Enkele rijen voor me zit een groep scholieren, begeleidt door twee docenten. Een verplicht cultureel uitje, zo ziet het er naar uit, want veel van de leerlingen zitten weinig geïnteresseerd voor zich uit te staren. Als na de pauze de me aan Donald Jones herinnerende leraar opstaat en de juffrouw van de vierde wenkt om samen in het middenpad een dansshowtje weg te geven, wordt de klas wild, en het duurt dan ook niet lang of naast de stoelen in het Muziekgebouw staan, naast enkele vergevorderde dansstellen, ook een groep scholieren hun kunsten te vertonen en zichtbaar te genieten van de klanken van de laatste overgebleven ster van de Buena Vista Social Club. Een beter vertoon en vergelijk is in mijn ogen niet mogelijk om in enkele zinnen de kracht van de voorstelling van Eliades Ochoa weer te geven.
Als het concert in Eindhoven vrijwel stipt op tijd zijn aanvang heeft, komen de muzikanten wat schuchtertjes het podium op. Even later worden de mannen vergezeld door de grootheid zelf en ook het publiek moet blijkbaar even wennen aan de eenvoud en terughoudendheid van het achttal op het grote podium waar enkele dagen geleden nog de Edisons voor wereldmuziek zijn uitgereikt.
De grootmeester van de Son Cubano laat zich vanaf het begin echter niet van de wijs brengen dat het publiek de handen na de eerste nummers wat matigjes op elkaar brengt. De kracht en charme van Ochoa zorgt echter dat de vrijwel uitverkochte zaal nog ver voor de pauze al helemaal mee gaat in het enthousiasme van de zanger/gitarist. Ochoa noemt de toehoorders liefkozend zijn ‘familia’, een bewoording die door de familie met veel enthousiasme wordt bejubeld. Tussen de nummers door komt de aanspraak ‘familia’ dan ook veelvuldig terug, evenals de twee overduidelijke duimen richting de zaal. Ochoa voelt zich op zijn gemak in het Eindhovense.
De inmiddels 66-jarige Cubaan vergenoegd het aanwezige publiek op een mix van zijn bekende (en minder bekende) ’tradicionales’ en nieuwer repertioire en het publiek vindt het allemaal prachtig. Uitbundigheid vanuit de zaal komt er natuurlijk bij het overbekende ‘Chan Chan’, openingstrack van het op-één-na langst genoteerde album allertijden in de album top 100, ‘Buena Vista Social Club’. Eervol draagt Ochoa het nummer op aan de componist van het nummer, Compay Segundo. Vanaf dat moment is het hek van de dam; Tientallen enthousiastelingen drommen naar de zijkanten van de zaal en vertonen de danspassen van de in hun danscursussen geoefende Samba, Mambo en zelfs een soort van rock& roll-versie. En niet alleen het publiek vindt het prachtig, ook vanaf het podium komen de goedkeuringen en de toch al zo brede glimlachen op de monden van de muzikanten veranderen in no time in een gepassioneerde grijns die zijn weerga niet kent.
Natuurlijk geeft Ochoa de rest van de band, die overigens het podium een flinke test hebben gegeven als het gaat om zwaarte-testen, de kans hun kunsten in een solo te vertonen. Het blazersduo Lennis Lara Castellanos en Alain Antonio Dragonit Cotorruelo heeft al vroeg in het concert een prachtig elkaar-aanvullende solo, maar pas echt fantastisch wordt het als de toetsenist van Ochoa zijn solo weggeeft. Speelt is in dit geval te weinig eer voor het spektakelstuk, waarbij de tijdens de rest van het optreden te onzichtbare Marcos Antonio Fernández López dan ook alles geeft om het publiek te vermaken. Vermaken tot hij er bij neervalt zelfs, het klavier van de enorme vleugel heeft het zwaar te verduren onder de druk van zijn neerploffende armen. Het is maar show, gelukkig.
Als in de toegift Ochoa’s tweede gitarist Osnel Odit Bavastro zijn gitaar aan de kant legt om een ware dansshow weg te geven, daar waar de heupen van de muzikanten toch al twee uur ritmisch op en neer bleven wiegen (met tweede zanger en Maracas-speler Eglis Ochoa, inderdaad de zoon van…, als uitspringer), gaat het publiek nog éénmaal los, om met een zwoele naklank uiteindelijke de kille nacht weer in te moeten gaan. De eerste (natte) sneeuw van het jaar viel voor aanvang nog in het Eindhovense, de Cubaanse klanken van Eliades Ochoa zorgden ervoor dat deze weer als sneeuw voor de zon verdween. Op 1 december begon de zomer in Eindhoven…
