Ariel Pink is op zijn zachtst gezegd controversieel. Hij maakt muziek, maar net even anders. Zijn platen bestaan meestal uit een korrelige lo-fi laag waar hij sixties sounds en dromerige vocalen aan toevoegt. Hij neemt vooral thuis op en creëert drumbeats met zijn mond of oksel. Op zijn albums doet hij alles zelf maar live gaat dat naturlijk niet zo makkelijk dus heeft hij voor de gelegenheid een bonte verzameling aan bandleden meegenomen.
De Oude zaal van de Melkweg is gevuld door hipsters en weirdo’s en de bebaarde dj draait wazige plaatjes. Op het podium stommelen de artiesten wat rond en een roadie zet een ontkurkte fles champagne klaar. Ariel overziet de boel met een onaangestoken peuk in zijn mond. De sigaret lijkt zich uit alle macht vast te klampen aan de onderlip van de zanger maar net voordat het ding loslaat plukt Ariel ‘m weg, steekt het in zijn jaszak en wandelt het podium weer af. Het gerommel gaat nog even door tot de lichten dimmen en het voorprogramma ‘Geneva Jacuzzi’ alleen over is.
Geneva Jacuzzi is uitbundig opgemaakt en klikt wat dingen aan op een macbook. Een intro klinkt uit de speakers en een soort slide show begint op het beamerscherm. Vage visualisaties en de tekst van de liedjes vullen het beeld terwijl Geneva, als een soort karaoke, met haar eigen liedjes meezingt. De mensen klappen niet als haar liedjes afgelopen zijn, maar ik heb het gevoel dat dit meer komt doordat ze niet zo goed weten wat ze hier mee aan moeten. Haar optreden is zowel vaag als intrigerend. Als je niet meer focust op haar uiterlijk en gehuppel zijn de beats best aardig. Zeker de laatste paar tracks hebben een fijne groove die een beetje doen denken aan liedjes van Nite Jewel.
De podiumombouw is van korte duur en de band neemt stilletjes plaats achter hun instrumenten. De volgestroomde zaal kijkt vol verwachting richting de coulissen totdat Ariel Pink verschijnt. Maar de band begint gewoon te spelen en van mijn plekje kan ik zien dat Ariel naast het podium staat en daar ‘Kinski Assassin’ begint te zingen. Op het beamerscherm is te zien hoe hij in de camera zingt en ietwat ongemakkelijk “performed”. Twee nummers later laat hij zich eindelijk op het podium zien terwijl Geneva Jacuzzi hem met de camera achtervolgt. Het vierde nummer op de setlist is ‘Only in My Dreams’. Dit is een van de meer toegankelijke, bijna poppy, nummers en het publiek laat
geluiden van herkenning horen.
Het hele optreden heeft een hypnotisch effect. Het is ook niet echt een concert maar meer een belevenis. Door de real-time feed op het grote scherm is het net of de band de soundtrack is voor hun eigen film over het maken van de soundtrack. Klinkt dat vaag? Nou, dat is het ook. Er wordt niet met het publiek gecommuniceerd en de helft van de tijd staat Ariel tegen de muur of in de camera te zingen. Toch is dit precies het optreden wat bij de muziek past. Het is ontzettend vaag maar lijkt op de een of andere manier toch ook heel goed te kloppen. Het grootste gedeelte van de nieuwe cd ‘Mature Themes’ komt voorbij, zo ook ‘Symphony of the Nymph’ waar Ariel ‘Love Me Do’ (jazeker, die van The Beatles) doorheen zingt.
Geneva is nog steeds met de camera in de weer en Ariel neemt dan eindelijk de tijd om wat tegen het publiek te zeggen: “Thank you for staying so long.” Dit maakt gelach los in het publiek maar hij lijkt het oprecht te menen. Het optreden loopt op zijn einde als ‘Bright Lights’ van zijn album ‘Before Today’ en een lange, psychedelische versie van ‘Nostradamus and Me’ langs zijn gekomen. Na nog geen twee minuten weg te zijn geweest keren de mannen weer terug voor een toegift van drie nummers waarna Ariel de fles champagne grijpt en vertrekt.
