CocoRosie zijn een experimentele band die bestaat uit zusters Bianca(Coco) en Sierra(Rosie), met pianospeler Gaël Rakotondrabe en sinds kort ook beatboxer Tez. Hun muziek wordt vaak “Freakfolk” genoemd. Andere genres die te vinden zijn in hun muziek is elektronica, pop, blues en opera, maar de gehele band valt moeilijk onder één hoedje te vangen. Er staan vier studio albums op hun naam en ze touren vaak. Nederland is een van de landen die CocoRosie altijd een bezoekje geeft. 31 juli stond de band dan ook in Paradiso te Amsterdam, samen met Indische band Rajasthan Roots.
De deuren van Paradiso gingen open om half acht en de grote zaal stond al vol rond acht uur. Na lang wachten kwamen de zusjes, samen met de rest van hun band en met de Rajasthan Roots eindelijk op het podium te staan. Het eerste wat opviel waren de outfits van Bianca en Sierra. Ze liepen het podium op met bouwvakker kleding aan, dat een mooi effect gaf met het licht van Paradiso. De kleding van Sierra en Bianca begon namelijk, met behulp van het licht, te stralen. De make-up van de meiden was in combinatie met het licht ook geweldig. De Rajasthan Roots hadden zelf de uitstraling van de gemiddelde straatmuzikant met een omgekeerd hoedje op de vloer die men wel eens tegenkomt. In totaal stonden er negen man en nog veel meer instrumenten op het podium, waaronder minstens vier verschillende fluiten, kinderspeelgoed, een ukelele, een trombone, een harp en twee keyboards. De avond begon gelijk met de instrumentale intro van K-Hole. Deze duurde alleen even wat langer dan de bedoeling was, vanwege technische problemen met Bianca’s microfoon. Gelukkig werd er vlotjes geïmproviseerd door wat te dansen, klappen, zingen en springen totdat het probleem verholpen was. We merkten na de eerste paar minuten zelfs dat het probleem met de microfoon niet eenmalig was. Naast een chagrijnige Bianca hielden de problemen ze niet tegen om een geweldige performance te geven. Ondanks de technische problemen was het publiek ook enorm energiek. Bianca begon met haar hoge gezang terwijl haar zus netjes de lage achtergrondzang afhandelde. De microfoons hadden een lekkere echo dat de stemmen van CocoRosie een erg mooi effect gaf. De zusjes werden gesteund door de oosterse instrumenten die werden bespeeld door de Rajasthan Roots. De oosterse touch aan de muziek zorgde ervoor dat de gehele act een beetje bizar, maar toch super catchy was. Er zat een goede variatie tussen rustig en up-tempo door de show heen. Er waren vele dingen gaande op het podium. Mensen die nog niet waren opgezogen door de muziek, konden visueel steeds iets nieuws ontdekken.
Na ongeveer drie kwartier verlieten CocoRosie het podium, en liet de show eventjes in de handen van de Rajasthan Roots. Deze begonnen met een swingend eerbetoon aan Allah met behulp van oosterse instrumenten en vocalen die we nog niet eerder in de show hoorden, waaronder zelfs een Morchang. Het publiek deed zelfs zonder CocoRosie op het podium gewoon enthousiast mee en klapten met het ritme mee. Na dit eerbetoon kregen we een beatbox solo van Tez te horen, die zo luid doordrong dat zelfs de harp van Sierra omviel. Op een gegeven moment hoorden we de Morchang ook weer. De beatboxer en Morchang-speler hadden een kort duet totdat de rest van de band langzaam weer begon met jammen. Na een succesvolle jamsessie kwam CocoRosie, in weer andere kleding, weer het podium op.
Fragmenten van de videoclip “We Are On Fire” werd op een grote beamer getoond in de achtergrond. Ze speelden “Werewolf”. De Rajashtan 
Roots waren op dat moment een tijdje van het podium vertrokken, en lieten de beatboxer als enige percussionist achter, maar kwamen op een gegeven moment weer terug. Wat tegen de tijd van de tweede helft van het concert opviel was hoe Sierra erg naar ons gericht was, terwijl Bianca een beetje schijt aan ons had. Sierra zong haar stukken met veel passie en vele handgebaren, terwijl Bianca haar stukken zong met een houding die “ik hoop dat dit gauw weer voorbij is” uitstraalde. Als Sierra in haar handen klapte en zich met ons bezig hield, staarde Bianca naar de grote beamer in de achtergrond met haar rug naar ons toe. Het gaf dit indrukwekkende concert wel een komisch aspect. We werden rond deze tijd weer geconfronteerd met de technische problemen van Bianca’s microfoon, dat Bianca zo boos maakte dat ze de microfoon van haar zus afpakte en het maar daarmee ging doen. Toen Bianca de microfoon van haar zus in handen had, kreeg ze een los moment waar ze opeens ging dansen. Dit was echter snel weer over, en ze was weer terug naar wat ze eerst was.
We waren bij het eind van het concert gekomen. CocoRosie, Tez en Rajasthan Roots verlieten met z’n allen het podium. Het gehele publiek applaudisseerde als een gek en eisten meer. Na hier en daar wat gerotzooi met het backstage gordijn om spanning op te wekken, kwamen ze na vijf minuten terug het podium op. Sierra nam dit keer plaats bij een autoharp. We kregen een spectaculaire versie van Smokey Taboo, waar we zelfs de Indiër achter de bongo’s zingend meemaakten! De avond werd beëindigt met Afterlife Party, dat geen verrassing is met een songtekst als “It’s so hard to say goodbye to what we had. The good times that made us laugh.” Na een daverend applaus bedankte Sierra ons, en overtuigde Bianca zelf om op spoedige wijze emotieloos “thanks” te zeggen. Ik ging niet naar dit concert toe als een fan, maar verliet het gebouw wel met een CocoRosie CD en vijftien euro minder in mijn zak.
Foto’s (c) 2012 Armelle van Helden
