Stephen Patrick Morrissey, ook wel beter bekend als zanger van de legendarische Britse alternative band The Smiths uit de jaren ’80. Na een kortstondige maar reusachtige carriere met Johnny Marr en anderen, ging deze heer solo verder. Maar liefst negen albums waren het gevolg, waarvan ik deze mooie zomeravond in pittoresk Istanbul veel hoopte te gaan horen.
Met The Smiths lanceerde deze man een tal aan singles, waaronder nummers als ‘There Is A Light That Never Goes Out’ en ‘How Soon Is Now?’ zullen menige alternative fan bekend doen voorkomen. Waar deze man echter nog wel het meest bekend om zal zijn, is het feit dat hij een fervent vegetarier is. Regelmatig komen zijn uitspraken in het nieuws, zoals zijn eis om een vleesverbod toen hij optrad op de Lokerse Feesten vorig jaar. Ook wist hij zelfs de website NME.com voor de rechter te slepen vanwege vermeend racisme van de nieuwssite. Waar ik deze avond echter voor kwam is uiteraard de muziek in het prachtige openlucht amfitheater Cemil Topuzlu in het centrum van Istanbul. Eerder was deze zaal al te gast aan grootheden als Bob Dylan, Miles Davis, Lou Reed en Robert Plant.
Om een uur of negen, in schemerlicht, was de locatie al vrijwel volledig volgestroomd. Om de zaal warm te krijgen tourt zangeres en keyboardspeelster Kristeen Young met Morrissey mee. Eerder bracht zij al 6 platen uit, maar met deze tour en haar nieuwe EP ‘V for Volcanic’ lijkt zij eindelijk haar talent om te zetten in faam. Haar stijl staat bekend als agressief, met veelvuldig gebruik van haar stembereik van maar liefst 4 octaven. Moeiteloos wisten haar energie en ervaring de zaal warm te krijgen en zij kreeg ook een verdiend groots applaus na haar 45 gespeelde minuten.
Het podium bleef slechts even stil, waarna een een geluidsclip werd afgespeeld met leuzen over al het kwaad in de wereld. Verkrachting, moord en armoede werden genoemd. Direct hierna kwam Morrissey het podium op, samen met zijn band in rode shirts waarop de tekst ‘Assad is shit’ te lezen was. Het was direct duidelijk dat deze avond evengoed een statement zou worden als een muzikale prestatie. Geopend werd met de knaller ‘How Soon Is Now?’, die het hele publiek direct uit hun stoelen gooide. Mensen liepen de trappen af om maar dichter bij het podium te kunnen komen. Het creeerde een intieme sfeer in het relatief geisoleerde gebied. Direct werd ook duidelijk dat de meegebrachte band weinig onderdeed voor de originele bezetting van The Smiths, al blijft gitarist Marr natuurlijk gemist.
De indeling van de setlist was op zijn minst opmerkelijk, gekozen werd voor de wat minder bekende nummers uit de eigen discografie in plaats van de door velen verwachte hitcollectie van The Smiths. Voor mijzelf was dit echter een verbetering, hij is nu immers een eigen persoonlijkheid in plaats van een band, wat hij duidelijk liet horen. Veel afwisseling was er tussen sferen, van het kalme ‘Every Day Is Like Sunday’ en melancholisch ‘I Know It’s Over’ tot energieker werk als ‘Still Ill’ uit 1984.
De zanger nam genoeg tijd om zijn fans tevreden te stellen, zo werden diverse keren mensen het podium op gelaten en werden ook aangegeven cadeaus uitvoerig bekeken. Statements werden continu gemaakt, met name tijdens persoonlijk favoriet ‘Meat Is Murder’, door hemzelf aangekondigd als ‘Meat Is Shit’. Het nummer werd bijgestaan door een video genaamd ‘Meet Your Meat’, waarin de slachting van vee werd vertoond. Het gaf het publiek een figuurlijke klap in het gezicht, gezien er in Turkije enorm veel vlees wordt gegeten. ‘KFC … is … murder’ kreeg wat extra intonatie, om vervolgens de sfeer weer uit dit donkere dal te halen.
Al zijn zijn teksten nog zo vol van zelf-medelijden, romantische stelletjes konden toch even hun hart ophalen bij het zwoele ‘Let Me Kiss You’. De sterrenhemel gaf deze atmosfeer nog wat extra kracht. Na een kortstondig leeg podium werd de avond afgesloten met het relatief onbekende ‘I Will See You In Far Off Places’. Hier had het gehele publiek echter toch wel liever ‘Bigmouth Strikes Again’ gezien, al was het zeker geen tegenvaller. Morrissey heeft deze mooie zomeravond laten zien dat hij geen greintje is veranderd, zowel muzikaal als politiek. Vervuld verlaat ik de zaal, met als enige overgebleven wens een verzoening met de voormalige gitarist. Cheers, good sir.
Foto’s (c) İstanbul Caz Festivali
