M83 is een Franse elektropop band die is opgericht door muzikant Anthony Gonzalez. Ze staan bekend om hun grote hit van vorig jaar: “Midnight City”, maar hebben naast dit nummer een uitgebreide discografie die met behulp van onder anderen shoegaze-elementen, catchy riffs, kleurrijke sfeer en mooie vocalen een muzikale hemel is. Als fan van de band’s dromerige en kleurrijke muziek, ging ik op 21 juni naar hun concert in Paradiso, Amsterdam.
De deuren van Paradiso gingen rond zeven uur open. De zaal stond al gauw vol en rond acht uur was het voorprogramma van de avond klaar om van start te gaan. De Noorse singer/songwriter Susanne Sundfør nam samen met support plaats op het podium. Susanne’s act bestond in het begin merendeels uit weinig instrumentatie en veel vocalen voordat er een overgang kwam tot dansbare noise. De vocalen werden vanaf dat moment ook op dezelfde manier gebruikt als M83 dat zou doen. Susanne had een enorm stembereik en het meeste dat we hoorden was ook catchy, maar de keyboards en dergelijke waren zo geplaatst dat er op het podium niet veel te zien viel. Dit was wel jammer.
Susanne Sundfør was na een half uurtje klaar, en na nog een kwartier wachten werd de zaal pikkedonker. Langzaam kwam het rare figuur dat te zien is op de Midnight City single op het podium en staarde naar ’t publiek met z’n handen naar voren. Wij gingen uit ons dak. Het figuur draaide z’n hoofd langzaam van rechts naar links en weer terug. Na een poosje ging deze weer rustig van ’t podium af, en zodra het podium weer leeg was, luidde er muziek. M83 nam plaats op het podium en speelden al snel de intro van “Hurry Up, We’re Dreaming”, en Teen Angst. Oprichter Anthony Gonzalez begroette ons, en hij werd met de rest van band hartelijk verwelkomt met een daverend applaus. Kort erna luidde de tweede single van het nieuwe album: Reunion. Tot mijn verbazing werd ook “Sitting” van het eerste M83 nummer gespeeld. Ik was zelf erg blij met de nummers die ze die avond speelden, er zat een mooie balans tussen de dansbare nummers en de meer dromerige nummers in, waardoor zowel de mensen die “Midnight City” toevallig op de radio hebben gehoord als de fans de tijd van hun leven hadden. Er zat een constante switch tussen party en rust door de avond heen die iedereen op prijs kon stellen.
Achter de band vielen veel lichten te zien die je deed denken aan de sterrenhemel, en veranderden ook veel van kleur. Dit zorgde ervoor dat de muziek van M83 beiden auditief en visueel enorm kleurrijk was. Naast het perfecte lichtwerk valt er ook wat te zeggen over hoe ieder bandlid zich gedroeg op het podium. Anthony Gonzalez die met z’n gitaar af en toe helemaal uit zijn plaat ging, drummer Loïc Maurin die een enorme kracht gaf aan elk nummer, maar die jammer genoeg niet gaf bij 'Midnight City' voor de een of andere rede, en Morgan Kibby die met grote passie zong en het duidelijk naar haar zin had. Het meest opmerkelijke lid van de avond was de jonge bassist-gitarist Jordan Lawlor, die zich nogal stoned gedroeg door ’t gehele concert. Het was erg amusant om hem te zien.
Na 'My Tears Are Becoming A Sea' verliet M83 het podium, maar kwamen snel terug voor de encore. Ze speelden 'A Guitar And A Heart', 'Skin of the Night' (waar Morgan Kibby jammer genoeg niet zo goed te horen is als ik zou willen), en dan het laatste nummer: 'Couleurs'. De titel van 'Couleurs' is allesbehalve misleidend. Dit nummer is live een onvatbare hemel die zo vol met kleuren, prachtige geluiden en ziel in elkaar zit dat het een onmisbare ervaring is voor iedere muziekliefhebber z’n leven. Vijftienhonderd man ging die avond compleet uit hun dak, en voor een goede rede. Een geslaagde avond!
