Drie jaar na haar meest succesvolle album ‘Durf jij?’, komt Nederlands authentiekste rockchick Ellen ten Damme met haar nieuwste wapenfeit, ‘Het Regende Zon’. ‘Durf jij?’ was haar eerste Nederlandstalige album, na eerder drie Engelstalige albums te hebben uitgebracht, hoewel ze vroeger al wel in het Nederland experimenteerde met haar band Soviet Sex. Hoe en wat Ten Damme daarmee deed kan ik niet vertellen, aangezien mijn Soviet Sex-collectie helaas niet verder strekt dan een singletje van de band ‘Niet met jou’. (Wie het gehele album heeft en hier vanaf wil, mag me mailen!)
Het Nederlands gaat Ellen goed af, kan in het Nederlands ook beter uit de voeten lijkt wel. Ten Damme komt op het album ook wat rustiger uit haar woorden. Poëtisch lopen de teksten van de zangeres uit de geluidsboxen, en dat is ook niet zo vreemd, want Ten Damme kreeg op ‘Het Regende Zon’ de tekstuele hulp van haar huisdichter Ilja Leonard Pfeiffer, maar maakte ook de titeltrack ‘Het Regende Zon’ samen met een van de tekstuele genie Remco Campert, plus een tekst van de anderhalf jaar geleden veel te vroeg overleden en ’s lands meest begenadigde schrijver Harry Mulisch (‘Gras’).
Toch doen de andere teksten verre van onder aan het dichtwerk van Mulisch en Campert. Ten Damme flierefluit met gemak door de nummers, met als uitschieter ‘Niet janken’. Op ‘Je bent het einde’ laat Ellen nog wel horen niet helemaal af te stappen van de stoere, ruigere rockwerk, hoewel de ‘originele tekst-versie’ van de titeltrack me duidelijk meer pakt. Ik vraag me echter wel af waarom deze versie, met één (oorspronkelijk) couplet meer, niet de definitieve versie van ‘Het Regende Zon’ is geworden. Minder is meer, is mijn devies in deze.
‘Het Regende Zon’ is niet zomaar een Nederlandstalig album geworden, maar een album met drie P’s: Passie, Poëzie en Prachtige luisterliedjes. Ellen ten Damme ten top. (8/10) (T2)
