Lee Fields. Een echte soulman die met zijn stem al sinds de jaren ’70 het menselijk oor streelt. In zijn carriére heeft hij een hoop verschillende genres geproeft maar soul is altijd het hoofdingrediënt geweest. Maar de uitstapjes naar funk, blues, disco en zelfs house (hij verzorgt vocals voor enkele tracks van Martin Solveig) moeten nu plaats maken voor zijn oude, vertrouwde sound. Het album ‘Faithful Man’ ligt net in de winkels en vanavond zal hij dit nieuwe materiaal, en hopelijk ook wat van het oude, ten gehore brengen.
De grote houten deuren van Paradiso zijn nog gesloten als ik aan kom lopen. Samen met een kluitje mensen wacht ik geduldig tot de ze ons naar binnen laten. Eenmaal binnen is de zaal natuurlijk nog volkomen leeg dus zet ik mijzelf met een glaasje bier in een hoekje. Tien minuten later loopt de zaal rustig vol en de twee DJ’s hebben hun vinyl afgestoft. Funk, soul en R&B platen volgen erlkaar op en Booker T. & the MGs, Roy Hargrove en Breakestra swingen er lustig op los. Vijf minuten voordat het concert officieel begint is de zaal amper halfvol. Het is dan ook niet erg verrassend dat men nog even wacht met het concert tot er wat meer mensen zijn aangekomen.
Uiteindelijk is het zover en The Expressions betreden het podium. Ze zetten een funky beat in en spelen eerst twee instrumentale nummers voordat Lee Fields geïntroduceerd wordt. De kleine man stapt in een glimmend zijden pak, een zonnebril en een glimlach het podium op. Mijn eerste indruk van Lee Fields is een combinatie van James Brown en Cee Lo Green: klein en ietwat dikkig maar een onmiskenbare soul-vibe. Enthousiast begroet Fields het publiek met een zwaai en een lach maar het applaus van het publiek is niet erg uitbundig. Dit lijkt hem niet te deren. Hij staat met een zelfverzekerde houding in zijn grijze laarsjes en hij lijkt te denken: “Wacht maar, ik zal jullie eens wat laten zien.” De eerste twee nummers komen van zijn album ‘My World’ uit 2009 waarna hij een ‘Hang On’ van Faithful Man ten gehore brengt. Nu lijkt het publiek een beetje wakker geschud en het applaus hierna is duidelijk luider. ‘Ladies’ is het volgende nummer, ook van ‘My World’, en Fields spreekt wat dames uit het publiek aan.
Tijdens het concert zie je Fields vaak even naar de setlist kijken om te controleren wat het volgende nummer zal zijn maar hij zingt zonder haperen verder. Een paar songs later bedankt hij het publiek even tussendoor en probeert tegelijkertijd van het opzij geschoven blaadje te lezen wat er nu gaat komen maar omdat de setlist intussen ondersteboven ligt moet hij wel wat moeite doen om de letters te ontcijferen. Het gevolg is dat hij steeds iets onduidlijker praat en nadat hij eindelijk gezien heeft dat ‘Wish You Were Here’ de volgende track is merkt hij pas dat hij betrapt is. Met een gemompeld “Oh shit” en een grinnik schud hij het van zich af. Het duurt eventjes voordat ook het publiek en de band uitgelachen zijn maar daarna gaat het concert verder. Het lijkt nu wel alsof Fields zich wilt bewijzen na zijn kleine blunder van even hiervoor: ‘Wish You Were Here’ klinkt prachtig, het lijkt uit zijn tenen te komen.
Voor de volgende track heeft hij klaarblijkelijk alleen de gitarist nodig want de rest van The Expressions verlaten het podium. ‘You’re Leaving Me’ is een ballad waarvan de pijn in de hele zaal te voelen is. Na al deze emoties is het weer tijd voor wat blijheid in de tent en samen met de voltallige Expressions worden ‘You’re the Kind of Girl’, de single ‘Faithful Man’ en ‘Honey Love’ nog gespeeld. Onder luid gejuich maakt Fields aanstalten om het podium te verlaten maar bedenkt zich op het laatste moment en bedankt het publiek nogmaals waarna hij nog een paar snerpende soulsreams op ons loslaat.
Niet veel later betreedt de band weer het podium en spelen ze eerst twee instrumentale nummers waarna Lee Fields terug voor de microfoon wordt uitgenodigd. Hij zingt nog ‘Do You Love Me’ en eindigt met de alombekende Bobby Hebb-cover ‘Sunny’.
Als het concert afgelopen is haast ik mij, samen met alle andere concertgangers, naar de merchandisestand waar Lee een signeersessie zal houden. Tot grote vreugde van mijn nieuwsgierigheid en mijn budget verkopen ze ook 45 inch singeltjes waarvan ik er twee op de kop tik en een laat signeren. Met een schat aan muziek verlaat ik Paradiso. Ik zie mensen met dikke jassen en ingepakt in sjaals over straat lopen maar ik heb het niet koud. De vlammende soul die Lee Fields heeft overgedragen houdt me warm op mijn weg naar huis.
