Emilie Autumn heb ik nog nooit live gezien, maar al wel gehoord dat een avond Emilie Autumn garant staat voor een complete muziektheater- en burlesque-show, met invloeden uit de barok en Victoriaanse tijd. De show ‘Fight Like A Girl’, zoals het gelijknamige album heet, belooft dan ook veel goeds. De band bestaat uit Emilie Autumn Liddell en the Bloody Crumpets, zoals de 3 andere dames genoemd worden. The Bloody Crumpets bestaan op dit moment uit de karakters The Blessed Contessa, The Naughty Veronica en Captain Maggot. Het podium stelt een gevangenis voor, met tralies, kettingen en doodskoppen.
Sketches zijn er genoeg, zoals die waarbij Emilie, verkleed als straatschoffie, ruzie krijgt met Captain Maggot. Zelf zijn ze nog al verbaasd over hoe die ruzie gaat, en kunnen een lach niet onderdrukken. Ook de performance waarin ze in een rolstoel zit en weg wil komen, maar tegengehouden wordt door The Bloody Crumpets in de rol van verpleegsters. De blik die Emilie daarbij heeftlaat pure agressie zien maar ook vastberadenheid. De act van thee drinken en het omgooien van volle theekopjes boven het publiek wordt door Emilie ook wel dinner theater genoemd. Bij het lied ‘One foot in front of the other’ marcheren de vier dames naast elkaar, uiteraard de ene voet voor de ander zettend. Behalve show wordt er natuurlijk ook meer gezongen, en Emilie speelt zelfs een lied op haar elektrische viool. Liedjes als ‘Liar’, ‘Fight like a Girl’, ‘Girls! Girls! Girls!’ worden door het publiek luidkeels meegezongen.
Naughty Veronica (Varlow) wil halverwege de show een aantal vrouwen op het podium waarmee ze kan zoenen, want dat mag van Emilie. Liever de gehele zaal, maar dat is ook zo wat. 4 meiden vooraan mogen het podium op komen, met een verwachtingsvolle maar ook wat angstige blik in hun ogen bestijgen zij het podium: gaat Veronica hen echt vol op de mond nemen? Ja, dat doet Veronica, vol overgave.
Aan het eind geeft Emilie nog een peptalk: alle mensen in de zaal zijn mooie mensen, die allemaal uniek zijn, en er mogen zijn. Dat we dat niet vergeten als we weer buiten staan. De show gaat vloeiend over naar het lied ’Always look on the bright side of life’, wat het absurde van deze avond afmaakt.
Foto’s (c) 2012 Armelle van Helden
