Annie Clark leverde met haar band al twee goed ontvangen albums af, en met Strange Mercy uit 2011 heeft ze zowel haar fanbase als haar muzikale kwaliteiten enorm uitgebreid. Makkelijk te beschrijven is het zeker niet, de invloeden variëren van Disney tot punk en zelfs de theremin was deze avond op het podium te vinden. Het donkere randje is het meest opvallend, met teksten als ‘best finest surgeon, come cut me open’. Vol nieuwsgierigheid om te horen hoe zich dit naar live zou vertalen vertrok ik op deze mooie schrikkeldag naar Amsterdam, onwetend wat voor geweldige show mij daar stond te wachten.
Voor deze multi-instrumentalist in 2007 haar eerste album uitbracht was ze eerder ook al deel van het symfonisch orkest The Polyphonic Spree en de tourband van Sufjan Stevens. Op jonge leeftijd pakte ze al de elektrische gitaar op en is inmiddels expert in de combinatie daarvan met het enorme pedalenbord dat ze op haar tour meebrengt.
Normaal gesproken is het voorprogramma in hetzelfde genre als de main act, iets wat mij in dit geval erg lastig leek. De keuze was gevallen op het Nederlandse Bird On The Wire, een drietal meiden van hoogstens 18 jaar. Zij brachten een aangename mix van singer-songwriter met psychedelische pop en werden al na hun eerste nummer beloond met een groots applaus door de halve zaal die toen al binnen was. Hieronder kun je de video zien van hun eerste ‘single’ , Noise Of A Quiet Man.
{slide=Bird On The Wire – Noise Of A Quiet Man}http://www.youtube.com/watch?v=fG-p96TPGmA{/slide}
Daarna was het natuurlijk tijd voor waar wij allen voor kwamen; St. Vincent. Op hoge hakken en met haar wilde krullen maakte zij in eerste instantie een vrij ingetogen indruk, maar met de eerste noot was de toon voor de avond al gezet. Het bombastische Surgeon komt live nog beter uit de doeken dan op het album en heeft daardoor geen moeite om het al warme publiek razend enthousiast te krijgen.
Opvallend is het gebruik van maar liefst vier gitaren, elk anders gestemd en voor ander gebruik. Een Gibson SG voor het stevigere slagwerk en Harmony met tremolo voor wanneer zelfs de pedalen het geluid niet psychedelisch genoeg lieten klinken. Cheerleader en Chloe In The Afternoon van haar recentste wapenfeit slaan goed aan, maar pas bij haar iets oudere werk komt ze zelf wat meer los. Actor Out Of Work brengt dan zowel haarzelf als het volledige publiek op en neer.
Gek genoeg voelde dit optreden al vanaf het begin als encore, elk nummer wordt met een enorme kracht en overgave gebracht. Het schattige meisje van de eerste indruk ontpopt zich tot een pittige dame, groeiend met de minuut. Na de single Cruel, waarbij kort werd uitgelegd waar de freaky clip nou eigenlijk over gaat (een vrouw die in een gezin verschillende opdrachten moet doen, ze allen faalt en vervolgens levend wordt begraven) wordt het tempo fors verlaagd met Champagne Year, waarmee iedereen stilvalt om te genieten.
{slide=St. Vincent – Cruel}http://www.youtube.com/watch?v=Itt0rALeHE8{/slide}
Ze zou St. Vincent niet zijn als ze hierna weer sterk door zou gaan en dat gebeurt met Neutered Fruit en de climax van het nummer Strange Mercy. Waar op het album netjes ‘if I ever find the dirty policeman who roughed you up’ werd gezongen om een Parent Advisory sticker te voorkomen, werd dat live vertaald naar de energie in ‘fucked you up’. Op dit moment wordt de energie in de performance zelfs al lichtelijk angstaanjagend, wat sterk naar voren kwam in een cover van het nummer She Is Beyond Good And Evil van The Pop Group uit eind jaren 70. Annie vertelde dat diens zanger haar vertelde dat punk dood is, maar zelf bewijst zij het tegendeel.
Northern Lights was voor mij het nummer waar ik het meest naar uit keek, vanwege de opzwepende synth flurry in het nummer. Deze werd vertolkt met een gitaar solo en de theremin om het nog sterker te maken dan de studio opname. Na een manische performance van Year Of The Tiger verliet de band het podium, maar Amsterdam laat je natuurlijk niet zitten zonder uitvoerige encore.
En ja, die encore kwam er. Met gedimd licht en slechts begeleid op keyboard liet The Party de zaal in stilte om vervolgens de meest energieke performance te geven die ik in jaren heb gezien. Your Lips Are Red is op het album Marry Me redelijk bescheiden en met piano en viool uitgevoerd, maar ditmaal trok de band alle registers open. Annie ging manisch tekeer op de gitaar en sprong zelfs het publiek in om daar de gitaar in iemands handen te drukken en erop door te spelen. Na terugkomst op het podium smijt ze de gitaar hardhandig neer en bedankt ze het fántastische publiek van de avond voor deze geweldige show. ’15 euro welbesteed’, hoor ik iedereen denken. Hou deze dame in de gaten!
