Of hij nu flirt met extreem rechts, of politici aan de guillotine verwenst. Zelfs wanneer hij de terreurdaden in Noorwegen bagatelliseert, is het moeilijk boos worden op Morrissey. Er is maar één Morrissey en wat moeten we zonder hem? Wat moeten we zonder die mysterieuze querulant die mensen constant op het verkeerde been lijkt te willen zetten? Zo iemand houd je toch zeker te vriend? Zelf heeft hij overigens weinig moeite met boos zijn en nog minder met boos blijven. Met de andere leden van The Smiths is hij al sinds jaar en dag gebrouilleerd en ook support act Kristeen Young kent de grillen van de Mozzer inmiddels. Eén verkeerde opmerking over het seksleven van haar werkgever was in 2007 genoeg voor Morrissey om de rest van zijn tour voor een ander voorprogramma te kiezen.
Inmiddels is Young terug en meer nog dan met haar energieke optreden zet ze met dat bekende gele logo op haar rode t-shirt de toon voor de avond: “McCrucify”. “Meat is Murder” zong Morrissey al in 1985 en anno 2011 doet hij dat nog steeds. Zijn publiek wordt tegenwoordig bij binnenkomst gefouilleerd op vleeswaren en tijdens de show geconfronteerd met angstaanjagende knallen en beelden van mishandelde dieren. Niet voor iedereen het ideale scenario voor een avondje uit, zou je zeggen. Sfeerbedervend en hautain misschien zelfs wel. Maar ja, het blijft Morrissey, he?
Zelfs als hij slecht is, brengt hij altijd nog genoeg Morrissey om de avond door te komen. En vanavond is hij niet slecht, integendeel. Zijn band laat de gitaren regelmatig vervaarlijk spuwen en ook hijzelf is prima bij stem. De zaal is voor vandaag van hem, zijn hondstrouwe publiek is dat voor altijd. Al zelfverklaarde loner lijkt hij wonderwel te passen in de intieme omgeving die hem vanavond geboden wordt.
Zijn repertoirekeuze klopt vanaf minuut één. Je gelooft hem wanneer hij zingt dat elke dag de sleur heeft van een zondag en tegelijkertijd geloof je er ook weer helemaal niets van. Hij is het, die zo ontzettend gelijk heeft wanneer hij zingt dat er voor ons niets mooiers is dan naast elkaar te sterven wanneer een dubbeldecker op ons inrijdt. En ons tegelijkertijd wil doen beweren dat hij al sinds jaar en dag een celibatair leven leidt, aangezien alleen steen en staal zijn liefde kunnen accepteren. Geestig zijn z’n liedteksten en ook zijn opmerkingen tijdens het optreden zijn goed gedoseerd en vrijwel altijd raak. Verrassend ook hoe middelmatige singles als “You’re The One For Me, Fatty” en “Ouija Board, Ouija Board” live een nieuwe dimensie krijgen. Morrissey is hét bewijs dat een echte artiest persoonlijkheid moet hebben. Het liefst eigengereid, idiosyncratisch, ongrijpbaar. Beschikkend over iets onmiskenbaar eigens.
Zeg maar precies hetgeen je juist afleert bij talentenjachten als X-Factor of Idols. Houdt Morrissey de hele avond zijn mond, dan nog gaat zijn publiek tevreden naar huis. Laat staan wanneer hij iets meer brengt dan dat. Zoals vanavond. En dat zo’n optreden na tachtig minuten alweer voorbij is… het zij hem vergeven. Deze avond voelt geenszins als een zondag. Bovendien, op Morrissey kun je toch niet boos worden.
