Oude tijden herleven: Het is alweer 40 jaar geleden dat Jim Morisson, frontman van The Doors ten gevolge van een hartstilstand overleed in Parijs. Zaterdag 17 juli stonden 2 van zijn bandleden, keyboardspeler Ray Manzarek en gitarist Robby Krieger, op het podium van 013 in Tilburg. De mannen Ray en Robby zijn eigenlijk al sinds 2002 weer bezig met optredens. Zo begonnen ze eerst onder hun bandnaam The Doors te spelen, maar daar stak oud drummer John Densmore –die overigens weigert om deel te nemen aan een reünie- een stokje voor, waardoor de heren afgelopen tijd gespeeld hebben onder verschillende namen: The Doors of the 21st Century, D21C, Riders on the Storm en Manzarek-Krieger. Bij de huidige tour, “An American Prayer Tour” genaamd, staat “Ray Manzarek en Robby Krieger of The Doors” op de aankondiging.
Ruim een half uur voordat het optreden begint is poppodium 013 al goed gevuld. Veel mensen in Jim Morisson T-shirts, lang haar, oude rockers en opvallend veel (jong) publiek die The Doors niet bewust meegemaakt hebben kunnen hebben. Dan gaat het licht uit en een reuzachtige Jezus-achtige tekening wordt geprojecteerd aan de wand terwijl Carmina Burana van Carl Orff klinkt uit de speakers. In het donker lopen de bandleden dan onder luid applaus van het publiek naar hun opstelling. En dan wordt omgeroepen: “Ladies and Gentlemen… from Los Angeles California…The Doors!” Iedereen klapt en joelt, en ‘Roadhouse Blues’ wordt ingezet. Het begin van een ruim 2 uur durende show.
Ray en Robbie hebben laatste jaren meerdere zangers versleten. Zo nam Ian Astbury van The Cult een tijdje de zang op zich, totdat hij besloot The Cult weer nieuw leven in te blazen en werd opgevolgd door Brett Scallions. Nu is zanger Dave Brock, van Doors-coverband Wild Child de zanger tijdens deze tour. Dave was in 1991 ook in de running om de hoofdrol te spelen in The Doors film van Oliver Stone, maar uiteindelijk werd toen toch gekozen voor Val Kilmer. Dat hij op het lijstje stond is begrijpelijk. Dave lijkt wonderbaarlijk veel op Jim Morisson, ofwel een Jim Morisson zoals hij er mogelijk uit zou hebben gezien als hij 48 jaar oud zou zijn. Het is niet alleen zijn uiterlijk, maar ook zijn stem die zeker bij bepaalde uithalen akelig dicht bij de (live-recordings) komt, maar ook de manier hou hij het publiek opzweept, zijn lichaamshouding en zijn energie.
Het stemgeluid van Dave, in combinatie met het unieke gitaargeluid van Robby, en hoe hij alleen dat kan, op zijn vertrouwde bordeaux-rode Gibson SG samen met Ray Manzarek op toetsen, welke in combinatie toch het karakteristieke geluid van The Doors vormen, klinkt het alsof oude tijden herleven. En toch weet Dave er prima voor te zorgen dat zijn inbreng niet een soundmix-achtige imitatie van Morisson wordt.
Goed, Ray (72 jaar inmiddels) en Robby (65 jaar nu) zijn nog in topconditie. Manzarek vertelt zijn anekdote vooraf aan ‘Moonlight Drive’. Jim en hij zaten op een dak in een buitenwijk van LA en beiden wisten ze wisten nog niet wat te doen in het leven, Jim wist alleen dat hij wilde schrijven, en op aandringen van vriend Manzarek dreunde hij wat regels op van zijn gedicht ‘Moonlight Drive’ en The Doors was geboren (1965). Dat dit nummer, ‘Moonlight Drive’, minder bekend is bij het publiek bleek uit het opkomende geroezemoes vanuit het publiek. Dit geroezemoes werd meer toen na dit nummer Robby Krieger een Spaanse gitaar in zijn handen kreeg gedrukt en een minutenlange flamengo- solo begon die over zou gaan in het nummer ‘Spanish Caravan’, wat iedereen weer enthousiast maakte. Dat enthousiasme hield aan bij nummers als ‘Touch Me’, ‘LA Woman’ (met een geweldige lange gitaarsolo) en extra lange toegiften van ‘Riders on the Storm’ en ‘Light my Fire’ (waarop een aantal mensen om mij heen letterlijk hun aansteker pakten om hun sigaret aan te steken en te roken). ‘Light my Fire’ was trouwens een prima afsluiter, waar ik vooraf had gerekend op het sombere ‘The End’ of misschien ‘When the Music is Over’.
Was het vanavond nou werkelijk oude tijden herleven? Refererend aan de overgebleven live-recordings en archiefbeelden die ik heb gezien miste ik de onverwachte gedichten van Jim door de liedjes heen, onschuldig rebels gedrag op het podium richting autoriteit, dronkenschap of lichtelijk onder invloedzijnde artiesten, rokerige concertruimten, flauwvallende meisjes en een lucht van wiet en zweet door de zaal. Maar het is oneerlijk om de Doors van de jaren 70 met nu te vergelijken, en waardig vervanger Dave Brock met Morisson, maar als ik mijn fantasie de vrije loop laat dan heb ik zaterdag de echte Doors gezien, met een ouder geworden, verstandige, Jim Morisson, die met zijn veel ouder geworden vrienden Robby en Ray ons ruim 2 uur onderhouden hebben met hun tijdloze Doors-muziek.
Foto’s (c) 2011 Robert Tjalondo
