Niet iedereen zal de naam van Yann Tiersen meteen herkennen, totdat je begint over de films Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001) en Good bye, Lenin! (2003). Films waar Tiersen de soundtrack voor verzorgde. De fransman is een multi-instrumentalist en songwriter die al jaren in het vak zit. Zo heeft Tiersen al zes studioalbums en drie soundtracks op zijn naam staan. In 2010 sloeg Tiersen een andere weg in. Het album Dust Lane is geheel Engelstalig en waar het pianogeluid merendeels is ingewisseld door een stevig gitaargeluid. Iemand die vanavond naar Yann Tiersen gaat om zijn bekende soundtracks zou nog wel eens bedrogen kunnen uitkomen.
Zelf heb ik geen idee wat ik deze avond kan verwachten. Door het laatste album van Tiersen ben ik totaal in de war. Wordt het een Rock ’n Roll avond? Een romantische avond? Of een combi van de twee? Bij binnenkomst is het meteen duidelijk dat de avond draait om het album Dust Lane. Op het podium zie je een groot doek hangen met de titel van het album. Voor de rest zie je een scala aan instrumenten. Je kijkt je ogen uit, een ukelele, een mandoline, een viool, een xylofoon, een keyboard, een kleine blaaspiano en een groot synthesizer bord. Mijn nieuwsgierigheid naar de avond groeit. Er is geen sprake van een voorprogramma, dus iedereen is meteen klaar voor het echte werk. Tiersen komt met vier andere bandleden het podium op. Met zijn lange haren, kaal geschoren achterkant en een zwart T-shirt met de woorden ‘NEU!’ lijkt Tiersen ‘rebels’ over te willen komen. En dan begint het. Vanaf het moment dat Tiersen de eerste snaar van zijn viool raakt is de toon gezet. Kippenvel.
Het is duidelijk dat band goed op elkaar is in gespeeld. Er wordt door Tiersen en zijn bandleden vol enthousiasme gespeeld. Aan het einde van de set weet Tiersen zelfs met zoveel overtuiging te spelen dat hij de snaren van zijn strijkstok kapot speelt. Muzikaal is er dan ook niets op aan te merken. Het klinkt allemaal prima. En daar blijft het ook bij. Prima. Tiersen kan de spanning die hij in het begin met zijn viool creëert niet vasthouden. Als hij overstapt naar zijn elektrische gitaar zakt de set langzaam in. Na een tijdje zie je wat mensen in het publiek in kakken en er ontsnapt hier en daar stiekem een gaap. Misschien komt dat ook doordat de interactie met het publiek uit blijft. Zelf had ik gedacht dat Tiersen een charismatische man zou zijn met de meest interessante anekdotes. Een vooroordeel dat niet uit komt. Het blijft bij ‘Thank you’ met een dik Frans accent. Misschien is het de taalbarrière, want even later kondigt Tiersen in gebrekkig Engels aan dat het zijn laatste nummer is. Maar daar blijft het niet bij. Natuurlijk doet Tiersen een nummer van Amélie. Het kan ook niet anders, maar wel doet hij het nummer in de stijl van het nieuwe album. Door de drums en de synthesizer verliest het nummer zijn charme. Het is duidelijk. Vandaag de dag is Tiersen keiharde Rock ’n Roll met een vleugje romantiek. En daarmee laat hij zijn imago van Amélie definitief achter zich.
