Het is niet druk in de grote zaal van Paradiso, als ik net op tijd binnen kom staat er nog maar een rij voor het podium, de rest van het publiek heeft boven een plekje gezocht en zit rustig te wachten. Een kwartier te laat, waarschijnlijk om de zaal beter te vullen, komt voorprogramma Dylan LeBlanc het podium op. Dylan is een singer-songwriter van net eenentwintig jaar oud. Je zou kunnen zeggen dat Dylan geboren is om muzikant te worden, al op zijn zevende jaar speelde hij gitaar en begon op zijn vijftiende met het schrijven van eigen nummers. Nu zes jaar later is hij hier, in Nederland, de muziek valt in de smaak bij het publiek, ook al praat iedereen, Nederlands als ze zijn, gewoon door de muziek heen.
Om acht uur wordt er twee minuten gestopt want ook bij Paradiso wordt dodenherdenking in ere gehouden; “I am just honored to share this moment with you.” zegt Dylan nog voordat hij zijn hoofd buigt en twee minuten naar zijn schoenen staart. De twee minuten zijn heel stil in Paradiso, alleen de airco maakt geluid. De hele zaal staat met gebogen hoofd, gevouwen armen. Indrukwekkend is het. Nadat de twee minuten voorbij en gaat LeBlanc rustig verder met zijn set, de zaal verdwaasd uit de roes van het stil zijn komen. De weemoedige muziek die Dylan maakt past heel goed bij de avond, en klinkt als een soort eerbetoon aan alle gevallenen voor onze vrijheid.
Dan is het de beurt aan Alela Diane en haar band. De goudkleurige microfoon staat al klaar als haar band opkomt, snel wordt het eerste nummer ingezet en dan beklimt Alela zelf het podium. Ze begint te zingen en het publiek raakt in een soort trance, een trance waar ze alleen maar uit komen om te applaudisseren. Hoe hard Alela Diane ook probeert, het lukt haar niet om het publiek mee te krijgen, misschien ligt het aan de dag, misschien ligt het aan het publiek maar misschien ligt het ook aan dat niemand de nummers kent die ze speelt. Met het spelen van nummers van haar nieuwe cd ‘Alela Diane & The Wild Devine’ is het lastig om het publiek erbij te houden.
Pas als er een aantal oude nummers langs komen zoals ‘Pirate’s Gospel’ weet ze de connectie met het publiek te hervinden en zie je een zucht van verlichting zowel op het gezicht van Alela als die van de mensen in het publiek. “This is my dad.” Diane wijst naar haar gitarist, “He loves The Netherlands,… for several reasons!” Heel even heeft Alela hiermee de lachers op haar hand, maar ook de grappen komen niet helemaal aan bij iedereen en snel wordt er weer een nummer ingezet. Al met al laat ze het publiek verward achter, ze willen meer, maar dan meer van het oude en daar heeft Alela duidelijk niet op gerekend, ze gaat af, de muziek gaat aan en de mensen gaan naar huis.
