Voor de jeugd van tegenwoordig zou een concert van de New York Dolls misschien aandoen als een aflevering van Benidorm Bastards, maar de old-school ‘protopunk’-ers weten als geen ander hoe rock ’n roll in elkaar steekt. De in 1971 opgerichte band bestond uit zanger David Johansen, gitaristen Johnny Thunders en Sylvain Sylvain, drummer Jerry Nolan en bassist Arthur Kane.
In deze opstelling maakten ze twee albums voordat de band in 1976 uit elkaar ging genaamd: ‘New York Dolls’ en ‘Too Much Too Soon’. In deze tijd maakten ze muziek die daarvoor eigenlijk nog niet bestond; het was geen rock, het was geen soul, het was geen blues en het was geen jazz. Mensen stonden raar te kijken, maar de NYD hadden een grote groep trouwe volgelingen die, toen de band ermee stopte, zelf bandjes startten om in hun voetstappen te treden. Misschien ken je er wel een paar: KISS, Blondie, The Clash, The Ramones, Guns ’n Roses, Talking Heads, The Smiths. Morrissey, de zanger van The Smiths is ook verantwoordelijk geweest voor de hereniging van New York Dolls toen hij voorzitter van de Britse New York Dolls fanclub was. Na deze hereniging, in een nieuwe opstelling welliswaar omdat in de tussentijd Johnny Thunders en Jerry Nolan overleden, maakten de NYD in 2006 het album ‘One Day It Will Please Us To Remember Even This’ dat waarschijnlijk vrij hoog scoort in het lijstje met langste albumnamen. Hierna verscheen in 2009 het album ‘’Cause I Sez So’. Deze werden vrij goed ontvangen en dus is het nieuwe album een logisch vervolg.
Dit nieuwe album is genaamd ‘Dancing Backward in High Heels’, iets wat de heren waarschijnlijk helemaal niet vreemd is aangezien ze er een nogal bonte kledingstijl op nahouden inclusief de nodige vrouwenkledij en make-up. De eerste track ‘Streetcake’ begint met melancholische ‘oehs en aahs’ waarna Johansen een vrouw probeert over te halen om toch voor hem te kiezen. Dit wordt gevolgd door het bluesy ‘Talk to me Baby’ waarna Johansen in ‘Fabulous Rant’ en ‘I’m so Fabulous’ zijn frustraties uit over mensen die de, en ik quote, “Who gives a f*ck”-attitude van New York willen veranderen en neerkijken op Amerika. Na de ballad ‘Kids Like You’ volgt ‘Round and Round She Goes’ wat een typische NYD plaat is. Lekker wild, met tamboerijn, handclaps, saxofoon en piano een old- school danspartij waaruit ook de titel van het album komt. Op ‘Dancing Backward in High Heels’ is een grote verscheidenheid aan invloeden te horen: een gospel-achtig achtergondkoortje op ‘I Sold My Heart to the Junkman’, terwijl op ‘Funky but Chic’ onvervalste soultrompetten te horen zijn en op het allerlaaste nummer ‘End of the Summer’ luidt het ontzettend relaxte, zomerse en fijne geluid van een reggae gitaar het album uit.
Hoewel de heren tegenwoordig ‘op leeftijd zijn’, zoals dat zo mooi heet, en de wereld niet meer zullen shockeren zoals ze dat vroeger deden weten ze wel degelijk hoe je een solide plaat neerzet en staan ze met ‘Dancing Backward in High Heels’ wederom hun mannetje. Ik betwijfel of de band nog muziek maakt om geld te verdienen, maar fans en liefhebbers zijn des te blijer en het album zal straks dan ook mijn CD collectie met zijn aanwezigheid vereren. (7.5/10) [Blast Records]
