En daar staat hij dan. De a. u moet weten dat hij daar goed staat. En zal blijven staan, als eeuwig baken voor ons aller alfabet. Graag een driewerf hoera voor onze a. Hoera! Hoera! Hoera!
Graag wil ik deze unieke gelegenheid aangrijpen om bij deze letter nu niet eens alleen stil te staan bij de muziek uit mijn collectie, maar bij de ontelbare hoeveelheid alfabetten die er wel niet zijn op onze aardbol.Een van mijn favoriete alfabetten is het Cyrillische alfabet (gebruikt in onder meer Rusland, Oekraïne en Bulgarije). En zo ziet dat er dan uit:
Het Georgische alfabet, dat is toch ook fraai, zeg:
En om het feest compleet te maken, trakteer ik u, en ook mijzelf, hierbij op het Armeense alfabet. Misschien wel het mooiste van alle alfabetten.
Wonderlijk. En dan is er nog het Sanskrit, Shinalees, Tibetaans en zo nog een heleboel. Wat dat betreft is ons alfabet maar saai. Zouden zij dat ook vinden, van hun eigen alfabet? Vast niet.
Maar, eerlijk is eerlijk, ons alfabet heeft mij wel zesentwintig letters lang van de straat gehouden. Niet uit de trein, helaas, maar wel van de straat. Nu, nu is het tijd om eerst maar eens wat fijne artiesten uit mijn collectie de revue te laten passeren Zoals dat hoort. Atari Teenage Riot. Heerlijk. Live gezien op Pinkpop (maandag 19 mei 1997 van 18:45 tot 19:30) in een snikhete tent, waar ongeveer de helft van de mensen na een paar minuten alweer naar buiten ging, maar waar ik, als jochie van 24, mij de digitale feedback goed liet smaken.60 Second Wipe Out heet de cd bij mij in de kast.
Niet ver daar vandaan, staat een cd van Abba. En weer daarnaast staat een rijtje cd’s van Acoustic Alchemy. Als ik er daar eentje van op zet, dan krijg ik meteen zin om helemaal niets meer te doen, op het drinken van een frisse Corona Extra, na. Misschien is dat wel een prettig idee voor vanavond, inderdaad. Bij het wegdrinken van het kleine verdriet. u weet wel, van dat de laatste alfabetcolumn is gescrheven, vandaag. Niet verwacht dat ik me dat zo zou aantrekken. Nu trek ik me dat ook niet aan, natuurlijk. Stel je voor, zeg! Dat zou een dolle boel worden. Terwijl ik op zoek ben naar structuur, vindt het kronkelpad van de deugd mij terug in de kroeg om de hoek. Waar ze elke avond tussen negen en halfelf twee drankjes schenken, voor de prijs van één. Nou, daar ben ik wel voor te porren. Ware het niet dat ik een enorme angst heb voor alles wat buiten mijn voordeur gebeurt en aldus liever binnen blijf. Af en toe een anonieme borrel in een niet nader aan te duiden locatie, ergens in ons land. Dat wel.Maar voor de rest dus niet.
Anthrax staat er ook. Maar vooral staat er Charles Aznavour. u kent hem wel, uit het land met het misschien wel mooiste alfabet van allemaal. Armenië. Mensen, toch Wat kan ik van zijn gechansonnier genieten. Meer dan aanraders, zijn cd’s.
Al di Meola staat ook bij de a, maar die staat verkeerd, zie ik nu. Mooi, meteen even regelen. Dat doe ik tegelijkertijd, mensen. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Bij deze. Gelukkig staat Alestorm wel op de juiste plaats bij de a. Kent u ze? Alestorm? Wel, rep u naar de winkel en schaf u Captain Morgan’s Revenge aan. Ik garandeer u dat u zoiets nog niet eerder heeft gehoord. Blijkt dat u wel degelijk eerder zoiets heeft gehoord, dan houd ik mij aanbevolen, want ik ben immer naarstig op zoek naar nieuwe dingen. En als blijkt dat er nog meer muziek gelijk Alestorm is, kan ik mijn collectie zomaar moeiteloos uitbreiden. En daar houd ik van.
En voor de rest, ach, die rest. Nog nooit voelde de letter a als een einde. Altijd een begin, die rare a. Behalve nu. En ik heb het mezelf nota bene aangedaan. Foert!
Maar, beste mensen, eerlijk is eerlijk: ik sluit deze reeks van 26 columns liever af met de a, dan met de z. En dat doe ik dus bij deze. Nog een kleine opsomming: Tuck Andress (die van Tuck & Patti, inderdaad), Ambassadors of Funk, Austian Death Machine en … om met een van de meest geniale geesten van deze tijd af te sluiten: Aphex Twin.
Dank u wel.
