Mijn eerste kennismaking met de uit Florida afkomstige band Deicide was in de tijd dat het Thrash- en vooral Deathmetal genre de dienst uitmaakte in ‘metal-land’. Geweldige bands als Entombed, Pestilence, Sepultura, Death, Morbid Angel, Obituary, Sadus, Bolt Thrower, Napalm Death, Gorefest en Autopsy, om maar een paar namen te noemen, waren immens populair bij het hongerige en zeer snel groeiende metal publiek.
De bands, magazines, platenlabels en fanzines schoten als paddenstoelen de grond uit. Het was ook een tijd dat vrijwel elke extreme metalband een platencontract kon scoren, zowel bij de jonge gespecialiseerde labels als bij de gretige ($) gevestigde labels in het genre. Mede door lovende recenties in de al eerder genoemde magazines en fanzines schafte ik in 1990 de debuut cd ‘Deicide’ van Deicide blindelings aan. En…wat een deceptie was dat zeg! Nog nooit had ik zo’n slechte en nietszeggende (Death) metalplaat gehoord. Wat een gruwel was die plaat zeg. Muzikaal gezien had de band van alles zo links en rechts weg gejat bij de ‘grote’ jongens en de veel te vaak overgedubte zang van de controversiële frontman Glen Benton wekte veel irritatie bij mij op. De simpele vooral Satanische cliché teksten en dito muziek hebben mij dermate kunnen boeien dat ik mijn exemplaar voor nog geen anderhalve gulden bij de tweedehands platenboer heb gedumpt. Toentertijd had ik al besloten om mijzelf nooit meer in die band te verdiepen. Per ongeluk kwam ik Deicide nog tegen op het stervende Dynamo Open Air festival van 2004 in Nijmegen. Mijn eerder gevormde mening werd met dat optreden alleen maar bevestigd.
Februari 2011, na een drukke (studie) periode heb ik weer heel even tijd om muziek te beluisteren en stukjes te schrijven voor Maxazine.
Waaaat? De nieuwe plaat van Deicide staat klaar in mijn mailbox. Ik had nooit durven dromen dat deze band eenentwintig jaar na het (m.i.) gruwelijke debuut nog zou bestaan! ‘To Hell with God’ is als we de twee live platen en twee verzamelaars niet meetellen het inmiddels tiende album van de band. Ook ik ben een aantal jaren ouder en misschien ook wel wijzer en zal het album objectief proberen te beluisteren. Na de eerste tonen van het eerste (titel)nummer is het al gauw duidelijk. Deicide is op het productionele en comporisatorische vlak meegegroeid met de tijd. Bas, drums en gitaren zijn lekker heftig en zijn goed van elkaar te onderscheiden in de mix op dit album. Wat mij positief verrast is dat er veel melodieuze solo’s verwerkt zijn in bijna alle nummers anno nu. De zang van Glen Benton blijft van een laag niveau en ook op deze plaat word de man met het ‘antichrist’ brandmerk in z’n voorhoofd veel te vaak overgedubt. Deicide is verder niets veranderd in de afgelopen jaren. Ik denk dat dit een band is waar je van houd of juist niet van houd. Deze plaat boeit mij dermate dat ik er geen zin in heb om hem verder en vaker te beluisteren.
Ken je Deicide al of hou je van compromisloze Deathmetal met (nog steeds) heel goedkope Blackmetal teksten dan is dit jouw ‘nieuwe’ album. Ik ben ondanks de kleine verbeteringen in de muziek nog steeds van mening dat Deicide één van de aller slechtste (death) metalbands allertijden is.
(4/10) (Century Media/ EMI)
