Caine. Uri Caine. De beste meneer is geniaal. Ik kan niets anders zeggen. Ik kan natuurlijk wel degelijk iets anders zeggen, maar als het gaat om het genie van Uri Caine, doe ik dat niet. Ik leerde hem kennen tijdens een sneeuwstorm (u kent ze wel, winterse dagen, waarop alle nieuws over de NS gaat). Het was een van die sneeuwstormen waarbij ik in de auto zat, op weg naar mijn vriendelijke baas. Een baas waarmee ik meer dan eens het glas heb geheven, en stiekem in de directiekamer een peuk heb gerookt.
Enfin, op weg met de auto. Je moet toch. Ik in elk geval wel, dus hup! daar ging de radio al aan. u vraagt zich welliht af naar welke zender dat dan gebeurde, dat luisteren. Welnu, dat gebeurde naar de illustere zender van Radio 1. Geouwehoer, afgewisseld met niet soms verrassende muziek. Zo heb ik dankzij Radio 1 onder andere Nellie McKay in mijn verzameling. Maar ook de Cd Nutmeg and Ginger (Musicians of the Globe). En volgens mij nog wel een aantal. Want, dat de zender niet weet welke muziek ze draaien, dat kun je ze niet verwijten. Ik persoonlijk doe dat dan ook niet. Waavan akte.
In die sneeuwstorm, gestrand ergens tussen Eindhoven en ‘s-Hertogenbosch, hoorde ik, tussen de verhalen door, opeens iets simpelweg geweldigs. Volume omhoog en nu goed luisteren naar de afkondiging. Wie was dit? Dit was geniaal! En daar kwam de verlossende naam. Joeirkeen. Dat verstond ik. Joerikeen. Wat kon dat zijn? Hurricane? Yuri Kane? Joeri Keen? Kut!! Op de radio kun je niet even terugspoelen, dus daar zat ik dan. Dat ik het niet wist. En ga nu maar zoeken.
Neen, beste lezers. Fred ging NIET zoeken. Fred belde met Radio 1 (en een erg aardige mevrouw stond me te woord, nodigde me uit voor een lunch in de studio en een long-weekend Hawaii. Zo vriendelijk, dat ik het aanbod bijna niet kon afslaan, maar dat toch deed, omdat ik nu eenmaal erg gehecht ben aan mijn eigen kussen (en de kussen van mijn vrouw)). Toen ze enigszins de teleurstelling van mijn afwijzing te boven was, vertelde ze me dat de compositie in kwestie van Uri Caine was. Ik ben haar nog steeds dankbaar. De geroemde Golberg Variations van J.S. Bach, gezien door de ogen van Uri Caine. Schitterend. Het stuk waar het om ging, was nummer 9. van Cd 1, The Hot Six Variation. Meteen gekocht, die plaat. Dat zou u ook moeten doen. Ik weet zeker dat u daarvan geen spijt zult krijgen. Goedkoop is hij niet, maar daar elke eurocent waard. Uri Caine Ensemble, met de Goldberg Variations. Moetheb. Ook zijn de Cd’s met zijn prestaties als pianist (zowel solo als met zijn trio), gewoon helemaal goed. Bij de c staan aldoende dus redelijk wat schijfjes van meneer Caine.
Uiteraard staat bij de c nog meer. Zoals (bijna) het complete œuvre van The Cure, een geweldige live-plaat van Casiopea met het meer dan fraaie Inishie, Alice Cooper’s Easy Action, en een verdwaalde CD van Cypress Hill.
En dan, tot slot, staan er bij de c, 62 CD’s van Chick Corea. 62? Ja, 62. Dat is zelfs voor mij een verrassing. Ik dacht dat het er hoogstens 50 waren. Zo ziet u maar: van het ene op het andere moment twaalf CD’s rijker! Wat een mooie dag.
Maar als u het niet heel erg vindt, dan zet ik weer eventjes de radio aan. Het oprakelen van mijn herinnering aan de ontdekking van Uri Caine heeft mij weer helemaal nieusgierig gemaakt naar Radio 1.
Als het nu avond was geweest, in plaats van vroeg in de middag, had ik geroepen: Proost! In plaats daarvan, wens ik u goedekoffie.
