Het klimaatneutraalste festival van de lage landen verhuisde voor de tweede versie van Boxtel naar Den Bosch. De eerste versie was met artiesten als Florian Wolff, de 3J’s, Sandy Dane en Diggy Dex niet echt druk bezocht. Jammer, want de opzet van het festival, klimaatneutraal, is een strevenswaardig initiatief. Voor de tweede versie werd gekozen voor Christiaan Hof, Di-Rect en enkele lokale bands, geplaatst in de binnenstad van Den Bosch. Veel drukker werd het festival echter niet helaas.
Toen om half vijf het toegestroomde publiek eindelijk de tent in mocht, startte gelijk de eerste band, Pushpin. Ondanks de versheid van de band, leek het alsof de heren van Pushpin hun voorbeelden goed hadden bestudeerd, want de performance van de band was professioneel genoeg voor een groter podium. Een goede binnenkomer, die werd gevolgd door de Barefoot Trilbies. De 70’s rock van de band spetterde van het podium af, met in de hoofdrol zangeres Joia Rath. Zonde dat de tent nog niet echt vol stroomde.
Toen na de DJ-break de live-muziek weer begon, kwam deze niet zoals verwacht vanaf het podium maar uit de zaal, waar brassband Koppersnellers de boel op stelten zette met hun enthousiaste mix van populair kopergeblaas. Een mooie invulling om het podium om te bouwen voor Christiaan Hof. Hof zong voorheen als achtergrondzanger van Alain Clark, en van diens band nam hij dan ook bassist Pablo Penton mee. Handig gebruik maken van heet dat. Met ook Anouk’s oude gitarist Angelo de Rijke en drummer Ben Bakker (ex-Gem), Sander Bos en Reinier Scheffer heeft Hof een meer dan aardige band meegenomen.
Het Bossche Straf deed direct denken aan het oude Mano Negra, de Kift en Rowwen Hèze. Een aangename verrassing, straffe nummers die geen straf zijn om naar te luisteren. Duidelijk dat we hier meer van gaan horen, en na een kort intermezzo van wederom Koppersnellers, ideaal in de zaal, zodat het grote podium rustig kon worden omgebouwd, was het tijd voor de hoofdact van de avond, Di-rect.
Di-rect is in de nieuwe vorm al weer zo vast en bekend dat oude zanger Tim (hoe heet ‘ie ook alweer) al lang vergeten is. Een noodgedwongen maar zeker goed uitgepakte wissel in de band geeft het Bossche publiek moed, hoewel van snoeiharde energieke rock zoals voorheen niet echt meer sprake is. De nieuwe stijl zal zeker meer publiek gaan trekken, maar voor de oude fans is het afhaken en opnieuw zoeken. Goed, voor een festival als Zeropop dan wel misschien beter, want de gemoedelijke sfeer die er op het klimaatneutrale festival heerste had dan ook niet veel nodig om te pijnlijke oortjes te moeten compenseren. Helaas was het publiek niet al te talrijk, dat mocht inderdaad wat meer, maar met een goede mix van bekend en erg sterke onbekende bands heeft het Zeropop toch zeker meer potentie.
Foto’s (c) 2010 Sander van den Berg
