Dat de band in het voorprogramma stond van zowel Kings of Leon als The Kooks was één van de redenen dat ik wat meer over hen en hun nieuwe album ‘In The Dark’ wilde weten. The Whigs is een Amerikaanse band uit Athens (Georgia), dezelfde stad waar ook R.E.M. en de veel minder bekende indiebands Neutral Milk Hotel en Of Montreal vandaan komen en komt met hun derde album qua muziek het dichtst in de buurt van Kings of Leon, maar klinken soms ook wat meer als de garage-versie van de gitaarpop-band The Kooks.
Dat The Whigs tot één van de betere jonge rock ‘n’ rollbands wordt gerekend zal niemand verbazen na alleen al het horen van het openingsnummer ‘Hundred/Million’. Ook ‘Black Lotus’ bezit de nodige rock ‘n’ roll en bevestigd de gelijkenis met Kings of Leon nog maar eventjes. Die gelijkenis bereikt hemelse proporties in het hoogtepunt – tevens de eerste single – van het album, ‘Kill Me Carolyne’. In dit nummer wordt het refrein met een zelfde schreeuwende “yeah” ingeluid als Kings of Leon’s ‘Sex on Fire’. Is het dan niet gewoon een rip-off van Kings of Leon? Nee, de gelijkenissen zijn er wel, maar als je de twee bands muzikaal naast elkaar legt is The Whigs veel minder gepolijst dan de succesvolle band uit Nashville. Dat minder gepolijste zit hem vooral in het intensievere gebruik van de instrumenten, wat overigens niet ten koste gaat van de catchiness van de nummers.
Een ander verschil met Kings of Leon is de stem van zanger Parker Gispert die mij eerder doet denken aan Nickelback’s Chad Kroeger, dan aan de stem van Kings of Leon’s Caleb Followill. Hierin schuilt ook het enige minpunt van het album; de metal-achtige, soms iets te geforceerde stem van Gispert. In de meeste nummers is zijn stem niet storend omdat hij niets forceert, maar in ‘Someone’s Daughter’ en ‘So Lonely’ is dat wat mij betreft wel het geval. Terwijl vooral het eerstgenoemde verder een heel sterk nummer is.
{slide=The Whigs – Kill Me Carolyne}http://www.youtube.com/watch?v=BIIw_b1BNew{/slide}
Hierna volgt ‘Dying’ dat bij mij persoonlijk juist heel goed valt omdat het ouderwets goede psychedelica is. De in de band aanwezige instrumenten (gitaar, bass en drums) worden in dit nummer goed aangevuld met spacey geluiden en de ineens alles behalve geforceerde stem van Gispert, die prima opgaat in het psychedelische geluid. Na ‘I Don’t Even Care About The One I Love’ volgen drie teleurstellende nummers. Het laatste nummer, ‘Naked’, dat met zes en een halve minuut veruit het langste nummer van het album is, weet het ‘In The Dark’ toch nog op een passende manier af te sluiten.
Want ‘In The Dark’ is een goed album. Nergens had ik het gevoel dat ik wel wist wat voor liedjes zouden volgen, en dat kwam voornamelijk door de afwisseling in, maar vooral ook tussen de liedjes. Het grootste minpunt vind ik persoonlijk de stem van zanger Parker Gispert in de twee genoemde nummers, maar gelukkig zijn er negen andere nummers waar dit niet geval is, en er zullen ook mensen zijn die zijn stem in die twee nummers ook goed, of juist goed vinden. Daarnaast blijft het een beetje jammer dat de nummers die me het minst weten te raken zo na elkaar volgen, maar ook hier durf ik niet met zekerheid te zeggen dat dit slechte of mindere nummers zijn. Misschien hebben deze nummers meer tijd nodig of is het de eeuwenoude kwestie van smaak? Het is een vraag aan degenen die het album aan een luisterbeurt zullen onderwerpen. Zelf kan ik slechts mededelen dat ‘In The Dark’ niet kan teleurstellen voor fans van Kings of Leon’s (eerste en/of latere) werk en dat waarschijnlijk ook (garage)-rock liefhebbers aan hun trekken komen met dit album. (8/10) (ATO Records)
28 november speelt The Whigs in ‘Bitterzoet’ (Amsterdam)