Als je een mailtje krijgt of je mee wil naar een concert van [[Rowwen Hèze]] in de [[Brabanthallen]], twijfel je niet te lang. Het was dezelfde avond al, maar ik had ja gezegd. En zoals ik dit hier nu schrijf, heb ik daar geen moment spijt van gehad! Wat een enorm feest was dat!
Omdat Rowwen Hèze op vrijdag 24 september 2010 precies 25 jaar bestond, was er een verrassingsconcert georganiseerd. Dit houdt in dat het publiek verrast wordt, maar wat misschien nog wel belangrijker is: de band wordt enorm verrast! Drie gasten waren al bekend, maar de drie anderen nog niet. Samen bouwden ze dit uit tot een enorm feest van hoog niveau, te vergelijken met ‘[[Vrienden van Amstel Live]]’, maar dan iets kleiner.
De zaaldeuren waren open om 19.00 uur. Weinig mensen hadden dit door volgens mij, want om 8 uur stond nog niet eens de helft van de zaal vol. Pas een aantal minuten voor half 9 stond de zaal ramvol. Opvallend was, dat er veel jongeren rond de 18 jaar rondliepen. Niet dat dit nou zo erg is, integendeel, maar het verbaasde me wel bij deze tak van de muziek. Ik zat op een perfecte plek, en ik had dus een perfect uitzicht op het podium en het publiek. Op het podium hing een fluwelen rood theaterdoek. Dit had ik eerst nog niet door, totdat het openging iets na half 9. Rowwen Hèze was aanwezig en het feest kon losbarsten! Nou ja, een echt feest was het nog niet. De band begon heel onverwachts te spelen (het zaallicht was nog niet eens uit) en het publiek was nog niet warm gemaakt (wat meestal wel gebeurt door middel van een voorprogramma), dus van dansen en springen was er nog niet veel sprake. Waar je wel van kon spreken, was een oplopende gehoorbeschadiging. Wat stond het geluid enorm hard! Veel mensen leken dit niet door te hebben, maar ik zat regelmatig met mijn vingers in mijn oren. Je verstond helaas niet veel van Jack’s zang. Niet alleen door het Limburgs, maar door het schelle geluid wat uit de speakers kwam. Vooral in combinatie met Tren’s accordeon, was dit vaak niet om aan te horen. Ontzettend jammer!
Na een nummer of twee van Rowwen Hèze sprong de eerste verrassing het podium op: [[Karin Bloemen]]. Het is een verrassingsconcert, dus de bandleden waren verrast door dit vroege aantreden van de diva. Na een aantal felicitaties van Karin, begon ze het nummer ‘Green Green Grass of Home’: een duet tussen Jack en Karin. Na dit nummer startte het volgende duet ‘Liefde’. Helaas vergat Karin haar tekst in het midden van het nummer, dus begon ze wat te improviseren, wat ze zelf niet fantastisch vond, aangezien het nummer ‘Liefde’ nog een keer over moest. Dit deden ze niet voor het publiek, maar voor de TV registratie (1 oktober te zien op [[Omroep Brabant]] en 2 oktober op [[Omroep Limburg]]). De fans vonden dit een minder geslaagd plan als ik de fans omme heen moest geloven.
Karin Bloemen verliet het podium en [[Leon Verdonschot]] betrad de planken. Hij was de presentator van vanavond en nodigde de bandleden al meteen uit om op een speciaal ingerichte ‘catwalk’ voor het podium plaats te nemen. Hier hadden ze een mooi zicht op het podium, met een grote TV voor ze, waar ze een filmpje op konden bekijken die het publiek zag op twee grote schermen aan weerszijden van het podium. Het filmpje liet foto’s zien van de afgelopen 25 jaar van Rowwen Hèze. Het rode gordijn werd gesloten en het publiek én de band genoot van de nostalgie in de Brabanthallen.
De foto’s waren voorbij en het gordijn ging open. De volgende gast: [[Racoon]]! Dit had niemand verwacht. Enkele nummers uit eigen repertoire kwamen aan de orde en natuurlijk, wat iedere gast deze avond volbracht, een nummer van Rowwen Hèze zelf! ‘Met De Neus Omhoeg’ werd luidkeels meegezongen, terwijl Bart het Limburgse taaltje probeerde uit te spreken. Wat Racoon overigens wel lukte, was het publiek wakker te schudden. Met kreten als “De zanger van Racoon is een boerenlul!” kreeg Bart het publiek plat, waarna de kreet ook massaal werd geroepen. De sfeer was gemaakt voor de rest van de avond.
Na het prachtige ‘Love You More’ verliet Racoon het podium. Bart maakte nog éénmaal een nederige buiging (op zijn knieën) richting de jarige band van Rowwen Hèze en rende het podium af.
Het gordijn sloot weer en op de schermen verschenen felicitaties van onder meer [[Sarah Bettens]], [[VanVelzen]], [[Miss Montreal]], [[De Dijk]], [[Matthijs van Nieuwkerk]] en [[Jan Smeets]] (Mr. [[Pinkpop]]). De band genoot aanzienlijk (wat ook verscheen ook op het scherm).
Na dit korte intermezzo verscheen de volgende gast op het podium: [[Band Zonder Banaan]]! Het publiek had hier kennis van genomen, want het bier vloog massaal de lucht in na de eerste noten van ‘Ik Leer Het Nooit’. Aan het begin van het tweede nummer kwam de zanger Bart Aarts aanrijden op een heuse motor, om een ode aan Rowwen Hèze vol overgave in te zetten. Als afsluiter volgde het welbekende ‘Echte Vrienden’. En, serieus, de héle zaal sprong op en neer. Zelfs de dames op leeftijd naast mij!
Het gordijn sloot om de felicitaties in ontvangst te nemen van onder meer [[Youp van ’t Hek]] en [[de Heideroosjes]]. Deze laatst genoemde band is een jaar met sabbatical (ze doen een heel jaar niks), maar dat betekende schijnbaar niet dat ze niet in de Brabanthallen aanwezig konden zijn! Het gordijn werd met een ruk opengetrokken en de zware gitaren van dit viertal galmden door de zaal. De single ‘Lekker Belangrijk’ werd niet door heel het publiek gewaardeerd (ze kwamen hier immers allemaal voor Rowwen Hèze), maar toch konden ze het accepteren. De Heideroosjes komen uit Horst. En ja, die kunnen dan niet ontbreken op zo’n avond als deze! Als laatste bracht deze band ‘De Peel in Brand’ en het hele publiek zong mee. Natuurlijk geheel in Heideroosjes stijl!
Het gordijn werd weer gesloten, maar dit keer niet voor felicitaties. De [[3J’s]] liepen het podium op, samen met de violist die altijd aanwezig is bij de theatershows van Rowwen Hèze. Startend met het nummer ‘Kom’, gevolgd door ‘Maan’: een liedje oorspronkelijk uit Mexico, vertaald door Jack in het Limburgs en weer vertaald door de 3J’s in het Volendams. Het leek er een beetje op of de 3 J’s als intermezzo band waren gevraagd en zo klonk het ook. Het was niet geweldig.
De vier mannen verlieten het podium en de felicitaties werden gestart van onder meer [[Gerard van Maasakkers]], [[Frank Lammers]] en [[Frans Bauer]]. Achter het gordijn was het één en ander veranderd, want een band startte met het nummer ‘Tranen Gelachen’, en jawel, [[Guus Meeuwis]] betrad het podium! Zijn tweede nummer was de ode aan Rowwen Hèze: ‘November’. Ik heb een zaal eerlijk gezegd nog nooit zo uitgebreid mee zien zwaaien, geweldig om te zien.
‘Proosten’ werd ingezet als derde nummer en het publiek brulde massaal mee. Als laatste nummer brachten Guus Meeuwis en band ‘Het Dondert en Het Bliksemt’. De meters bier waar Guus over zingt waren hier niets teveel gezegd. Ik weet zeker dat 50 procent van de gasten na dit spektakel zeiknat de pauze in zijn gegaan.
Na nog wat felicitaties van [[Daniël Dekker]] (Radio 2), [[Jan Rietman]] en [[Rob de Nijs]], was het echt pauze. Een korte pauze van ongeveer 15 minuten was ingelast, maar voor sommige gasten duurde deze pauze aanzienlijk langer. De rij voor de wc was enorm. En met enorm bedoel ik in dit geval ook echt enorm!
Rowwen Hèze trok zich niets aan van de rij bij de wc, en begon natuurlijk weer als vanouds te spelen. Overigens is dit niet geheel waar, aangezien dit concert mede bedoeld was voor een album presentatie. Ze speelden dus veel nieuwe nummers van het album ‘Zilver’, maar wel op de herkenbare manier zoals alleen Rowwen Hèze dat kan. Het nummer ‘Auto Vliegtuug’ werd, zoals Matthijs van Nieuwkerk al zei in zijn felicitatie, luidkeels meegezongen.
Tijdens de nieuwe single ‘America’ danste de gehele zaal de tango. Ook alleen Rowwen Hèze weet dit voor elkaar te krijgen. Chapeau!
Na ‘Kwestie van Geduld’ (waarbij de confetti je om de oren vloog) werd het tijd voor de toegift: een heel intiem nummer over de ondergang van de zon in de Peel, gezongen door Jack waarbij hij zichzelf begeleidde op de gitaar. Na dit momentje van rust werd ‘Nooit Te Vergeten’ er glashard ingeraamd. Het publiek bedacht zich geen moment, waarop even later al het zuurverdiende bier door de lucht vloog en de menigte begon te springen.
Je zag het vanuit Eindhoven al aankomen en het kon natuurlijk niet uitblijven, maar ‘Bestel Mar!’ was het laatste nummer. Het publiek zorgde voor een heuse aardverschuiving toen de eerste tonen werden aangeslagen. Ik denk dat ik hier de meeste individuele polonaises ooit heb gezien. Zelfs de Brabanthallen waren in dit geval te klein voor deze band! Alle remmen werden losgegooid en het einde werd krachtig en voldaan afgesloten, door middel van het optellen van 1 naar 25. Elke tel spoot er rood vuurwerk achter de band omhoog. Bij de 25 aangekomen, spoot er wit vuurwerk aan alle kanten van het podium, waardoor de mannen van Rowwen Hèze als schaduwen te zien waren. Nog één diepe, diepe buiging voor het publiek en het podium was leeg. Het was mooi. Erg mooi.
Foto’s (c) 2010 Marcel Hakvoort