Tweevoudig [[Grammy Award]] winnaar [[Roy Hargrove]] stond woensdag in Paradiso voor een exclusief optreden met zijn groep The RH Factor. Al sinds 1990 experimenteert Hargrove met verschillende stijlen, zoals hardbop, blues en zelfs Afro-Cubaanse latinmuziek. De geboren Texaan staat tegenwoordig vooral bekend om zijn jazz gecombineerd met veel funk. Sommige critici vinden dat hij teveel op [[Miles Davis]] wil lijken, anderen vinden het gewoon erg goeie muziek. Zoals ook vanavond blijkt, want de zaal stroomt al vroeg vol met liefhebbers van alle leeftijden. Op het balkon zijn alle stoeltjes snel bezet, waarna het ook de dansvloer gezellig druk wordt. Blijkbaar hebben meer mensen hem gemist op [[North Sea Jazz]] en willen ze een goed plekje bij dit exclusieve concert in poptempel Paradiso.
Met The RH Factor speelt Hargrove jazz en voegt daar elementen van hiphop, funk en soul toe. Met speels gemak laat de negenkoppige band de gehele zaal swingen. Hargrove is weliswaar de bandleider, hij eist niet alle aandacht op. Regelmatig doet hij een stapje terug en kijkt rustig toe hoe anderen hun solo’s spelen. Zo is er een fantastische solo van Jason Marshall op de Baritonsax, maar ook Bruce Williams op altsaxofoon laat een paar keer goed van zich horen. Meeste indruk maakt misschien wel drummer Jason “J.T.” Thomas. Na een rustig ingezet ritme wordt het tempo opgevoerd. Mooi is het om te zien hoe Jonathan Batiste vanachter zijn Hammond ook met volle teugen geniet. De minuten lange drumsolo zorgt dan ook voor veel opwinding in de zaal. Ook de solo van beide gitaristen, Todd Parsnow in Oranje shirt en Lenny Stallworth op bas, kan op veel goedkeuring rekenen. Brian Hargrove, het jongere broertje van, maakt zijn Europese debuut bij The RH Factor en lijkt zich, weliswaar intens genietend van al het muziekgeweld, meer op de achtergrond te houden. Maar de aandacht gaat natuurlijk vooral uit naar Hargrove zelf. Wat hij uit zijn trompet tovert hoor je maar weinig. Daarnaast speelt hij ook op zijn flugelhorn, neemt een deel van de zang op zich en speelt zelfs een paar keer op keyboard als Renee Neufville haar plek daar verlaat om te zingen. Ze zwingt daarbij over het podium tot grote tevredenheid van haar meegereisde vriendinnen.
Halverwege de avond laat Hargrove zich weer van een heel andere kant zien. Er wordt een rapnummer ingezet waarbij hard gitaarwerk met een verpletterende baslijn de boventoon voert. Het publiek weet in eerste instantie niet wat het overkomt. Dit had even niks meer met jazz te maken, maar de handen gaan in de lucht en in het midden van de zaal wordt meegesprongen op het ritme van de dreunende beats. Een van de hoogtepunten van de avond is het onverwachte optreden van de legendarische trombonist [[Fred Wesley]]. Deze 67 jarige artiest is bekend van zijn tijd met James Brown en speelde daarna nog lang met Maceo Parker. Ook al speelt hij maar 1 nummer mee, het blijkt een onvergetelijk moment.
Dat het publiek tevreden is blijkt wel als het concert is afgelopen. Zelfs na de standaard toegift wordt er nog minutenlang gejoeld, gegild en het bekende “We want more” geroepen. De band geeft gelukkig toe en speelt nog twee toegiften, om dan na ruim twee uur te stoppen en ongetwijfeld het Amsterdamse nachtleven in te duiken.
Foto’s (c) 2010 Stephen Hotsma
