De zon schijnt als we het festival terrein oplopen, dit beloofd een goede dag te worden, we nemen plaats in de zon bij het KINK fm podium waar we getuige zijn van het aller eerste echte optreden van Revamp/Floor Jansen; twee keer eerder is er een try out gedaan maar hier staan ze dan echt, voor het eerst als band. Ruige mannen met lang haar beklimmen het podium, en ook aan het publiek is te zien dat dit geen rustige muziek zal zijn. En de schijn bedriegt dit keer niet, als ze beginnen te spelen gaat het metal publiek los. De band maakt gebruik van een klassieke vrouwenstem en dit maakt het meer dan alleen maar zwaar gedreun aan mijn oren.
Even verderop begint Deadbeat, deze band kondigt zichzelf aan als ‘Metal uit een kindersurprise eitje’ en dit is wonderbaarlijk toepasselijk. De band mixt keiharde metal met een jong en kleurrijk uiterlijk. Ook het publiek gaat er in mee, de over het algemeen tieners dragen fel gekleurde kleding en beuken elkaar helemaal plat. De mannen op het podium spelen goed met het publiek en de moshpit die is ontstaan in het midden wordt groter en groter. Angstig duiken de overgebleven mensen aan de kant. Na een aantal nummers is het genoeg. Voor mij klinkt het allemaal een beetje het zelfde dus begeven wij ons naar Mala Vita.
Mala Vita, de band die opzwepende melodieën uit de Balkan speelt, is geen onbekende voor het festival in Zwolle, twee jaar geleden waren ze er ook al, dit keer is een kleiner podium ingeruild voor het hoofdpodium en zowel de band als het publiek is er klaar voor. Een voor een komt de band op, met als laatste zanger Mickael Franci, als deze verschijnt klinkt er uit het publiek een luidkeels geschreeuw, de zanger blijkt zeer geliefd. Verschillende zeer dansbare liedjes komen langs en het publiek laat zich geen twee keer zeggen dat het tijd is voor feest. Er wordt gesprongen, gedanst en geklapt. Dan zegt zanger Mickael dat ze af moeten als het publiek laat weten dat ze nog geen genoeg hebben van Mala Vita beloven ze terug te komen, pas na deze belofte laat het publiek hem gaan.
Er wordt een live verbinding gemaakt met Groningen waar Guus Meeuwis aan het optreden is en dan is het tijd voor een wave voor de vrijheid. Van rechts naar links en van links naar rechts gaat de wave door het veld. En we zijn niet alleen, Utrecht, Leeuwarden en alle andere plekken waar de vrijheid gevierd werd deden mee om zo aan te geven dat iedereen recht heeft op vrijheid. Dan komt Mala Vita terug, ze zingen nog een liedje, geschreven door Mala Vita, Ellen ten Damme en Typhoon. Mickael heeft beide mee het podium op genomen en er ontstaat een waar feestje, Ellen gaat uit haar dak, ze danst en maakt zo een handstand waardoor de lange jurk die ze aan heeft over haar hoofd valt. En dan is het voorbij en gaat Mala Vita af, het publiek roept ze na, maar ze komen niet terug dus maakt men zich klaar voor de volgende band: De Staat.
Al voor De Staat op komt is er luidkeels geschreeuw te horen, als de mannen klaar staan op het podium is het duidelijk dat zanger Torre Florim er weer zin in heeft en na het eerste liedje zegt hij dan ook “Jullie zijn Zwolle… en jullie zijn leuk!” Tijd voor een nieuw nummer, na afloop blijft het een beetje stil, het publiek moet duidelijk even wennen aan nieuwe muziek van De Staat. Ondanks dat is het te zien dat de band weet hoe ze moeten spelen met het publiek, drummer Tim van Delft doet een dansje achter zijn drumstel, Rocco ‘koebel’ Hueting laat zijn koebel kunsten zien voor aan het podium en dan durft Torre ons nog te vragen “hoe gaat het? Goed?” Natuurlijk gaat het goed, en dit laat het publiek duidelijk weten waarop Torre zegt: “verstandig, houden zo!” Er komen twee nieuwe liedjes langs, één gezongen door Rocco, en deze vallen meer in de smaak, het publiek danst en klapt uitbundig mee. Plotseling loopt er een vrouw het podium op, ze probeert de band te omhelzen maar wordt tegen gehouden door de beveiliging. De band gaat strak door met het gespeelde nummer maar na afloop laat Torre weten dat hij ook geen idee heeft wat er aan de hand is “Wie the fuck is dat?” schreeuwt de zanger uit. De band sloot af met hun laatste single ‘Wait for Evolution’ het publiek zong luidkeels mee.
Bij Tim Knol zat de sfeer als voor hij begon met spelen goed in, er werd luidkeels mee gezongen met de tussenmuziek bij de opbouw, als dan ook Tim het podium op loopt om zijn gitaar te stemmen gaat het dak eraf, er moet nog getest worden hoe de band samen klinkt maar de drummer lijkt spoorloos, “wie kan er drummen? Kom even drummen!” roept Tim naar het publiek, maar voor iemand kan reageren is de drummer al gearriveerd. Tim speelt zijn liedjes in een vlug tempo met soms een pauze om de praten. “We komen net uit Haarlem, maar jullie overtreffen hun totaal, ook met jullie gegil, geweldig!” Tim is duidelijk onder de indruk van het publiek in Zwolle, zo gek is dat ook niet want de sfeer kan niet meer stuk.
Het hoofdpodium, waar Kane zal gaan spelen, staat het al vroeg vol, fans staan al de hele dag vooraan om de band van dichtbij te kunnen zien, ook Kane is er klaar voor, zanger Dinand Woesthoff geniet duidelijk van het feit dat hij weer op het podium staat. “Hallo Zwolle, hebben jullie een goede dag vandaag?” ‘No Surrender” wordt ingezet, het publiek gaat los, elke noot wordt luidkeels mee gezongen. Dinand is duidelijk de showman van de band, waar de rest van de band, inclusief Dennis van Leeuwen, zeer weinig beweeg, rent Dinand over het podium, danst en duikt zelfs het publiek in met de woorden “oh, fuck it!” Even zien we Dinand niet, maar dan verschijnt hij op de geluidstoren, tussen het publiek, waar hij het op het podium ingezette liedje afmaakt. Na een lange weg terug door het publiek gaat de band verder met alleen maar keiharde meezingers. Het publiek vind het alleen maar geweldig. Als de band dan klaar is met spelen wordt vanuit het publiek luidkeels “We want more!” gescandeerd en het publiek krijgt zijn zin, Kane komt terug, ze spelen nog een keer ‘No Surrender’ maar dit keer is het vooral de beurt voor de mensen in het publiek om te zingen, de microfoon wordt naar onze kant gedraaid en dan is goed te horen hoeveel mensen Kane kennen, elk woord is duidelijk te horen.
Maar dan is het echt over en moet het podium worden omgebouwd voor Junkie XL en wij begeven ons naar de uitgang, koud maar voldaan.
Foto’s (c) 2010 Shanna Wiggerman
