Ditmaal komt het geweld uit België in de vorm van Hunter. Een nieuwe band met ervaren musici. Hunter, dus. Uit België. Een prachtige cover, met een bloedend hart waar jackplugs in- en uitsteken. Dat hart staat eveneens symbool voor een aantal van de songtitels: Love And Deceit, Jealous, For My Pleasure. Een liefdevolle plaat?! Dat ik het niet weet, maar de mix van metal, goeie gruntstem en heerlijke riffs maakt van Fall of Man een vette plaat. De eindmix is goed, al zijn de drums wat dun en klinken ze nèt niet vet genoeg. De tracks lijken erg veel op elkaar en beginnen vaak hetzelfde. Qua tempo en beginakkoord. Nummer 2 (She Said) = nummer 9 (Jealous) = Nummer 5 (Illusion). Nummer 3 (Beyond The Corner) = nummer 4 (For My Pleasure).
Toch kan dat de pret niet drukken, al kost hun dat wel de 8/10. Een 7/10, wordt het – met geen verdere strafpunten voor de nietterzakedoende sample aan het einde van Love And Deceit aan het begin van de plaat. Het is een ruige plaat, die beukt vanaf het begin tot het einde. Zelf omschreven als een combinatie van elementen (hardcore, metal, rock ’n roll). Een omschrijving die ik zelf niet zo kan plaatsen, want rock ’n roll heb ik én niet gehoord, én wil ik op een dergelijke plaat ook niet horen. Hardcore, tja. De definitie daarvan ben ik al jaren kwijt, dus soit.
Belgisch Hunter, sinds juli 2009, draagt een vette steen bij aan de hedendaagse metalscene en als ze in de buurt zijn, ga ik graag een keer kijken. Maak daar ‘heel graag’ van. (7/10)
