Eventjes een paar daagjes in Limburg geweest. Vlaaien kijken en bier drinken waren daar, naast zwemmen in warm water, mijn dagelijkse bezigheden. Weinig metal gehoord, daar in Limburg.
Des te aangenamer was het beluisteren van de nieuwste werken van Mortemia, op de CD Misere Mortem. Een uitstekende hoes, die de kijker ernaar meteen op het juiste been zet. Een prachtige plaat. Goed georchestreerd en gemixt. Muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, evenals de mensen achter de knoppen, inderdaad.
Een goed geluid, snerpende gitaren die technisch meer dan prima klinken. De (helaas) schaarse solos zijn mooie toevoegingen en houden de luisteraar met een geïnteresseerd oor gekluisterd aan de speaker. Ondanks deze lovende woorden, kan ik de nieuwste van Mortemia niet hoger geven dan een 6/10. Dit zegt misschien meer over mijn smaak dan over het kunnen van Mortemia. Mortemia is met deze plaat, zoals ik eerder zei, prima bezig en alles klinkt gewoon goed. Waarom dan geen 8/10 of 9/10? Omdat de plaat erg saai is. Weinig afwisseling in tempo in de verschillende stukken en dat begint na vijf nummers erg op te vallen. Ook de in- en outro’s zijn bijna eender, identiek, homogeen en praktisch helemaal hetzelfde. De leadzanger grunt er goed op los, wat niet verveelt, maar het trucje met de koortjes heb ik na twee keer wel gehoord. Ook al klinkt het onheilspellend en, wederom, zit alles technisch en compositorisch gezien goed in elkaar. Maar boeiend is de plaat na drie nummers allerminst meer. Sterker nog, ik ben nu bij het een-na-laatste nummer en ga vlug iets anders opzetten. (6/10)
