Als ik door het raam naar buiten kijk, dan zie ik niet dat er voor mij een vers glas bier wordt ingeschonken. Ik kijk dan ook niet al te vaak naar buiten. Naast het mogelijk missen van een verse inschenking, is het lastig typen. Blind typen? Ik durf er niet aan te beginnen. Zelfs zónder deze techniek zitten mijn verhaaltjes vol met fouten. Dus, daarom kijk ik gewoon voor me, en wissel van blik tussen glas en toetsenbord. Zo ook vandaag. Met dien verstande dat er voor mij geen vers bier staat, maar een lege beker waar koffie of thee in zou moeten. Laat ik dat dan maar doen. Geen koffie, maar ‘thee’. En hopla. Daar zijn we dan. Bij de letter ‘t’.
Mensen, mensen. Wat een column ik zou kunnen schrijven over deze letter (en dan met name de bands die met deze letter in mijn verzameling staan). Pagina’s, beste mensen. Pagina’s. Maar dat doe ik niet, omdat ik een column van een ruim A4-tje meer dan prima vind. En toch, het zou wel eens anders uit kunnen pakken. Neemt u ook wat te drinken, dan steek ik eindelijk van wal.
Takeo Toyama – Hello 88. Takeo Toyoma de artiest, Hello 88 de titel van de prachtige cd. Prachtig qua composities, titels en artwork. Wat weten die Japanners mij toch elke keer weer te behagen. Yosuke Yamashita op zijn piano, is daar een welluidend voorbeeld van. Hello 88, dus. Aanrader (dat schrijf ik volgens mij in elke alfabetcolumn, en niet onterecht!). Niet al te moeilijk te vinden, maar vergis u niet in de ensembles waar Takeo mee verschijnt! Ook allermooist, maar Hello 88 is zijn parel. En die heb ik mooi in mijn kast staan! Bij de ‘t’, inderdaad.
Vlak naast Toyama staat Nobukazu Takemura. Opnieuw een Japans genie. Meer van te vinden (ook bij de betere online platenwinkels). Zijn muziek is écht geweldig. Elektro, drum’n bass, veel gepiep en gekraak en opmerkingen van mijn huisgenoten: “die cd is naar z’n grootje.” Integendeel! Takemura weet cd’s lang te behagen met allerlei gefreak en gepiemel. Om heerlijk bij onderuit gezakt te zitten met een bier in de hand en een peukje in het hoofd. Of om vreselijk nerveus van te worden en in de blote reet paranoïde over de straat te gaan rennen, al kermend: “Takemura, Takemura! Het was Takemura!!” Kijken op YouTube, mensen. Nu doen, niet wachten. (zoek op: Nobukazu Takemura – Sign).
Bij de ‘t’ staat ook Toots Thielemans. Mijn held van altijd. De plaat met Kenny Werner, fabelachtig goed. Fabelachtig. Zijn: One More For The Road is voor mij het ultieme bewijs van het eeuwige talent van deze man. De nummers van de verschillende artiesten op de plaat (waaronder Laura Fygi, Beth Hart, Silje Nergaard en Madeleine Peyroux) stuk voor stuk grootheden in het vak, worden eenvoudigweg subliem door Toots. Toots voor altijd!
Nou vooruit, nog eentje dan. Dries Roelvink. Dries Roelvink? Wat doet die bij de ‘t’? Wat doet die überhaupt in mijn kast? Hop, in de vuilbak ermee!
Tot de volgende. Tot de ‘s’.
– Fh.
