Waar ter wereld je ook komt, overal hoor je de muziek van [[Earth Wind & Fire]]. Weinig bands hebben zo veel invloed in de muziek gehad als deze superband uit Chicago. Zonde dan ook dat de band begin jaren ’80 uit elkaar gaat, en pas jaren later weer bijeenkomt, hoewel de hits sindsdien uitblijven. Jaren later touren twee verschillende Earth Wind & Fire’s over de wereld. De een met [[Verdine White]] an [[Philip Bailey]], de andere met meestergitarist [[Al McKay]]. Deze laatste stond gisteren in de [[013]] in Tilburg, de eerste van de twee shows die ze dit jaar in Nederland geven. Met een voorprogramma ([[Pitchlight]]) dat de sfeer er al goed inkreeg kon de avond al amper stuk, ware het niet dat de DJ tussen voorprogramma en hoofdprogramma de sfeer helaas niet lekker oppikte. Desalniettemin raakte het publiek in totale vervoering toen de helden uit de jaren ’70 het podium betraden. McKay nam enkele oud bandleden mee, en vulde aan tot een volle 13-mans band, natuurlijk inclusief een 4 man sterke blazerssectie, 2 toetsenisten, drums, percussie, gitaar, bas en drie fantastische stemmen op de voorgrond. Was de fantastische gitaarsolo bij ‘Shining star’ al een streling van het gehoor, het was slechts het begin van een show waarbij solo op solo volgde, een saxofoonsolo van Ed Wynne de heerlijke keyboardsolo van Ben Dowling opvolgde, alvorens een rustige romantische extended version van ‘After the love has gone’ ingezet werd. Wynne gaf met zijn saxofoonsolo aan het einde van het nummer aan dat je met een altsax niet beperkt bent tot de lagere tonen, maar ook ongehoord hoge maar zuivere klanken kan produceren. [[Circulair breathing]] leek voor hem te zijn gevonden. Nadat zanger Tim Owens het publiek opwarmde met een zanglesje (All Love), was het tijd voor het swingende werk. ‘In the stone’, met misschien de meest geniale intro die er bestaat, was een korte, maar krachtige opener om ‘Fantasy’ in te leiden. De schitterende zwart/zilveren pakken van de band waren al in stijl, maar de onvermoeide danspasjes in de bruggen gaven aan dat een echte band geen extra dansers nodig heeft. Toen gitarist Al McKay aan het eind van het nummer een meesterlijke gitaarsolo neerzette, bleek duidelijk waarom deze man reeds vijf [[Grammy]]-awards in zijn kast heeft staan, en zo ongeveer in meer [[Hall of Fame]]’s staat dan wie dan ook. Aangezien het in Tilburg de dag was na de 62e verjaardag van de gitarist, eerde de band hem hierop met een funky “Yo Al, it’s your birthday”, waarvan McKay zichtbaar genoot.
MIsschien wel daarom dat een van de grootste hits ‘September’ hierna klonk als nooit tevoren, niet voor niets heeft dit nummer in twee versies in de hitlijsten gestaan. Hoewel de zaal met een 1800 man net niet helemaal afgevuld was, zong en sprong een ieder nog mee tot het einde van het nummer. En hoewel het slechts februari was, ‘September’ was in het begin van het jaar dan wel het einde van een spetterende show, die [[Elmic]]-Producties naar Nederland haalde.
Gelukkig voor een ieder duurde het slechts een minuut voordat de band dan toch volgens al-oud gebruik terug keerde op het podium van de poptempel, om een toegift te starten met een publiek gezang, dat ook doorhad dat McKay wat te vieren had. Al dankend stelde McKay dan ook graag de band voor, de verschillende muzikanten ieder een moment van eer te gunnen. Waar qua solo’s een uur te vullen viel, gund de band het publiek in Tilburg nog twee funky nummers, natuurlijk ‘[[Boogy ‘Wonderland]]’ en ‘[[Let’s Groove]]’, toch de nummers waar een ieder de hele avond al naar uit keek. Na een kleine twee uur was het helaas ten einde, nog éénmaal in [[Paradiso]] en de sympathieke Amerikanen keren alweer thuiswaards. Wachten op de volgende kans is het enige waar een ieder die gisteren in de 013 aanwezig was aan dacht. Waneer die kans weer is? De tijd zal het leren, maar wij zullen er bij zijn.