De nieuwe CD van [[Kasper van Kooten]], die vanaf 5 februari in de winkels ligt, is van de eerste noot tot de laatste geschreven in een oeroude driekwartsmaat. Niet de minste afwisseling, geen tempowisselingen, nog niet voor twee maten. En dat is een uitdaging die de meeste ervaren muzikanten uit de weg gaan, aangezien je jezelf een beperking oplegt. Van Kooten ziet in deze beperking juist een uitdaging en om maar direct in huis te vallen: hij fietst er mooi doorheen. De titel ‘3KW4RT’ verwijst hier ook naar, en hoe je je best ook doet, er valt nog geen vierkwartsmaat in te vinden. Terwijl dat toch het gebruikelijke ritme in een muziekstuk is. Het gevaar van eentonigheid steekt bij die driekwartsmaat bij de meesten al direct bij het eerste nummer op; niet bij van Kooten. Misschien is het zijn cabareteske achtergrond, misschien de jarenlange ervaring die hij opdeed als drummer bij [[Acda & de Munnik]], de variatie door het album heen houdt je geboeid van begin tot eind.
‘3KW4RT’ begint met het romantische ‘Als ze lacht’, de eerste single, die sinds een paar dagen te koop is op [[iTunes]] en op de radio gedraaid wordt. Volgens Kasper een ode aan zijn (schrijf) muze, en dat is te horen. De contrabas van Xander Buvekot geeft je meteen het gevoel in de CD te zitten; 3KW4RT. Inderdaad, ‘3KW4RT’ de titel van de CD, heeft een titeltrack, en laat je door het vrolijke gepingel van Frank Stukker’s mandoline heen de kritische noot van van Kooten horen, de verharding van de maatschappij, zowaar op een manier die je doet denken aan [[Raymond van het Groenewoud]], alleen op z’n Hollands. ‘Deze bries’ laat de luisteraar horen dat Kasper met zijn nieuwste CD weer terug wil naar het theater. Niet zoals zovelen richting de pop, maar terug naar het cabareteske, het gevoelige, je na laten denkende, maatschappelijke. Ook ‘Een dag voor tederheid’ laat dat geluid duidelijk horen: luisterend naar het nummer verwacht je ieder moment het doek te zien vallen, een groot open podium met band op de achtergrond, en de muziekcabaretier loopt het podium op. [[Bertolf]] komt een stukje meespelen op ‘Geen nieuws’, qua tekst misschien in mineur, maar de solo van Bertolf geeft het nummer de glans als was het Pink Floyd. Ook blues schijnt voor van Kooten geen onbekende te zijn. De maatschappelijk kritische noot komt weer terug bij ‘Voel je de hitte?’, hoewel het nummer ondanks de ritmische beperking snel omslaat in een nummer dat best wel eens de stiekeme zomerhit van 2010 zou kunnen worden. Dat van Kooten in zijn studietijd veelvuldig optrok met [[Thomas Acda]] en [[Paul de Munnik]] valt goed tussen de regels door te horen bij ‘Rome’, met het snelle Zuid-Amerikaanse ritme, dat ook weer terug komt in het begin van ‘Het weerzien’. Misschien is het wel dát nummer dat zo kenmerkt wat een ieder met een buitenlandse liefde in zin of haar hoofd heeft, gevolgd door ‘Ik hou van jou’, wat ogenschijnlijk wel moest volgen; van liefde naar broer/zus relatie. Is het korte ‘Vlak voor ik flip’ autobiografisch? Laten we hopen van niet, het laat de luisteraar in ieder geval wel achter met vragen: wie is die vrouw nu? Gaat ‘Ouder’ over mishandeling? Het lijkt er op het eerste gezicht wel op, maar voor wie beter luistert is ‘Ouder’ het lied over het verlangen van het warme nest, het nest dat bij van Kooten juist bestond uit een beroemde vader, waaruit een beroemde zus en beroemde zelf zijn gekomen. Een ode? Misschien is dat het juiste woord. ‘Veelvraat’ is het laatste nummer van het (helaas) slechts 38 minuten durende album, maar juist met dit nummer legt van Kooten zijn CD in 1 nummer uit. De beperkingen die hij zichzelf met ‘3KW4RT’ oplegde, worden verklaard, de uitdaging, het allemaal willen hebben, willen doen, het alles en meer. Misschien is dat inderdaad wat ‘3KW4RT’ is: alles… en meer. ‘3KW4RT’ heeft zich gesterkt door de KR8 van de beperkingen. (8/10)
