Matt Elliott is een Engelse muzikant die al vijftien jaar lang verantwoordelijk is voor zowel elektronische muziek – onder de naam The Third Eye Foundation – als folk waarbij zijn zang en gitaarspel aan de basis staan. ‘The Broken Man’ is Elliott’s nieuwste album en wordt gezien als zijn gevoeligste ooit. Net als eerdere albums is ook bij dit album het vereiste dat je tijdens het luisteren geen andere zaken aan je hoofd hebt, zodat je er volledig in kan opgaan. Het is een melancholisch album waarop Elliott’s zang en gitaarspel centraal staan en waaraan Yann Tiersen de laatste hand heeft gelegd.
Vanaf de eerste seconden waan je je op het Portugese platteland door het melancholische gitaarspel. Het is een melancholie die op het hele album doorklinkt, maar in het openingsnummer ‘Oh How We Fell’ nog eens wordt versterkt door het spontane karakter van het nummer. Hierdoor lijkt het alsof hij op dat moment daadwerkelijk zijn gevoelens voor het eerst uit. Hoewel dit nummer bijna twaalf minuten duurt, wordt het nergens saai, omdat het uit delen bestaat die onderling verschillen. Alleen het koor in de laatste minuten had van mij hier niet gehoeven. In ‘Dust, Flesh and Bones’ is de dreigende zang van het koor juist wel van waarde, en maakt dit het nummer zelfs tot het hoogtepunt van het album.
Het meest rustieke nummer op dit album is met ruim dertien minuten ook het langste nummer van dit album, maar zal nog meer opvallen door de lengte van de titel: ‘If Anyone Tells Me ”It’s Better To Have Loved And Lost Than To Never Have Loved At Al”, I Will Stab Them in The Face’. Voor de verandering staat dit keer het piano-spel van Katia Labèque aan de basis. Hierin varieert Labèque melancholie – ondersteund door viool en af en toe het gehuil van een hond – op een prachtige wijze met dreigend piano-spel waarbij klokkengeluid deze dreiging accentueert. Het meest toegankelijke nummer van dit album is ‘The Pain Has Yet to Come’, waarmee het album onheilspellend afsluit.
‘The Broken Man’ is geen album dat je na één luisterbeurt kan beoordelen. Zelf heb ik er meerdere opzitten en ik ontdek elke keer weer nieuwe melodieën en zelfs het gevoel dat ik tijdens het luisteren krijg varieert per luisterbeurt. Liefhebbers van lichtzinnige muziek raad ik dit album af, omdat je deze zware muziek (met af en toe een sprankje hoop) dan niet zal trekken. Maar als je er net als ik van houdt om je volledig over te geven aan de muziek en niet in paniek raakt als je een licht melancholisch gevoel overhoudt na het luisteren, dan raad ik je dit album ten zeerste aan. (8/10) (Ici, d’ailleurs)
