Op 11 juli 1975 verscheen een album dat niet alleen de carrière van Fleetwood Mac zou redden, maar ook de geschiedenis van de popmuziek zou veranderen. Vijftig jaar later klinkt ‘Fleetwood Mac’ nog altijd als een frisse wind door de speakers.
Het was het einde van 1974 toen Fleetwood Mac op een kruispunt stond. De Britse bluesrockband, opgericht in 1967 door drummer Mick Fleetwood en gitarist Peter Green, had al meerdere bezettingswisselingen doorgemaakt. Het vertrek van gitarist Bob Welch dreigde de band definitief ten grave te dragen. Maar soms leidt wanhoop tot de meest onverwachte wendingen.
Mick Fleetwood en bassist John McVie hadden een tip gekregen over een jong duo uit Californië: Lindsey Buckingham en Stevie Nicks. Het tweetal had in 1973 een album uitgebracht onder de naam Buckingham Nicks, dat commercieel geen succes was geworden. Toen producent Keith Olsen hun demo’s afspeelde, waren Fleetwood en McVie vooral onder de indruk van Buckinghams gitaarspel. Nicks zagen ze aanvankelijk als bijvangst.
“We wilden eigenlijk alleen Lindsey”, zou Fleetwood later toegeven. Maar Buckingham stelde als voorwaarde dat zijn muzikale partner ook mee zou komen. Die beslissing zou goud waard blijken.
Een nieuwe wind
Het tiende studioalbum van Fleetwood Mac, hun tweede zelfgetitelde plaat na het debuut uit 1968, werd opgenomen in de Sound City Studios in Van Nuys, Californië. Producent Keith Olsen, die al eerder met Buckingham en Nicks had gewerkt, zorgde voor een gepolijste sound die de rauwe bluesrock van weleer kombineerde met toegankelijke popmelodieën.
Het album werd op 11 juli 1975 uitgebracht in de Verenigde Staten en op 1 augustus 1975 in het Verenigd Koninkrijk door Reprise Records. Fans noemen het vaak het ‘White Album’, naar de witte hoes met alleen de bandnaam in elegante letters.
De nieuwe bezetting bracht een chemie teweeg die niemand had verwacht. Christine McVie, die in 1970 bij de band was gekomen als toetseniste en zangeres, vormde samen met Nicks een krachtig vocaal duo. Buckinghams gelaagde gitaarstijl en perfectionisme in de studio gaf de band een nieuw geluid dat zowel rijk als toegankelijk was.
Hits die de tijd trotseerden
Het album leverde drie singles op die allemaal de Top 20 bereikten: ‘Over My Head’ werd Fleetwood Mac’s eerste Top 20-hit in de VS met een 20e plaats, gevolgd door ‘Rhiannon’ en ‘Say You Love Me’. Maar het was niet alleen commercieel succes dat dit album bijzonder maakte.
‘Rhiannon’, geïnspireerd door een Welsh mythe over een godin, werd Stevie Nicks’ eerste grote statement als songwriter. Het mysterieuze, hypnotiserende nummer toonde haar unieke stem en theatrale aanwezigheid. Live werd het een waar spektakel, met Nicks die als een heks over het podium zweefde.
‘Landslide’, hoewel pas twintig jaar later officieel als single uitgebracht, werd misschien wel het meest geliefde nummer van het album. Nicks schreef het als een introspectieve reflectie op verandering en het ouder worden, thema’s die universeel zouden blijken.
Christine McVie’s bijdragen, waaronder ‘Over My Head’ en ‘Say You Love Me’, brachten een warmte en directheid die perfect balanceerde met Nicks’ etherische stijl. McVie’s ervaring als songschrijver gaf de band een stevige basis van melodieuze popsongs.
Langzame klim naar de top
Hoewel de band direct na de release slechts bescheiden succes kende, waren ze vastbesloten hun nieuwe album te promoten. Na maanden van toeren begonnen ze de vruchten van hun harde werk te zien. Het album bereikte uiteindelijk de nummer 1-positie op de Billboard 200, maar het duurde 58 weken voordat het die toppositie bereikte.
Die langzame maar gestage klim illustreerde hoe dit album groeide door mond-tot-mond reclame en radio-airplay. Het was geen explosief succes, maar een geleidelijke verovering van de harten van luisteraars wereldwijd.
Meer dan nostalgie
Op de vijftigste verjaardag van de originele release is het album gecertificeerd als 9x platina door de RIAA. Die certificering onderstreept het nog steeds voortdurende belang van een album dat een band redde en een nieuwe richting inzette voor de popmuziek.
Het album introduceerde niet alleen nieuwe bandleden, maar ook een nieuwe esthetiek. De combinatie van mannelijke en vrouwelijke stemmen, de gepolijste productie en de mix van rock, pop en folk zouden de blauwdruk worden voor wat later ‘soft rock’ genoemd zou worden.
Voor Fleetwood Mac was dit album het begin van hun meest succesvolle periode. Het zou de basis leggen voor ‘Rumours’ (1977), een van de best verkopende albums aller tijden. Maar zonder de doorbraak van 1975 zou die triomf er nooit gekomen zijn.
Een tijdloos erfgoed
Vijftig jaar later klinkt ‘Fleetwood Mac’ verrassend fris. De productie is gedateerd noch overgepolijst, de songs behouden hun emotionele kracht. Het is een album dat verschillende generaties heeft weten te boeien, van baby boomers die het origineel kochten tot TikTok-gebruikers die ‘Dreams’ of ‘Landslide’ herontdekten.
Het album dat ooit als laatste redmiddel werd opgenomen, blijkt nu een tijdloze klassieker. Vijftig jaar na dato is ‘Fleetwood Mac’ niet alleen een monument voor de band, maar ook voor het vermogen van muziek om levens te veranderen – zowel van de makers als van de luisteraars. In een tijd waarin veel albums snel vergeten worden, herinnert dit witte album ons eraan dat echte kunst de tand des tijds kan doorstaan.
De cirkel is rond: een album dat begon als een wanhopige poging om relevant te blijven, is uitgegroeid tot een van de meest geliefde platen in de geschiedenis van de popmuziek. Dat is misschien wel de mooiste erfenis die Fleetwood Mac had kunnen achterlaten.