Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Lorentzen – Leave Nobody Behind
Prog liefhebbers kennen multi-instrumentalist Eivind Lorentzen misschien van de Noorse band Gentle Knife. Deze band is helaas gestopt, maar Eivind blijft muziek maken. Zijn nieuwe album heet ‘Leave Nobody Behind’. Dit bestaat uit vijf instrumentale tracks, steeds gevolgd door één of twee gedichten. Deze worden soms begeleid door een vleugje muziek. Tijdens de instrumentale nummers wordt gebruik gemaakt van een flink aantal instrumenten. De manier waarom ze bespeeld en gecombineerd zijn, zorgen voor een bijzondere blend. De melange tussen ritme en melodie is verrassend. In ‘Dimensions of Hope 1’ hoor je onder andere een blend van rock en jazz. In een enkele track is het geluid van de licht rockende elementen te vlak of is de percussie iets te blikkerig. Verder is het geluid goed, en bovendien prima verdeeld over de headset. Een aantal herhalingen voelt wat onnatuurlijk / kunstmatig aan. Bovendien zijn het er soms vrij veel, hierdoor vallen een aantal details en wisselingen van de instrumenten minder goed op. Verder is de melange tussen de instrumenten, en de manier waarom ze bespeeld zijn goed. ‘Leave Nobody Behind’ is een mooi ingetogen album. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Apollon Records)
Rio Kosta – Unicorn
Mike Del Rio en Kosta Galanopoulos leerden elkaar kennen op een festival en wisten meteen dat ze iets bijzonders hadden. Hun debuutalbum ‘Unicorn’ is daarvan het bewijs. De twee muzikanten maakten dit album vanuit hun motto ‘de natuur niet verstoren’ en laten hun creativiteit zo natuurlijk mogelijk stromen. Het opent met ‘Mountain Top’, een nummer dat de toon zet voor wat komen gaat. En dat is veel moois, maar de echte magie zit in het titelnummer ‘Unicorn’, dat ze opnamen tijdens hun allereerste sessie. Je hoort letterlijk het moment waarop ze elkaar vonden. Mooi. Ook ‘Ancients’ raakt, vooral omdat het een sample bevat van Kosta’s vader die in de jaren zeventig in een Griekse folkband speelde. Het brengt de muziek weer tot een cirkel die rond is. Hun sound zweeft ergens tussen Khruangbin en oude soul, met invloeden van Jorge Ben tot aan The Beatles. Sommige nummers zoals ‘Follow The River’ hypnotiseren je compleet, terwijl ‘Save My Soul’ laat zien dat ze ook kwetsbaar durven te zijn. Niet alles is perfect. ‘Intermission’ voelt wat half af, alsof ze niet goed wisten wat ze ermee moesten. Maar dat doet weinig af aan een album dat vooral bewijst dat de beste muziek ontstaat wanneer je gewoon je gevoel volgt. Leuk detail: Het album wordt uitgegeven op het label dat verder alleen een single uitbracht van Formule 1 coureur Charles Leclerc. (Elodie Renard) (8/10) (Verdigris)
Karla Harris – Merge
Samenvoegen: dat is de betekenis van het woord ‘merge’. De titel dekt in dit geval de lading van de plaat: zangeres en componist Karla Harris brengt op haar nieuwe plaat diverse stijlen bij elkaar. De luisteraar wordt getrakteerd op een potpourri van American Songbook-klassiekers, pure jazz en een flinke teug R&B, waarin Harris vooral haar veelzijdigheid laat horen. Harris kan zingen, dat is boven elke twijfel verheven. Maar ze lijdt aan een euvel waar meer, sorry, het zijn toch vaak dames, zangeressen last van hebben. Van alles net teveel, waardoor menig nummer meer een masterclass strotbeheersing wordt. Neem de klassieker van Ben E. King, ‘Stand By Me’. Dat nummer heeft al die tierelantijntjes, uitgestelde noten, ad libs, andere melodielijn, niet nodig, integendeel. Of ‘Almost Like Being In Love’ waarvan het tempo behoorlijk is opgeschroefd, vergelijk het eens met de versie van Nat King Cole, en het een soort vocaal hordelopen wordt. Waarom zou je dit jezelf aandoen? Gelukkig kent de plaat ook kleine briljantjes, zoals ‘Sugar’ dat op ‘Merge’ is voorzien van een heerlijk lome, op hip-hop geïnspireerde groove, een puik stukje drumwerk van Chris Burroughs. De sterkste track op het album is het titelstuk, een eigen compositie met verrassende hooks en een meesterlijke solo van saxofonist Sam Skelton die hiervoor de sax inruilt voor de dwarsfluit. Daar hadden we dan wel weer meer van willen horen. (7/10) (Jeroen Mulder) (Karla Harris)
Hans Zimmer – F1 The Movie (Original Score)
Met zijn dertiende samenwerking met producer Jerry Bruckheimer keert Hans Zimmer terug naar het racecircuit. Voor Joseph Kosinski’s F1-film heeft de meestercomponist een hybride score gecreëerd die menselijke emotie en technologische kracht perfect verenigt. Zimmer beschrijft zijn aanpak als ‘een hybride score tussen elektronica en orkest’, waarbij het orkest de menselijke bestuurder representeert en de elektronica de machine. Het hoofdthema combineert nostalgische synthwave-ondertonen met orkestrale grandeur die onmiskenbaar doet denken aan ‘The Chain’ van Fleetwood Mac dat jarenlang hét bekende F1 thema van de BBC was. Net als dat legendarische baslijntje vindt Zimmer de perfecte balans tussen spanning en melodie. Het openingsnummer ‘F1′ toont direct Zimmer’s meesterschap met een verbluffend meeslepend hoofdthema. De samenwerking met Lewis Hamilton als executive producer heeft vruchten afgeworpen; de zevenmalig wereldkampioen hielp Zimmer de authentieke spanning tussen mens en machine begrijpen. Hoogtepunten zijn de actiesequenties waarin gitarist Tim Henson en het ‘gunslinger motief’ voor Brad Pitt’s karakter emotionele diepgang toevoegen. Kritische kanttekening , tijdens de langere sequenties in de filmmuziek wordt de muziek ook wel langdradig en bij vlagen zelfs saai. Toch slaagt Zimmer erin de geest van de Formule 1 muzikaal te vangen. (Jan Vranken) (7/10) (Apple Video Programming)
Germana Stella La Sorsa and Tom Ollendorf – After Hours
Germana Stella La Sorsa is een Italiaanse zangeres die sinds haar verhuizing naar Engeland in 2017 flink aan de weg timmert. Op haar debuutalbum ‘Vapour’ uit 2021 werkte ze al samen met gitarist Tom Ollendorf en die samenwerking krijgt nu een vervolg met de EP ‘After Hours’, waarop het duo zes stukken brengt. Vier daarvan zijn covers, te beginnen met ‘Because’ dat Paul McCartney schreef voor ‘Abbey Road’, de zwanenzang van The Beatles. In plaats van het typerende clavecimbel-intro en de samenzang van de Fab Four horen we nu direct de stem van Stella La Sorsa. Aanvankelijk lijkt deze versie dicht bij het origineel te blijven, maar halverwege neemt Ollendorf het initiatief over in een vrije interpretatie, vertolkt in werkelijk briljant gitaarspel. Het moet gezegd dat Ollendorf een flinke stempel drukt op de stukken, inclusief de twee eigen composities ‘Procida’ en ‘In Time and (S)Pace’. In beide tracks speelt de gitarist de hoofdrol, ondanks de glasheldere en beslist boeiende vocalen van de Italiaanse. Haar ‘finest moment’ is ‘Carinhoso’ dat door Stella La Sorsa in het oorspronkelijke Portugees wordt gezongen, resulterend in een versie die kan wedijveren met de prachtige uitvoering die Sara Vaughan in 1951 opnam. De conclusie na 25 minuten is dat de samenwerking tussen Stella La Sorsa en Ollendorf naar meer smaakt. Een volwaardig album, op zijn minst. (Jeroen Mulder) (8/10) (33 Jazz)
