Daniël Germain Jean ‘Dany’ Lademacher werd op 17 juni 1950 geboren in het Belgische Etterbeek. Hij zou uitgroeien tot een van de meest invloedrijke gitaristen van de Benelux. Zijn naam staat onlosmakelijk verbonden met Herman Brood en The Radios. Maar weinigen weten dat hij ook een aanbod afwees om bij Dire Straits te spelen. Op 3 juli 2025 overleed Dany Lademacher op 75-jarige leeftijd. Hij laat een vrouw en dochter na. Zijn bijdrage aan de Nederlandse en Belgische rockmuziek is onmeetbaar. Een portret:
Vroege jaren en eerste bands
Lademacher groeide op in een streng petit-bourgeois gezin. Zijn vader werkte bij de luchthaven van Zaventem. Zijn moeder kwam uit Utrecht en stamde uit een familie van juweliers en architecten. Muziek was thuis niet welkom. Op zijn twaalfde kreeg Dany zijn eerste gitaar: een jazzgitaar van het merk Famo. The Shadows waren zijn eerste grote inspiratie. In 1964 richtte hij zijn eerste band op: The Speedfingers. Al snel besloot hij beroepsmuzikant te worden. Tussen 1966 en 1968 speelde hij in de heavy bluesband The Shakes. Met deze Jimi Hendrix-achtige formatie nam hij twee albums op. Het hoogtepunt kwam in mei 1967 tijdens het Wolu City Festival.
Het Wolu City Festival 1967
In mei 1967, toen Lademacher nog geen 17 jaar oud was, speelde hij met The Shakes op het Wolu City Festival in Woluwe-Saint-Lambert. Dit driedaagse western thema festival (19-21 mei) trok diverse artiesten. Françoise Hardy, Hugues Aufray en The Who stonden op het programma. The Shakes speelde alle drie de festival dagen in een tot saloon omgebouwde ruimte. The Who trad op als hoofdact op zaterdag 20 mei. Hoewel de Britse band nog niet op het toppunt van hun roem stond, ging hun reputatie als explosieve liveband hen al ver vooruit. Hun single ‘Pictures of Lily’ was pas een maand eerder uitgekomen.
Het festival vond plaats onder een groot afdak op de ‘plaine de Wolu-City’. Alle bands maakten gebruik van dezelfde backline-apparatuur. Dit vroege optreden toont aan dat Lademacher, ondanks zijn jonge leeftijd, al bewoog in kringen van internationale artiesten. Over deze periode vertelde Lademacher later: “The Who was toen de beste band die er was vond ik, maar gek genoeg was ik helemaal niet van hen onder de indruk op dat moment. Ik zag ze daar eigenlijk meer als collega’s en in mijn naïviteit merkte ik ook geen level-verschil tussen Pete Townshend en mijzelf of zo.” Deze onbevangenheid en het vertrouwen in zijn eigen kunnen zouden zijn hele carrière kenmerken.
Kleptomania en eerste successen
In 1968 sloot Lademacher zich aan bij de Belgische rockband Kleptomania. Deze band werd opgericht door Charlie Deraedemaeker, John en Francis Goya. Ook zanger Lou Depryck maakte deel uit van de formatie. Francis Goya zou later als solo artiest doorbreken met het instrumentale nummer ‘Nostalgia’ (1975), dat een hit werd in Nederland. Met Kleptomania behaalde Dany drie jaar lang de eerste plaats in de Belgische gitaristenpolls. De band doorkruiste het Belgische en Franse rockcircuit tussen 1968 en 1971. Hun debuutsingle ‘Kept Woman’ uit 1970 klonk als harde rock vergelijkbaar met die van Black Sabbath. In juni 1970 speelde Kleptomania in het voorprogramma van The Wallace Collection op het Puzzle P Festival in Brussel. In augustus stonden ze op het Bilzen Rock & Jazz Festival naast Badfinger. Hun tweede single ‘I’ve Got My Woman By My Side’ werd hun bekendste nummer.
Engelse jaren en internationale ervaring
Om zijn muzikale horizon te verbreden, bracht Lademacher vervolgens enkele jaren door in Groot-Brittannië. Hij speelde in verschillende Britse bands en leerde de internationale muziekscene kennen. Deze ervaring zou later van grote waarde blijken. Terug in België richtte hij in 1973 de band Lee op. Deze formatie bestond voornamelijk uit voormalige Kleptomania-leden en de Engelse zanger Michael Fowler. Twee van hun singles verkochten heel goed in Frankrijk.
De doorbraak met Herman Brood
In 1976 schreef Lademacher in opdracht van EMI het nummer ‘We’re Just Boys’ voor de band T.U.S.H. Datzelfde jaar kreeg hij een aanbod dat zijn leven zou veranderen. Herman Brood zocht een nieuwe gitarist als opvolger van Ferdi Karmelk. Volgens verschillende verhalen verliep Lademacher’s kennismaking met Herman Brood opmerkelijk. In een interview uit 2016 vertelde hij dat hij in 1977 werd gevraagd om naar Groningen te gaan kijken naar de band. Hij was echter niet onder de indruk van de toenmalige muzikanten.
Volgens sommige bronnen zou het sollicitatiegesprek een bizarre wending hebben genomen toen Brood hem vroeg zijn arm af te binden voor een heroïne-injectie. Dit zou zo vakkundig zijn gegaan dat Brood hem daarom zou hebben aangenomen, zonder dat hij ook maar één noot hoefde te spelen. Het is een verhaal dat perfect past bij Brood’s beruchte reputatie, maar wellicht wat is aangedikt in de loop der jaren. Lademacher trok naar Nederland en voegde zich bij Herman Brood & His Wild Romance. De band bestond toen uit bassist Freddie Cavalli, drummer Ani (Kees) Meerman en natuurlijk Herman Brood zelf. Herman Brood en Wild Romance werd een van de meest succesvolle bands uit de geschiedenis van de Benelux-rockmuziek. Lademacher schreef mee aan tientallen songs. De internationale hit ‘Saturday Night’ uit het album ‘Shpritsz’ bereikte in 1978 de 17e plaats in de Amerikaanse Billboard Hot 100.
Andere bekende nummers die hij mee componeerde waren ‘Never Be Clever’ en ‘I Don’t Need You’. In korte tijd groeide Herman Brood uit tot een ster. Hij toonde zich een kundig bespeler van de media en trok in hoog tempo door het land.
Het afgeslagen aanbod van Dire Straits
Rond 1980 kreeg Lademacher internationale erkenning. Mark Knopfler benaderde hem om David Knopfler te vervangen bij Dire Straits. David was net vertrokken tijdens de opnames van het album ‘Making Movies’. In een interview met Daan Krahmer in 2018 vertelde Lademacher hierover: “Ik ben met Mark Knopfler gaan eten. Het was goed. Alleen mijn vader was het niet met me eens, maar ik heb geen millimeter spijt. Echt niet.” Lademacher sloeg het aanbod af omdat hij zijn positie als leadgitarist bij Wild Romance niet wilde opgeven. Hij wilde niet gedegradeerd worden tot ritme gitarist bij Dire Straits. Het toont zijn artistieke integriteit,- hij koos voor zijn muzikale overtuiging boven wereldfaam. Uiteindelijk werd Hal Lindes de vervanger van David Knopfler.
Eigen projecten en Edison Award
In 1980 had Lademacher genoeg van Herman Brood’s toenemende verslaving. Brood was overgestapt van speed naar heroïne en zijn alcohol- en drugsgebruik maakte werken onmogelijk. De situatie werd ondraaglijk en Lademacher besloot de band te verlaten.
Hij werd vervangen door Erwin Java, die echter al na een jaar stopte en op zijn beurt werd vervangen door David Hollestelle. Lademacher wijdde zich intussen aan zijn eigen band ‘Lademacher’s Innersleeve’. Deze supergroep bestond uit gerenommeerde muzikanten zoals Robert-Jan Stips (Supersister), Åke Danielson (Time Bandits) en Emile den Tex als zanger.
Het album ‘Lademacher’s Innersleeve’ werd zelfs bekroond met een Edison Award in 1981. De band speelde in deze samenstelling een live tour ter promotie van het album. Robert-Jan Stips herinnert zich uit die tijd ook een mooi optreden samen met Lademacher in Eindhoven, een zogenaamde midzomernachtsessie waarin ze samen nummers vertolkten die voor het Transister album, de nieuwe band van Robert-Jan Stips bedoeld waren. “Dat was een heel fijne avond”, aldus Stips. Ondanks de kwaliteit van de muziek en de sterrencast liet het grote publiek de supergroep links liggen. “Een band als Innersleeve krijgt in Nederland niet de tijd die nodig is om aan te slaan”, verklaart Stips waarom de band eigenlijk als een nachtkaars uitging. De Nederlandse muziekmarkt had toen al weinig geduld met muzikaal hoogstaande maar commercieel minder toegankelijke projecten. Lademacher sloot zich daarom aan bij Vitesse, de band van Herman van Boeyen. Tussen 1981 en 1986 speelde hij voor verschillende projecten, maar hield contact met iedereen in de scene.
Terugkeer bij Herman Brood
In 1986, vijf jaar na zijn vertrek, vroeg Herman Brood aan Lademacher om terug te keren. Ondanks alles wat er was gebeurd, besloot de goedhartige gitarist hem nog een kans te geven. Misschien speelde ook mee dat zijn eigen projecten, ondanks alle kwaliteit, niet het commerciële succes hadden gebracht dat hij bij Wild Romance wel had gekend. David Hollestelle, die hem had vervangen, bleef ook in de band, waardoor Wild Romance nu twee gitaristen had. Het ging toen redelijk goed met de band. Ze speelden in 1988 op Pinkpop en het album ‘Yada Yada’ werd goed ontvangen. Ondanks het album ‘Freeze’, waaraan saxofonist Clarence Clemons van Bruce Springsteen’s E-Street Band meewerkte, raakte het publiek langzaamaan klaar met Brood. Ook de beroemde tex-mex accordeonist Flaco Jiménez droeg bij aan dit album, maar ook dot bracht geen groot commercieel succes.
The Radios en nieuwe successen
In 1990 vroeg Bart Peeters aan Lademacher om te spelen in een nieuwe Belgische band: The Radios. Dany speelde er als gitarist en co-componeerde enkele songs. The Radios werd al snel een pop fenomeen. Ze speelden op de grote podia in binnen- en buitenland. De band haalde verscheidene nummer 1-hits in verschillende landen. Nummers als ‘She Goes Nana’, ‘She’s My Lover, She’s My Friend’ en ‘Walking the Thin Line’ werden grote successen. Het succesvolste album van de band was ‘The Sound of Music’ met de hitsingle ‘She Goes Nana’ uit 1992. Ze verkochten honderdduizenden platen en toerden de hele wereld rond. In de videoclip van ‘She goes Nana’ zien we zelfs een Dany die op een sitar speelt!
Latere carrière en erkenning
Begin 2002 speelde Lademacher voor ‘De Vrienden van Amstel’ in de Ahoy. Hij speelde gitaar naast Shocking Blue zangeres Mariska Veres, die de opening verrichtte met het nummer ‘Venus’. Zijn ontmoeting met Xander de Buisonjé had een muzikaal vervolg. Samen met Emile den Tex produceerde Dany het debuutalbum ‘BEET!’ van JVB. Deze nieuwe Nederlandstalige rockband kreeg veel aandacht. In 2006 werkte Lademacher aan een boek over zijn tijd met Herman Brood. Hij was ook nauw betrokken bij het maken van de langspeelfilm ‘Wild Romance’ Voor deze film schreef hij onder andere de filmmuziek. In 2007 ontving hij de Eddy Christiani Award als erkenning voor zijn bijdrage aan de Nederlandse en Belgische muziekscene.
Als producer en sideman
Naast zijn werk als gitarist was Lademacher een gerespecteerd producer. Hij kende vooral succes met de Belgische bands Machiavel en The Kids. Het album ‘Black Out’ van The Kids uit 1981 met de hitsingle ‘There Will Be No Next Time’ werd door hem geproduceerd. Als veelgevraagd studio- en live gitarist werkte hij samen met talloze artiesten. De vriendschappen die hieraan ten grondslag lagen, ontstonden vaak in de Amsterdamse cultuur van de jaren zeventig. Rinus Gerritsen van Golden Earring leerde Lademacher al kennen vanaf het midden van de jaren zeventig, nog voordat hij doorbrak met Herman Brood.
“Ik woonde toen een tijdje in Amsterdam en kwam Herman Brood en Dany eigenlijk dagelijks tegen in café De Palm”, vertelt Gerritsen. Dit etablissement was een favoriete watering hole voor veel muzikanten. In de weekenden werd er ook vaak gestapt in discotheek Het Okshoofd, toen dé place to be in de hoofdstad.
De vriendschap tussen Gerritsen en Lademacher was zo hecht dat Rinus zelfs als invaller meespeelde bij Wild Romance, als er weer eens een bassist was uitgevallen, dit nog voordat Brood met ‘Shpritsz’ doorbrak. Later leidde deze vriendschap tot een officiële samenwerking toen Gerritsen Lademacher vroeg solo gitaar te spelen op twee nummers van zijn album ‘Gerritsen en van Dijk’.
“Ik heb alleen maar goede herinneringen aan de bijzonder aimabele en lieve Dany”, aldus Gerritsen. De laatste jaren ontmoetten ze elkaar steeds minder, toen Golden Earring stopte en Lademacher’s gezondheid langzaam minder werd. Onder andere Vitesse, T.U.S.H. en I Travel profiteerden eveneens van zijn expertise. Zijn aanpassingsvermogen en muzikale intelligentie maakten hem een geliefde en gerespecteerde sideman. Hij wist steeds zijn eigen stempel te drukken zonder de eigenheid van de artiest te overschaduwen.
Een mens met een groot hart
Naast zijn muzikale talenten werd Lademacher door iedereen geroemd om zijn warme persoonlijkheid. Gitarist Ruben Hoeke beschreef hun eerste ontmoeting zo: “Je was zo vriendelijk en enthousiast dat ik bijna dacht dat het niet echt was. Je noemde me meteen ‘broertje’. Zo was jij gewoon. Als het goed voelde, dan was het ook goed.”
Robert-Jan Stips (Supersister/ NITS) herinnert zich Lademacher als “een aimabele man, een bourgondiër ook.” Hun vriendschap ging verder dan alleen muziek. “Dany kon mij veel leren over het drinken van rode wijn”, vertelt Stips. “Hij nam me een keer mee naar restaurant Du Passage in Brussel om samen garnalenkroketten te eten, want dat is toch wel een gemis als je dat niet kan.” Ook thuis was Lademacher een perfectionist. Als kok was hij heel precies, herinnert Stips zich: “Ging hij thuis een bepaalde saus maken, dan zorgde Dany ervoor dat alle ramen en kieren dicht en afgestopt waren, omdat niets de bereiding van de saus in de weg mocht staan.”
Muzikaal was Lademacher zeer gewild. “Iedereen trok aan Dany om als muzikant bij hun te komen spelen”, aldus Stips. “Maar Dany wist heel erg goed wat hij wilde. Hij was de vriendelijkheid zelve, maar ook zeer duidelijk en moeilijk van zijn positie af te brengen.” Al in 1979, toen Stips uit Sweet D’Buster stapte en zijn eigen band Transister oprichtte, probeerde hij Lademacher te strikken, maar dat lukte niet.
Hoeke herinnerde zich vooral Lademacher’s gulheid: “Door de jaren heen bleven we in contact en kwamen we elkaar sporadisch tegen en dan altijd; die gulle, grote glimlach. Een grap. Een echt gemeende hartelijke knuffel.” Deze warmte uitte zich ook in praktische steun. Lademacher stelde een gitaar beschikbaar voor Hoeke’s ‘Red House’-veiling ten bate van een noodlijdend weeshuis in Ecuador.
Bart Peeters, die jarenlang met hem werkte bij The Radios, bevestigde dit beeld: “Ik nodigde hem zo vaak uit als ik kon. Het was altijd één groot feest.” Ook op televisie was Lademacher een graag geziene gast, niet alleen om zijn muzikale verhalen, maar vooral om zijn gezelligheid en positiviteit.
Laatste jaren en overlijden
In zijn laatste levensjaren kampte Lademacher met hartproblemen. Toch bleef hij actief in de muziek. Hij toerde met de ‘ Wild Romance’ door Europa en werkte aan nieuwe projecten. Lademacher leefde intensief, zoals Robert-Jan Stips het omschrijft: “Natuurlijk leefde hij snel.” Stips haalt daarbij een quote aan van Herman Brood: “Ik ben een brommer, en jullie zijn fietsers, daarom ben ik er eerder.” Die levensstijl kenmerkte niet alleen Brood, maar ook veel van zijn muzikanten. 2025 werd een zwaar jaar voor de Wild Romance familie. Eerder dit jaar, in januari, overleed bassist Gee Carlsberg. Met het overlijden van Dany Lademacher op 3 juli blijft van de oude garde alleen nog David Hollestelle over. Van ‘Saturday Night’ tot ‘She Goes Nana’, van zijn Edison Award tot zijn internationale erkenning: Dany Lademacher was een complete muzikant. Een gitarist, componist en producer die zijn stempel drukte op generaties muziekliefhebbers.
Maar boven alles was hij een mens die muziek maakte vanuit liefde en gezelligheid. Zoals hij het zelf ooit verwoordde: “Zolang de band goed functioneert, de zalen vol zijn en het publiek uit haar dak gaat. Wat wil je nog meer? Daar doe ik het voor. Blije mensen.” In die filosofie school de essentie van Dany Lademacher: een virtuoos die nooit zijn menselijkheid verloor.
Bronnen voor dit artikel: Interview Daan Krahmer, “The Wild Romance: ‘we hebben alleen nog maar nachtmerries'”, daankrahmer.nl, 2018 , Interview Robert-Jan Stips over Dany Lademacher en Innersleeve, juli 2025 , Telefonisch interview Rinus Gerritsen (Golden Earring) over vriendschap en samenwerking met Dany Lademacher, juli 2025, Festival programma Wolu City 1967, Setlist.fm, Ooggetuigenverslag Jean Jième, Memoire60-70.be, Dany Lademacher – Wikipedia (nl.m.wikipedia.org), Interview Giel van der Hoeven, “Dany Lademacher: de hemelse harmonieën van een bon vivant”, The Blues Alone, 2011,Interview DATmag, “Dany Lademacher: Rock ’n roll gaat voor alles”, 2016,Harry Knipschild, “Let’s go get stoned – Dany Lademacher bij Herman Brood”, harryknipschild.nl, 2016,”Wild Romance-gitarist (en oud-Koger) Dany Lademacher overleden”, De Orkaan, 2025, “Dany Lademacher (75), gitarist van The Radios en Herman Brood, overleden”, VRT NWS, 2025, “Dany Lademacher: gitaarheld van de Lage Landen”, Gitarist.nl, 2015 , Fotodocumentatie: Jean Jième collectie, Memoire60-70.be, Paradiso speellijsten 1981-1982, Paradisoposters.nl