Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Terrace Martin & Kenyon Dixon – Come as you Are
Terrace Martin en Kenyon Dixon, beide zonen van South Los Angeles, bundelen hun krachten voor een intieme R&B-odyssee die zich ontvouwt als een liefdevolle ode aan hun gedeelde roots. Het album opent met ‘Isley’s Hymn’, waarin Dixons dochtertje Isley-Rose zingt over het accepteren van jezelf, wat de toon zet voor een project dat draait om authenticiteit en familiebanden. Martin brengt zijn achtergrond als jazzsaxofonist en hiphopproducent mee, wat resulteert in weelderige, analoge productie met warme live-instrumentatie. Dixon levert vocale finesse die wortelt in zowel gospeltradities als moderne R&B. Hun chemie is opmerkelijk voor een eerste samenwerking, de nummers vloeien moeiteloos tussen jazz, R&B en hiphop zonder ooit gefragmenteerd te klinken. Hoogtepunten zoals ‘211’ en ‘Circle of Love’ (met Robert Glasper) tonen hun vermogen om traditionele soul te vernieuwen zonder de essentie te verliezen. ‘Love Yourself’ biedt een zachte herinnering dat liefde binnenin begint, terwijl ‘Body & Soul’ poëtische beelden oproept van liefde in zuivere vorm. Hoewel sommige nummers tegen het einde wat kracht verliezen, slaagt dit 35 minuten durende statement erin om de rijke muzikale traditie van LA te eren terwijl het tegelijkertijd een frisse visie op hedendaagse soul presenteert. (Elodie Renard) (8/10) (Sounds of Crenshaw/Empire)
Lorde – Virgin
Na vier jaar stilte keert Lorde terug met haar meest kwetsbare werk tot nu toe. ‘Virgin’ markeert een dramatische koerswijziging na het polariserende ‘Solar Power’, waar haar vorige album zweefde in pastorale rust, borrelt dit nieuwe werk van ruwe emotie en urbane energie. Het album verkent Lordes evoluerend genderidentiteit, familietrauma en de nasleep van haar langste relatie. Opener ‘Hammer’ zet de toon: “Ik ben klaar om te voelen alsof ik niet alle antwoorden heb.” Deze nieuwe onzekerheid, zo anders dan de koele zelfbezekerheid van ‘Pure Heroine’, vormt de emotionele kern van het album. Productioneel keert Lorde terug naar de elektronische geluidswereld van ‘Melodrama’, maar dan spartaner en introspectief. Nummers zoals ‘David’ bevatten statische, stroboscopische pulsen die aanvoelen alsof ze zowel van buitenaf als van binnenuit komen. ‘Favourite Daughter’ onderzoekt generatietrauma met oplifting synths die hoger en hoger stijgen, terwijl ‘Broken Glass’ misschien wel het beste nummer ooit over eetstoornissen is. Kritische noten betreffen enkele melodieën die te zeer meanderen en bepaalde tekstregels die geforceerd aanvoelen. Desondanks slaagt ‘Virgin’ erin om Lordes nieuwe fase van volwassenheid te vangen, ruw, transformatief en vol mogelijkheden. (Jan Vranken) (8/10) (Universal Music New Zealand)
S.G. Goodman – Planting By the Signs
S.G. Goodman keert terug met een album geïnspireerd door de oude praktijk van ‘Planting by the signs’, het plannen van activiteiten volgens de maanfasen. Dit derde album ontstond in een moeilijke periode waarin Goodman haar hond Howard en mentor Mike Harmon verloor, wat resulteert in haar meest emotionele en introspectieve werk. Het album combineert ongehaaste drumpatterns met gitaarwerk, terwijl Goodman worstelt met haar donkerste uren van 2023. Haar kenmerkende Kentucky-accent blijft intact, maar de thema’s zijn dieper geworden. ‘Fire Sign’ opent krachtig met beelden van vermoeidheid en spirituele zoektocht, terwijl ‘Snapping Turtle’ een verstorende jeugdherinnering omzet in iets ontroerends. ‘Michael Told Me’ is een rauwe ode aan Harmon, oorspronkelijk geschreven in 2021 maar getransformeerd tot een lamento na zijn overlijden. Het titelspoor, uitgevoerd als tweestemmig duet met Matthew Rowan, klinkt als een oude gospel hymne en behoort tot de mooiste momenten. ‘Heaven Song’ van bijna negen minuten test het geduld van sommige luisteraars, hoewel Goodmans verhaalvertelling overeind blijft. Dit album bevestigt haar status als een van de belangrijkste stemmen in hedendaagse Americana. (Anton Dupont) (8/10) (Slough Water Records)
Bambii- Infinity Cub II
Bambii’s langverwachte vervolg op haar 2023 EP brengt de rave naar de hitlijsten en vice versa, met flair en excentriciteit. Deze Jamaicaans-Canadese artieste, geboren Kirsten Azan, heeft haar JERK-feesten in Toronto gebruikt als springplank voor een globale clubervaring die Caribbean diaspora-geluiden viert. Het album oscilleert tussen hyperpop-meets-dancehall (‘Thunder’) en jungle en ragga (‘BAD BOY’). Opener ‘Remember’ met Ravyn Lenae en Scrufizzer springt van verleidelijke alt-R&B naar stevige breaks, terwijl ‘Blue Sky’ een lied van verschillende delen is dat van pop-rap naar gedeconstructeerde club springt. Bambii’s eigen vocale bijdragen zijn prominenter aanwezig en geven het album een echt gevoel van wie zij is. Samenwerkingen met Jessy Lanza, Yaeji, en Aluna voegen textuur toe aan haar genre-overstijgende cocktails. ‘Mirror’ is bijzonder inventief en stelt je een universum voor waarin een Police-nummer komt met luchthorns en Koreaanse ad-libs. Kritiekpunten betreffen de korte speelduur van veel nummers die net beginnen te groeien voordat ze eindigen. Desondanks bewijst ‘Infinity Club II’ dat Bambii haar unieke visie op global club culture verder ontwikkelt. (Jan Vranken) (7/10) ( Bambii)
Nick León – A Tropical Entropy
Miami’s zoon Nick León serveert een concept-album van dansmuziek voor het einde der tijden, geïnspireerd door Joan Didions roman ‘Miami’. Dit debuutalbum volgt op zijn #1 hits ‘Xtasis’ en ‘Bikini’ en verkent verval, desillusie en psychedelie tegen de achtergrond van een instortende samenleving. León kijkt door een onderwerp heen in plaats van het simpelweg te beschrijven, net zoals Didion deed met Miami’s gemaskeerde corruptie achter tropische paradijs-facade. Het album werd deels geïnspireerd door León die toekeek hoe zijn persoonlijke leven uiteenviel parallel aan de moderne samenleving, maar het is geen somber uitstapje. León verdrinkt Afro-Caribbean en Braziliaanse ritmes in etherische effecten, subbas engefragmenteerde synths alsof hij clubland door een sneeuwbol bekijkt. ‘Ghost Orchid’ met Ela Minus zwemt in een psychedelische soep, terwijl het sublieme ‘Bikini’ met Erika de Casier het gevoel van een eindeloze South Florida zonsondergang kanalisert. León’s visie van Miami als ruimte van continue fabricatie en deconstructie wordt bevestigd in nummers die verschillende vaardigheden laten zien terwijl ze een alomvattende artistieke visie presenteren. Dit album toont zijn vermogen om zich te hullen in de kenmerken van elke stijl en er doorheen te kijken naar de ultieme waarheid van zijn missie. ( Jan Vranken) (9/10) (Tratratrax)
