Na jaren van explosive punk-pop en theatrale uitspattingen toont Dominic Harrison op zijn vierde studioalbum ‘IDOLS’ een verrassend volwassen kant. Het eerste deel van zijn geplande dubbele album markeert een keerpunt in de carrière van de 27-jarige Britse rockster, waarin hij afstand neemt van zijn bekende chaos om plaats te maken voor emotionele diepgang en muzikale verfijning.
YUNGBLUD ontwikkelde ‘IDOLS’ oorspronkelijk al na het succes van ‘Weird!’ in 2020, maar werd toen ontmoedigd door buitenstaanders die vonden dat hij ‘de momentum moest vasthouden’. Deze pauze bleek een zegen, want Harrison keerde terug met een helderder visie en de vastberadenheid om muziek te maken op zijn eigen voorwaarden. Het resultaat is een album dat zowel een liefdesbrief aan de rock als een persoonlijke introspectie vormt. Het album leunt zwaar op alternatieve rock met invloeden van klassieke jaren ’80 en ’90 bands, waarbij YUNGBLUD zijn inspiratie haalt uit Bowie, Blur, Queen, Oasis en Duran Duran. Door samen te werken met zijn vaste producent Matt Schwartz en bandleden Adam Warrington en Bob Bradley, en bewust af te blijven van mainstream schrijfkampen, creëerde hij iets rauw en persoonlijks. De productie is opmerkelijk gelaagd, met orchestrale arrangementen die soms als filmmuziek aanvoelen, zo cinematisch zijn ze. Harrison refereerde zelfs aan opera, specifiek ‘The King and I’, wat hij beschrijft als ‘iedereen dacht dat ik gek was toen ik dat noemde in een rocksessie’.
Het album opent met het negen minuten durende ‘Hello Heaven, Hello’, een emotionele achtbaan die YUNGBLUD’s vocale en muzikale bereik toont zonder de boodschap te verliezen. Het constant veranderende stijlenpalet houdt de aandacht vast, waarbij je vergeven zou worden als je dacht dat het drie verschillende nummers waren die in elkaar overvloeien. ‘Zombie’, met een videoclip waarin Florence Pugh meewerkt, wordt algemeen beschouwd als een van de meest aangrijpende nummers in YUNGBLUD’s catalogus tot nu toe. Het nummer opent de deur voor een eerlijk gesprek over innerlijke strijd, waarbij Harrison luisteraars uitnodigt om hun eigen gevoelens en onzekerheden onder ogen te zien. ‘Lovesick Lullaby’ brengt herinneringen aan zijn debuutalbum terug, met die kenmerkende gedurfde, chaotische, opgewekte energie die fans in tijden niet hadden gehoord. Het nummer wordt beschreven als ‘pure chaos op de beste manier – alsof jaren ’90 alt-rock botst met Olivia Rodrigo’s ‘Brutal’ .
Hoewel het album grotendeels wordt geprezen, zijn er enkele kritiekpunten. Sommige fans uiten hun bezorgdheid over het loslaten van zijn speelse muzikale stijl, waarvan hij de laatste jaren steeds verder lijkt af te wijken. De lengte van ‘Hello Heaven, Hello’ wordt door sommigen als te lang ervaren, ondanks dat het zijn doel dient in de context van het hele album. Hoewel YUNGBLUD’s zangstijl is verbeterd en hij nu zingt met meer passie zonder overdreven dramatisch te klinken, blijft zijn stem niet voor iedereen weggelegd.
Het album behandelt zware, emotionele onderwerpen met rauwe eerlijkheid, elegant maar nooit gesuikerd, die je recht in het hart raakt. Het kloppende hart van de plaat ligt in een constante spanning tussen woede en kwetsbaarheid, waarbij de woede die we ooit hoorden in eerdere albums er nog steeds is, maar nu meer gecontroleerd en soms gekanaliseerd door strijkers of piano. Nummers als ‘Change’ en ‘War’ tonen Harrison’s vermogen om complexe emoties te vertalen naar toegankelijke maar diepgaande rockmuziek. ‘War’ wordt beschreven als ‘een breakup-lied dat pijn doet – diep, eerlijk en zonder verontschuldigingen’.
‘IDOLS’ vertegenwoordigt een belangrijke evolutie in YUNGBLUD’s artistieke ontwikkeling. Het album wordt door velen beschouwd als zijn beste werk tot nu toe en toont ‘een van de grootste sprongen in kwaliteit die je kunt zien bij een artiest’. Harrison heeft bewezen dat volwassenheid en authenticiteit elkaar niet hoeven uit te sluiten, en dat reinventie niet ten koste hoeft te gaan van zijn karakteristieke energie. Voor fans die hem sinds zijn ‘Pink Socks’-dagen volgen, biedt ‘IDOLS’ zowel nostalgie als hoop. Het is een album dat zowel zijn verleden eert als zijn toekomst vormgeeft. Met dit album lijkt Harrison eindelijk de sound gevonden te hebben waarin hij zijn legacy wil laten voortleven. Een gedurfde en succesvolle metamorfose die YUNGBLUD’s potentieel voor artistieke groei bevestigt, ook al zullen sommige fans zijn chaotische verleden missen. (7/10) (Locomotion Recordigs Ltd)