De Canadese prog rockband Mystery werd eind jaren ’80 opgericht. Ze brachten diverse studio- en live albums uit. Hun live shows zijn altijd zeer goed. Fans gingen daarom met hoge verwachtingen naar Redemption Tour in De Bosuil. Ruim voordat de deuren vrijdag 15 november open gingen, stond een rij wachtende fans.
Redemption
Zonder show elementen verscheen de band op het podium, waarna ze direct begonnen te spelen. En dat klonk, zoals verwacht, meteen goed. Gitarist Michel St-Pere maakte vrij snel oogcontact, en glimlachte naar de fans. Van het begin af aan was te zien dat Mystery met plezier op het podium stond. Natuurlijk werd ‘Redemption’ van het gelijknamige album (2023) gespeeld. Frontman Jean Pageau was duidelijk te verstaan tijdens het ingetogen intro. Menigeen werd geraakt door de emotie in zijn stem. Zijn emotie was ook te zien in zijn fysiek expressie, zelfs in de instrumentale stukken. Dit gevoel werd versterkt door de muziek.
Als de muziek het toeliet, sloeg drummer Jean-Sébastien Goyette er flink op los, toch bleef hij zijn dynamiek behouden. Daar waar het moest speelde hij passend zacht, soms gebruikte hij stokken met zachte uiteinden. Bovendien beroerde hij af en toe, heel subtiel, de barchimes. Gitarist Sylvain Moineau speelde wireless wat hem alle ruimte gaf om over het podium te lopen, daar maakte hij gebruik van. Michel en hij gunden elkaar de solo’s. Steeds was het genieten van het gevarieerde gitaarspel dat zij lieten horen.
Pearls and Fire
In een aantal nummers speelde Jean op een keytar, zo ook in ‘Pearls and Fire’. Bassist Francois Fournier speelde afwisselend op zijn keyboard en op zijn bas. Tijdens een uitgebreid instrumentaal stuk liep Jean even weg. Hij kwam terug met een pet en een ooglapje op. In zijn hand had hij een grote, lichtgevende “parel”. Door zijn theatrale manier van performen, kwam dit extra mooi tot uiting. Tijdens de ingetogen nummers hoorde je zijn emotie, op momenten dat het kon zocht deze beweeglijke man op een leuke, grappige manier contact met de bandleden. Er was volop interactie tussen de bandleden onderling, hun dynamische energie was voelbaar in de zaal.
In de rockende delen waren de woorden van Jean wat minder goed te verstaan. Maar de echte fans kenden alle teksten en zongen alle nummers helemaal mee, dit tot groot plezier van de band. Het respectvolle publiek luisterde aandachtig en was ook tijdens de minimalistische stukken zo goed als stil. Antoine Michaud had in een aantal nummers een belangrijk aandeel. Hij werd op de goede momenten in het licht gezet. Hij stond op een rise, en was niet achter zijn toetsen of tablet verstopt. Hierdoor was goed te zien dat ook hij met plezier speelde.
Delusion Rain
Jean speelde niet alleen keytar, maar ook dwarsfluit, daarbij wisselde hij soms snel van zang naar fluitspel. Dat was onder ander te zien en te horen in ‘Another Day’. Na aanmoediging van Jean, klapte men mee op de maat van het intro van ’Delusion Rain’. Francois, Jean-Sébastien, Sylvain en Jean zongen zo goed als a capella , hun stemmen samen vormden een mooie blend. Non verbaal vroeg Sylvain de aanwezigen om mee te zingen. Dat deed de één vol overtuiging, een ander aarzelend. Antoine stond half dansend te spelen. Sylvain speelde knielend, de hals van zijn gitaar naar het plafond gericht.
Pride
Na de pauze kwam Mystery met dezelfde energie terug en speelde een aantal publiekslievelingen, waaronder ‘Pride’. Sylvain stond op de rise tegenover Jean-Sébastien te spelen. Francois speelde relaxed maar gefocust, zijn bas- aandeel was extra belangrijk hier. Het ingetogen deel leverde extra applaus op. Bijna ongemerkt gingen volume en tempo weer omhoog. Jean zong en speelde op zijn keytar. Daarnaast speelde hij een stukje op zijn dwarsfluit. Tijdens een instrumentaal stuk genoot hij van het gave gitaarspel van Michel en Sylvain.
Het was duidelijk te zien dat de bandleden onderling een goede relatie hebben, en dat ze blij waren met het respectvolle publiek.
Zowel band als bezoekers genoten onder andere van ‘Where Dreams Come Alive’ en ‘A Song for You’. De vele complexe wendingen werden goed gespeeld. ‘Is This How the Story Ends?’ komt van het nieuwste album. Jean speelde fluit tijdens het intro van deze epic. Toen hij zijn keytar om had, stond hij naast Michel te spelen. Weer viel tijdens de samenzang de mooie blend van de stemmen positief op. Jean-Sébastien hield de drumstokken omhoog en tikte ze tegen elkaar aan. Jean en Sylvain klapten mee op de maat van het opzwepende deel, het publiek deed mee. Aan de manier waarop dit nummer eindigde, merkte je dat dit het laatste nummer was.
Shadow of the Lake
Natuurlijk trakteerde Mystery de aanwezigen op een toegift. Jean verscheen met hoed en masker. Dit was voor ‘Shadow of the Lake’. Zowel de ingetogen als de power delen zong hij met bezieling. Non stop volgde ‘Preachers Fall’, dit was echt het allerlaatste nummer. Het publiek had genoten van een bijna 2,5 uur duurden optreden. Na het optreden was het druk bij de merchandise. Men kocht nog wat, en/of liet albums signeren. De bandleden namen daar alle tijd voor. Het was tot ruim na middernacht erg gezellig in De Bosuil.