Low heeft terecht een grote status in de indie-wereld. Al dertien albums verzwelgen zij de gevoelens van de hun volgers. Als een frisse hersenspoeling waarin tekst en geluid je uitdagen nog een stapje dieper te gaan in je ziel. Zoals dat ook gebeurt bij henzelf: “Het proces, daar gaat het om, het onderbewuste om te zetten in een song.” Zo ook op hun juist verschenen album ‘Hey What’. Low: De rauwe reflectie van de ziel.
Hart en ziel van Low worden nog altijd gevormd door het paar Alan Sparhawk en Mimi Parker. Voor het gesprek zitten ze gemoedelijk in de keuken van hun boerderij, in de buurt van Duluth, Minnesota, het Amerikaanse Middle of Nowhere. Ze vullen elkaar mooi aan, in de muziek en ook in dit gesprek, waarbij Alan van nature de leiding neemt. “Natuurlijk wil je dat je muziek gehoord wordt, en dat de mensen het mooi zullen vinden. Maar daarnaast moet je als kunstenaar een zekere onafhankelijkheid opbouwen. Zo van: dit is belangrijk voor mij, ik moet het doen zoals ik het doe. En als iemand het niet leuk vindt, dan is het maar zo.” De toon is duidelijk gezet. Low is creativiteit en gevoel. “Het gaat ons ook niet zo zeer om het product, maar om het proces. Dat proces heeft me ook altijd door mijn moeilijke perioden geleid.”
Alan klinkt trots als hij hun eigen muziek beschouwt. “Trots is een beladen woord. Ik denk dat je beter kunt zeggen dat we gelukkig zijn. We zijn blij met de opnamen en met het resultaat. Anders zouden we het ook niet uitbrengen.” Dat resultaat is het album ‘Hey What’, het dertiende in zevenentwintig jaar tijd. In de basis met Alan op gitaar en Mimi op de drums. En met beider stemmen die die elkaar aanvullen en nog meer diepgang geven aan de songs. Menigmaal is er een bassist toegevoegd, maar vaak even snel weer afgevoerd. Alan en Mimi weten hun sound heel goed zelf in te kleuren. Zo ook op ‘Hey What’, zonder bassist.
“En we zijn nog altijd verrast dat we nog steeds enthousiast zijn over nieuw werk. Het gaat altijd boven onze verwachtingen uit. Ik bedoel, het is onvermijdelijk dat je je op een bepaald moment tijdens het opnameproces eens op je hoofd krabt en denkt “Waar zijn we nu mee bezig?” Maar het komt blijkbaar altijd goed.” En volgens Mimi is het nu aan ons: “Wij hebben het productieproces gehad en is het aan jou als luisteraar om je eigen proces te beginnen.”
‘Hey What’ ligt qua sound in het verlengde van voorganger ‘Double Negative’ (2018). Dat wil zeggen, niet meer het stille, meer akoestische vanuit de beginjaren, maar echte rauwe soundscapes met volop ruimte voor creatieve vondsten die diep doordringen in je ziel. “Maar ‘Hey What’ is zeker geen kopie van ‘Double Negative’. We willen ons zelf blijven verrassen en zijn gewoon weer opnieuw begonnen met het creatieve proces. En dit is er toevallig uit gekomen.”
Een creatief proces waarin de dingen gaan zoals ze gaan, zeker voor Alans brein: “Ik schrijf iets als een idee binnenwaait, juist op dat ene, cruciale moment. Dan komen er een paar akkoorden die goed samen klinken. Misschien is er een melodie die eruit springt en probeer ik een tekstje dat daarmee kan worden vervlochten.” Dan komt Mimi op het toneel. “Zij geeft me feedback. Dat vind ik heel belangrijk. En als we een aantal nummers hebben, dan pas gaan we structureren. Zo hebben we het tenminste de laatste platen gedaan. We zoeken steeds naar nieuwe geluiden.” En daarbij maken beiden ook meer en meer gebruik van de technologie die hen ter beschikking staat. “Maar op deze plaat hoor je bijvoorbeeld ook wat stenen in een potje die samen een bepaald geluid maken. Dat hebben we dan gebruikt als ritme. Heel spontaan, nooit bedacht. We hebben het gewoon uitgeprobeerd. Als het niet werkt, tsja, dan werkt het niet.”
Het is daarom niet vreemd dat Low op hun laatste albums nauw samenwerkt met producer BJ Burton, onder meer bekend van Bon Iver. “We experimenteren en zoeken naar nieuwe wegen, naar nieuwe stijlen. Ook hij is geïnteresseerd in deze ontdekkingstocht en is heel bedreven in de technologie. De wens om iets te doen, te vinden waarvan niemand denkt dat het zou werken of überhaupt zou kunnen. We zoeken samen de grenzen van de mogelijkheden op.” Low klinkt dan ook heel anders dan vroeger. “Ja, maar door deze werkwijze en de wil om te blijven verrassen is het eigenlijk ook logisch hoe het is geëvolueerd.”
De albums van Low hebben geen speciaal thema. “Nee, ik ben nooit in staat geweest om een onderwerp te bedenken en dan aan de slag gaan. Het zit meer in het onderbewustzijn. En de muziek is daar een reflectie van. Maar dat blijkt dan pas achteraf. Het is juist het proces dat de muziek zo spannend maakt, zeker ook voor ons.” En als je die muziek beluistert, of beter gezegd, op je in laat werken, dan zou je een kijkje in de ziel van Alan kunnen krijgen. “Op ‘Hey What’ zou dat een weerklank kunnen zijn van dingen die me blijkbaar hebben bezig gehouden: het coronavirus, racisme en misschien ook de manier waarop Amerika de afgelopen drie of vier jaar is geregeerd.” Maar Alan heeft niet echt een boodschap in zijn teksten. “Misschien alleen op een verborgen manier.” Dus al te letterlijk moeten we het niet nemen.
“Ik ben heel open en zeg wel eens dingen die gewoon een rare wending van de geest zijn. Het komt dan vanuit mijn hart op een manier die ik zelf ook niet begrijp. Daar zijn vast antwoorden voor, maar ik vertrouw op mijn gevoel, dat het zo moet zijn, ook in duistere momenten.” Mimi vult aan: ”Alan is zeer gedreven en gaat heel diep in de teksten. En ook in het gevoel van de sound, op zoek naar de kracht van geluid. Hij heeft mij ooit gevraagd om als drummer mijn bijdrage te leveren, en als zangeres. Dat is nog steeds zo. We zijn nog steeds een koppel en voelen elkaar aan. Ik weet wat Allen voelt en denkt en help met het vertalen daarvan naar de songs.” Alan knikt en lacht: “Ja, maar jij gebruikt een heel andere toonzetting, je bent een heel stuk verstandiger.”
Na het glorieus ontvangen ‘Double Negative’ is er nu dus ‘Hey What’. “Dat is geen vraag. Er staat daarom geen vraagteken achter. Het is een manier om aandacht te vragen. Zoals je iemand op de schouder tikt, en die dan zegt ‘Hey What’. Een begin van contact. Als een soort stem, iets waar we dit album veel aandacht aan hebben besteed. “En moet er niet wat galm op de stem? Of moeten we de stem eerst door de synth jagen en vervormen? Wat reverb erop?” Zo werken we nu.
‘Hey You’ start volgens Alan bewust met ‘White Horses’. “Die song zet meteen de toon, zowel tekstueel als muzikaal. Ik kwam zelf uit een donkere periode en dit nummer voelt voor mij als een overwinning in mijn ziel.” De opener van album waarop Low het onderbewuste indrukwekkend heeft weten om te zetten in tien meeslepende songs. Low: De rauwe reflectie van de ziel.
Foto’s (c) Nathan Keay
