Het is inmiddels al een tijd geleden dat Willy Mason nieuwe muziek uitbracht. Na een stilte van ongeveer negen jaar is hij begin deze maand teruggekomen met een nieuw album. ‘Already Dead’ is de opvolger van het in 2012 uitgekomen ‘Carry On’. Is er in zijn muziek wat veranderd of gaat hij verder waar hij destijds was gebleven?
De New Yorker werd ontdekt door de Amerikaanse muzikant Conor Oberst, die hem tekende bij zijn onlangs gestarte platenmaatschappij. Zijn debuutalbum ‘Where The Humans Eat’ behaalde de Britse hitlijsten, evenals de singles van dat album. Ook zijn tweede album wist de lijsten daar te halen. Albums drie en vier deden dat niet en toen bleef het lange tijd stil, wat nieuwe muziek betreft, omtrent Willy Mason.
Op dit nieuwe album wil Mason een hoop punten aankaarten. Een korte opsomming van een aantal van deze punten: eerlijkheid, deceptie, anonimiteit in de digitale wereld, vrijheid, kolonisatie, en zo verder. Tijdens het schrijven voelde Mason het volgende: “I ended up diving so deeply into this record because it felt at the time, like the only way I could hope to do some good for somebody All the concern and care I have for people, fear, frustration and sadness, all came pouring out.”
Bijna alle songs hebben dezelfde feel. Het gevoel van steady, maar ook alsof er nog iets mist. Of juist dat er te veel bijkomt. Neem als voorbeeld even ‘Outwit The Devil’. Dat begin veelbelovend. Iets wat perfect bij zijn stem past, goede melodie in de zangpartij met een lekker groovende ritmesectie. Als het refrein er dan inkomt, is het ineens te veel en neemt dat prettige gevoel snel af. Dat nummer in een kleiner jasje, zoals ie begon, is meer dan voldoende.
‘If There’s A Heart’ neemt je terug naar zijn meest minimalistische nummers. Gewoon hij met zijn gitaar. Hiermee klinkt het vertrouwd, maar tegelijkertijd wat raar in het album doordat er geen ander nummer als dit op staat. Wellicht beter als laatste geplaatst in plaats van net voor het einde.
Het nieuwe album is degelijk, maar daar houdt het voor mij wel bij op. Er zijn zeker wel hooks aanwezig om te zorgen dat het album je bij blijft, maar die zijn nooit van supersterke kwaliteit. Er zit een moderne saus overheen. Als je dan gaat kijken naar de stortvloed van releases, ben ik bang dat deze niet het succes van weleer zal evenaren. Geef mij maar Mason met zijn gitaar, dat grijpt je meer dan dit. (6/10) (Cooking Vinyl)
