Mackenzie Scott brengt onder de naam Torres haar vijfde album uit: ‘Thirstier’. Een nieuw hoofdstuk in haar eigen book of life. “Met deze titel wil ik mijn honger en dorst uitdrukken voor het leven. Ik wil altijd meer, iets doen met het unieke leven. Groeien voor mezelf, voor anderen, samen met mijn publiek. Zie het album dan ook als een eindeloos verlangen naar het leven.”
Mackenzie lijkt heel tevreden als ze praat over haar leven, haar passies en natuurlijk haar nieuwe album. “Dit is het album dat ik wilde maken: een opbeurende plaat die de luisteraar nieuwe energie geeft. Die je na alle ellende weer tot leven brengt. Het juiste album voor deze tijd.” Daarbij doelt ze zowel op haar publiek alsook op zichzelf. “Het was voor mij ook opbeurend. Met het schrijven, produceren en promoten kon ik mijn eigen wereld creëren. Een wereld die ik voor mijn gevoel groter kon laten lijken dan het kleine wereldje waarin ik werkelijk zat. En ik hoop dat ik die vergrote wereld ook kan uitdragen als ik het album on tour ga spelen, in grote zalen. Dat heb ik wel in mijn achterhoofd gehad bij de productie ervan. Die uitbundige connectie met mijn publiek.”
‘Thirstier’ is al het vijfde album van de blonde Amerikaanse zangeres, bij een leeftijd van amper dertig jaar. Ze kijkt nadenkend, laat het getal vijf langzaam indalen. “Dat klinkt inderdaad als heel veel… Maar ik heb niet dat gevoel dat ik meer uit mijn twenties had kunnen halen zonder mijn muziek.” De vijf albums laten zich beluisteren als vijf verschillende hoofdstukken in Torres’ levensverhaal. “Ja, zo kun je het wel zien. Ik heb echt geprobeerd om elk album weer anders te maken. Je krijgt bij elke plaat een ander gevoel.” Een gevoel dat wordt bepaald door de levensfase van Mackenzie. “Per album krijg je een goed beeld van wie ik toen was en wat er speelde. Mijn eerste album (‘Torres’ uit 2013) kwam uit toen ik amper tweeëntwintig was, en zo klinkt het ook.” Ze lacht: “gewoon, best wel naïef… In ‘Sprinter’ (2015) kun je mijn woede horen, een intense woede over mijn verleden. Een periode waarin ik wilde ontdekken wie ik was. Dat hoor je nadrukkelijk terug in de songs, qua tekst en emotie.” Het roemruchte label 4AD pikte haar verhaal op en bracht haar derde hoofdstuk uit: ‘Three Futures’ (2017). “Een plaat met een koude industriële sound. Eigenlijk was dat ook de perfecte reflectie van mijn mind, toentertijd. Ik promootte ‘Three Futures’ als een album van het lichaam, maar ik was juist heel erg in mijn hoofd bezig. Ik was een toeschouwer, meer dan dat ik echt meedeed aan het leven.” Een moeilijke tijd waarin 4AD ook niet met haar verder ging. Gelukkig pikte Merge haar op en, nog veel belangrijker, vond ze de liefde, háár grote liefde. “’Silver Tongue’ (2020) is inderdaad het love album. Ik werd verliefd. En ik werd een huilerig, zacht, week persoon, haha.” Ze verontschuldigt zich bijna: “Maar ik heb nog steeds mijn rauwe kant, hoor.”
En dan is er nu ‘Thirstier’, haar nieuwste hoofdstuk, waarin haar verhaal een nieuwe wending krijgt. “‘Thirstier’ is heel energiek geworden, met dansbare rockmuziek. De songs zijn heel direct. Je gaat snel naar de kern, hoeft niet lang te wachten op de hook.” Een gevolg van haar innerlijke schrijfproces. “Ik heb de songs sneller geschreven en ik denk dat ze ook sneller binnen zullen komen. Minder vanuit mijn hoofd, maar meer ‘out of my guts’.” En met een boodschap: “Jazeker, ik wil je energie geven. Door de pandemie werd onze wereld steeds kleiner. Met het album wil ik mijn leven, en ieders leven, weer groter maken.” Toch is het zeker geen Corona album geworden. ”Ik wist direct na ‘Silver Tongue’ al dat de opvolger groots moest klinken. Dat mensen zich weer echt mens kunnen voelen, hun leven in eigen hand hebben. Daar wilde ik een bijdrage aan leveren.” En met een politieke sneer.” Dat heeft zeker ook te maken met een president waarvan ik de naam niet wil noemen.“
De goedlachse dertiger praat vlot en enthousiast. Maar ze last ook perioden van stilte in, om diep na te denken en haar zinnen goed te formuleren. Zeker als ze openhartig spreekt over de zaken die haar hebben gekneed en gevormd. Zo ook over haar adoptie. “Ik heb daar een paar nummers over geschreven, sommige vrij expliciet. Het is een gegeven, een deel van mijn persoon, dat best veel invloed heeft gehad, en nog steeds heeft.” Ze trekt het breder. “Schrijven helpt mij om mijn gevoelens onder woorden te brengen en te begrijpen. Om de levensfase te overzien waarin ik ben beland, therapeutisch bijna.” Zoals de tijd van ‘Sprinter’. “Daarop uitte ik mijn woede, frustratie en verwarring over mijn conservatieve, kerkelijke opvoeding. Door dat album leerde mijzelf weer beter kennen. Maar eens beschreven, wil ik het thema ook niet te veel meer herhalen. Er breken altijd weer nieuwe fases aan, met andere, nieuwe thema’s.”
Zo verhuisde ze van het conservatieve platteland van Georgia via Nashville naar kosmopolitisch New York. Haar gezicht klaart meteen op: “Hier leer ik zoveel nieuwe muziek kennen. Ik ben nog steeds mijn hiaat in de muziekgeschiedenis aan het dichten: Hole, Sonic Youth, de nineties rock. En natuurlijk veel naar concerten: DIY, noise bands, coole drone music. Ik hou erg van experimenten met elektronica, zoals Kraftwerk al deed.” Een stad die haar ook op een andere passie brengt: het acteren. “Ik raakte geïnspireerd door de off-Broadway shows in New York, die live performances met zowel zang als dans.” Maar ze koos er niet voor. “Ik voelde dat ik mijn eigen verhaal, mijn eigen muziek op het podium moest brengen.” Dezelfde reden waarom ze na haar minor Engelse literatuur geen schrijfster is geworden. “Ik laat me in mijn lyrics graag beïnvloeden door romans en gedichten. Ik vind dan ook dat teksten ook moeten vloeien, stromen, kabbelen, ook zonder de muziek, net als poëzie. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Er zijn genoeg grote bands dit dat niet doen hoor. Ik zou ook best schrijver kunnen en willen zijn, maar ik hou zo erg van optreden. Dat hoort gewoon bij mij.”
En als we spreken over de belangrijke invloeden, dan mag de liefde van en voor haar vriendin Jenna Gibson natuurlijk niet ontbreken. Mackenzie is heel open over haar vrouwenliefde. “Jenna heeft dan ook de hoes voor ‘Silver Tongue’, mijn love album, getekend”. En samen spelen ze letterlijk open en bloot zichzelf in de video’s ‘Dressing America’ en ‘Don’t Go Puttin Wishes in My Head’. Mackenzie zucht. ”Jenna is het laatste stukje van de puzzel. De liefde voor haar heeft een dimensie toegevoegd aan mijn muziek. En dat kun je echt horen…”
Bij de liefde van ‘Silver Tongue’ voegt Torres nu de energie van ‘Thirstier’. Mackenzie is duidelijk in een positief hoofdstuk van haar leven beland. En dat wil ze weten, én delen. “Want ik wil ook mensen gaan raken die mijn muziek nog niet kennen. En dat gaat ook lukken, op de plaat en straks op de podia.” Haar wens uit 2015 lijkt uit te komen, waar ze in een interview quotte: “I want to be a rockstar.” Zes jaar na dato lacht ze uitbundig. “Dat wil ik nog steeds, haha.” Torres’ eindeloze verlangen naar het leven.
Foto’s (c) Shervin Lainez
