Toen Marty McFly in 1985 terug reisde naar 1955, had hij nooit kunnen vermoeden in 2025 uit te komen in een musical in het Adelphi Theatre, in West End, Londen. Toch was het een feest van herkenning, en of het nu 1955, 1985 of 2025 is; McFly, Doc, Grorge Lorraine en Biff zagen er nog allemaal uit als toen we ze leerden kennen in de film van Robert Zemeckis en Bob Gale.
Zoals het hoort, is het Adephi Theatre, net ten zuiden van Covent Garden aan Strand, compleet aangepast in stijl. Oude jaren 50 reclameborden brengen je meteen terug in de stijl en bij de P.Lu.T.O.Ni.U.M. Ba.R hangt een grote afbeelding van een klok in de stijl van de door bliksem getroffen Cityhall klok uit de film. Leuk voor een fotootje voor het thuisfront. Maar overal waar je kijkt, zijn verwijzingen naar de film, van posters tot merchandise en van foto’s tot een flux capacitor tegen de muur.
Aangekomen in de zaal zag men futuristische lichtlijnen over de muren knipperen, en een filmdoek met een duidelijke projectie: GSMs uit, want die waren nog niet uitgevonden in 1985. Het bracht het publiek even terug op aarde, zich herinnerende dat we inmiddels echt in de toekomst leven. Fair, vliegende skateboards en tijdmachines bestaan dan nog niet echt, toch bracht het moment je even terug in de tijd. “It’s working!”
Toen Marty het podium op kwam, viel een schok het publiek ten dele: hoofdrolspeler Oliver Halford speelde niet alleen Marty McFly, hij was het! Als een twee druppels water gelijkend evenbeeld van Michael J. Fox speelde de acteur de rol van Marty en ook van Lee Ormsby, die de rol van Emmett ‘Doc’ Brown op zich nam, was gewoon vrijwel een één op één kopie van Christopher Lloyd. Ok, fair, een iets gezetter, maar voor de rest, tot aan de excentrieke mimiek, oog draaiingen en rare bewegingen toe: hij was het! Enige minpuntje: beide acteurs zijn net zo min zangers als Fox en Lloyd, maar qua acteerwerk keek men gewoon naar de echte Marty en Doc.
In een sneltreinvaart van extreem veel decorwisselingen, waarbij vernuftig gebruik gemaakt werd van een draaicirkel en meerdere transportrails in de vloer, werd de beroemde film vrij nauwkeurig uiteengezet. Ja, omdat het een musical was, moest er wat worden aangepast. De musical Back to the Future blijft trouw aan de verhaallijn van de film, maar verschilt sterk in toon, stijl en omvang. De grootste verandering is de toevoeging van vele liedjes, terwijl klassiekers als ‘The Power of Love’, ‘Back in Time’ en ‘Johnny B. Goode’ natuurlijk behouden bleven.
De musical zette echter veel meer in op humor, zelfspot en over-the-top theatraal, met een sterk uitgebreidere rol voor Doc Brown, die meerdere solo’s en een grote finale kreeg. Maar ook Marty’s ouders Lorraine en George hebben meer diepgang gekregen en hoorde je met extra liedjes, waardoor hun persoonlijke ontwikkeling sterker naar voren kwam. Verschillende scènes werden samengevoegd of praktisch aangepast voor het podium, terwijl Biff’s rol vaak meer slapstick effecten had. De finale was compleet anders vormgegeven en draaide om een spectaculaire podiumstunt die natuurlijk niet verklapt gaat worden. Daarnaast bood de musicalversie meer visuele effecten en enkele knipoogjes naar delen 2 en 3 van de film, en zelfs enkele kleine verwijzingen naar Star Wars, waarmee men de lachers op hun hand kreeg. En natuurlijk is Einstein (de hond) verdwenen. Maar het idiote is: het maakt niet uit, zelfs niet dat ‘Doc’ eigenlijk zou overlijden aan een Plutoniumvergiftiging in plaats van vermoord te worden door terroristen. Kleine nuances die je in iedere musicalversie van een film verwerkt ziet worden.
Qua spel was ‘Back to the Future’ een absoluut meesterwerk. En dat is waar men wellicht ook op gecast heeft, want wat betreft de zangkwaliteiten heeft men alleen met Goldie Wilson (gespeeld door Samuel Nicholas) in de roos getroffen. Maar dat gemis werd ruimschoots overtroffen door de geweldige acteerprestaties van de cast, die met regelmaat een exacte gelijkenis was met de filmcast. En dat wil wat zeggen. En tel daarbij op de beroemde DMC DeLorean, die realistischer reed, vloog en door de tijd reisde dan in de film; ja dan is het niet meer dan logisch dat het voltallige publiek extreem enthousiast het Adelphi Theatre verliet na afloop.
Is ‘Back to the Future, de Musical’, er een die je in Nederland zou kunnen tegenkomen? Wellicht in afgeslankte vorm, zonder de broodnodige special effects die de complete sfeer van de film weergeven. En een heel theater verbouwen om dit te evenaren, is voor Nederlandse begrippen onbegonnen werk. En daardoor is een trip naar Londen een absolute must voor fans van de films.