Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Calefax – Organisms
Het rietkwintet Calefax presenteert met ‘Organisms’ een muzikale verkenning van groei, beweging en organische structuren, waarbij hedendaagse composities en arrangementen centraal staan. Het album bevat werken die speciaal voor de unieke bezetting van het ensemble (hobo, klarinet, saxofoon, basklarinet en fagot) zijn geschreven, of daarvoor bewerkt. De instrumentatie is virtuoos en de klankbalans tussen de vijf rietblazers is uitzonderlijk, wat leidt tot een homogene en toch gelaagde textuur. De focus ligt op kamermuziek met een modern klassiek karakter, waarbij de composities vaak complexe ritmes en harmonieën bevatten, zoals in het titelstuk ‘Organisms’. Hoewel het album minder toegankelijk is voor de doorsnee popmuziekliefhebber, bewijst het de kracht van dit ensemble om de grenzen van hun instrumentatie te verleggen en luisteraars een intellectueel stimulerende ervaring te bieden. (Elodie Renard) (8/10) (Challenge Records)
No Angels – It’s Christmas
No Angels brengen met ‘It’s Christmas’ hun eerste kerstalbum, en kiezen voor een klassiek, warm geluid ondersteund door een symfonieorkest onder leiding van George Miltiyadoff. In de single ‘I Still Believe’ straalt hun kenmerkende popstem, hoewel het lied nostalgie oproept, zeker ook hoop en saamhorigheid. Met hun bewerking van ‘Santa Claus Is Comin’ to Town’ laat de groep zien dat ze vertrouwde kerstklassiekers durven te benaderen met vrouwelijke klasse en finesse. Het orkestrale arrangement geeft de nummers een volle, feestelijke sfeer zonder overdadig te worden. Tekstueel balanceert het album tussen reflectie en lichtvoetige vreugde, wat past bij de mix van volwassenheid en jeugdige energie in de stemmen van de bandleden. Hoewel het vooral gericht is op de feestdagen, blijft het geluid gedragen door No Angels’ popidentiteit: je hoort geen losgekoppelde kerstplaat, maar een logisch vervolg op hun eerdere werk, nu in een feestelijk jasje. Het is geen radicaal vernieuwend project, maar het straalt oprechtheid uit en klinkt oprecht als een ode aan Kerstmis, toegankelijk voor zowel fans van de groep als luisteraars die houden van warme kerstmuziek. (Tobias Brown) (7/10) (Stars by Edel)
Stray Kids – Skz It Tape Do It (do Versie)
Met de ‘do Versie’ van de ‘Skz It Tape Do It’ serie levert de K-popgroep Stray Kids een energiek album af dat de kenmerkende explosieve stijl van de groep benadrukt. Het album bevat tracks die sterk leunen op hiphop en EDM-invloeden, met agressieve raps en snelle, hakkende beats, wat goed aansluit bij de single ‘D.O.D’. De productie is hypermodern en vol gelaagde geluidseffecten, bedoeld voor een maximale impact, zowel in de club als in de arena. De teksten behandelen thema’s als zelfvertrouwen, uitdagingen overwinnen en de band met hun fanbase, wat een sterk verhaal biedt aan de luisteraar. Hoewel de intense productie voor sommigen overweldigend kan zijn, en het gebrek aan variatie in tempo op sommige momenten merkbaar is, levert ‘Skz It Tape Do It’ een onmiskenbaar krachtige en vakkundig uitgevoerde pop-ervaring. (William Brown) (7/10) (JYP Entertainment)
Tineke Postma – VOYA
Al tijdens haar studie aan het conservatorium in Amsterdam maakte Tineke Postma haar eerste album: ‘First Avenue’ was meteen een schot in de roos. Daar bleef het niet bij: alle volgende albums konden rekenen op lovende reacties. Desondanks zal de in Heerenveen geboren saxofonist voor velen een goed bewaard geheim zijn. Onterecht, want ook dit album verdient aandacht van een groter publiek. De titel ‘VOYA’ is een samentrekking van de woorden ‘voyage’ en ‘voice’, maar tegelijkertijd een verwijzing naar Oya, de Yoruba-godin van de wind, adem en transformatie. Dat doet vermoeden dat Postma op dit album een andere weg is ingeslagen en dat klopt ten dele. Al jaren werkt Postma met een vast kwartet, maar daar is op ‘VOYA’ de stem van Theo Bleckmann aan toegevoegd als instrument: woordloos, een extra laag in de muziek. De saxofoon blijft vanzelfsprekend de hoofdrol vertolken in de elf composities die tezamen de reis op ‘VOYA’ vormen. Elf stukken waarin Postma ons voortdurend verrast: in afwijkende ritmes, bijzondere akkoorden, onverwachte wendingen in melodieën en bovenal in het karakter van haar spel – soms dromerig, soms pakkend compact, altijd raak. Het blijft bewonderenswaardig hoe subtiel, hoe verfijnd Postma haar instrument kan laten klinken. Het eerbetoon aan Wayne Shorter met een interpretatie van ‘Someplace Called “Where”’ is een waardige afsluiter. Een interpretatie, maar met respect gespeeld. (Jeroen Mulder) (8/10) (Clap Your Hands)
Pet Shop Boys – Disco 5
Pet Shop Boys komen met het remix‑album ‘Disco 5’, hun nieuwste in de lange ‘Disco’-serie. Het bevat twaalf remixen die zij zelf maakten van nummers van artiesten als Noel Gallagher’s High Flying Birds (‘Think of a Number’), Tina Turner (‘Hot for You Baby’), Claptone (‘Queen of Ice’) en Paul Weller (‘Cosmic Fringes’), plus bewerkingen van eigen werk, zoals ‘Dreamland’ met Olly Alexander en de re‑remix van ‘West End Girls’ door de Sleaford Mods-versie. De sfeer is dansbaar en nostalgisch tegelijk, met synthesizergeluid en pulserende beats die doen denken aan klassiekere clubtijdperken. Toch voelt het project niet louter een verjaardagsviering: het toont hun blijvende vermogen om bestaande melodieën opnieuw vorm te geven met eigen signatuur. Sommige remixen geven originele werken een verrassende twist, andere zijn eerder vertrouwd, maar altijd is de hand van PSB herkenbaar. Voor fans van hun remix series is dit een welkome toevoeging; voor degenen die hun dansvloer roots waarderen, is het een album om herhaald te draaien. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Parlophone)
