Het Londense West End was gehuld in winterse magie. Terwijl bezoekers door de straten liepen, schitterden de kerstlichtjes en klonk het gelach van kinderen. Op straat riep een jongetje enthousiast: “Look mommy, I see the Lion!” Nog geen kilometer verderop speelde ‘The Lion King’, maar bij het Peacock Theatre begon de echte betovering. Zaterdag was de première van het 28e seizoen van de stage-productie van het wonderlijke verhaal van ‘The Snowman’, naar het bekroonde verhaal van Raymond Briggs.
De voorstelling, door de Birmingham Rep Theatre Company opende in en om het huis van James, afwisselend gespeeld door William Alsina, Teddy Holton-Frances en Henry Treharne. Het decor was vernuftig; bolvormig als een sneeuwglobe. Het toonde een knusse, winterse woonkamer met grote meubels die de schaal van een kinderdroom oproepen, een open haard en een kerstboom met zachte verlichting maar tevens de slaapkamer van James en het hele huis; drie in één. Toen James een sneeuwman in zijn tuin bouwde, kwam deze tot zijn verbazing ’s nachts (in zijn droom?) tot leven. De eerste ontmoeting tussen James en de sneeuwman was net als in de beroemde animatiefilm vol verwondering en speelsheid. Ze bewogen door de tuin en het huis, ontdekten elkaars gezelschap en maakten kennis met de magische mogelijkheden van deze bijzondere nacht. Samen speelden ze in het huis, door de verschillende kamers; dansten met de ballerina van het muziekdoosje en spelen soldaatje. Maar ook met het fruit in de keuken, dat door de ijskastdeur het podium op kwam gedanst.
Naarmate de nacht vorderde, begonnen James en de sneeuwman aan hun luchtavontuur. Ze vlogen aan kabels boven het decor, door het maanlicht, terwijl ‘Walking in the Air’ klonk. Meerdere keren zweefden ze door de lucht, momenten die het publiek ademloos liet kijken en de magie van het verhaal tastbaar maakte.
Het avontuur leidde naar de Noordpool. Het decor veranderd volledig: glinsterende sneeuwvelden, ijsformaties en een gevoel van uitgestrektheid vulden het podium, tot ze op de Noordpool aankwamen. Hier ontmoetten ze andere sneeuwmannen en de IJsprinses, die sierlijk danste. De gemene Jack Frost verscheen en bracht een speels dreigende energie in het verhaal. De sneeuwmannen en sneeuwvrouwen bewogen op een bijna dierlijke manier, speels en vriendelijk, en vulden de scènes met energie en verbeelding. Toen uiteindelijk de Kerstman verscheen en eenieder verblijdde met een cadeau, was de kerstsfeer compleet. James zelf kreeg een mooie nieuwe shawl en was het gelukkigste kind op aarde.
Tijdens het hele avontuur bleef James’ interactie met de sneeuwman centraal. Samen beleefden ze avonturen en wonderlijke ontmoetingen die hun band versterkten. De dans, maar zeker de zweefmomenten boven het podium bleven het hoogtepunt van de voorstelling en maakten duidelijk hoe de magie van de film is vertaald naar het theater. Niet zomaar theater, maar een combinatie van (klassieke) dans, mime, toneel en magie…
Toen James en de sneeuwman aan het eind terug huiswaarts gekeerd waren, leek de magie een droom. James keek nog eenmaal naar zijn sneeuwvriend voordat hij terugkeert naar zijn kamer en de sneeuwman langzaam weer tot levenloze sneeuw veranderde. De jongen viel weer in slaap en de sneeuwman bleek de dag erop gesmolten. Had James alles nou gedroomd, of was zijn nieuwe shawl toch het bewijs dat de magie werkelijkheid was geweest…
Aan het einde van de voorstelling dwarrelde de sneeuw niet alleen op het podium, maar ook in de zaal. Het publiek reageerde met verwondering: kinderen staken hun handen uit om de vlokjes te vangen, ouders glimlachten en het geheel voelde als een tedere, feestelijke afsluiting.
De seizoenspremière van ‘The Snowman’ liet zien hoe een korte animatiefilm uit 1982 kan worden uitgebreid tot een ruim anderhalf uur durend theateravontuur. Een magische kerstervaring die het Peacock Theatre nu al jaren tot leven brengt is een must voor jong en oud voor eenieder die de kans neemt Londen nog voor 4 januari te bezoeken. Voor de wat ouderen een feest der herkenning, voor de jongeren een perfecte kennismaking met klassiek, dans en toneel, in een onbevangen en magische combinatie. En doordat er geen woord gesproken wordt in de voorstelling, is de productie ook te volgen door de allerkleinsten.
Foti’s (c) Sadler’s Wells