De Britse artrock-veteranen van 10cc bewezen donderdagavond in het Muziekgebouw Eindhoven dat hun liedjes na al die decennia nog niets aan kracht hebben ingeboet. Voor het eerst zonder drummer Paul Burgess, die na 53 jaar afscheid nam van het tourleven, presenteerde de band zich in een nieuwe samenstelling.
Oprichter Graham Gouldman voert nog altijd de kar aan, geflankeerd door gitarist Rick Fenn die sinds 1976 meeloopt. De ervaring van deze twee muzikanten was voelbaar in elk nummer. Met zanger/gitarist Iain Hornal (ELO, Yes, Take That, Sophie Ellis-Bextor), die naast zijn vocale inbreng ook slaggitaar, percussie en mandoline bespeelt, keyboardspeler Alex Dee (Georgie Fame) die ook saxofoon speelt, en drummer Ben Stone (de in Amsterdam wonende Servische Benkö Könyves, die eerder al drumde bij Gorillaz, Tom Jones en Mike and the Mechanics speelde), stond er een veelzijdige formatie op het podium.
Het was echter duidelijk dat de band nog zoekt naar de balans met Stone achter het drumstel. Waar Paul Burgess na 53 jaar de subtiliteiten van elk nummer droomde, speelt Stone met een directere, minder genuanceerde aanpak. Die wenperiode was merkbaar, vooral in nummers die om een gevoelige touch vragen. Desondanks leverde hij solide drumwerk dat het geheel overeind hield.
De setlist was een voor 10cc vrij standaard set. Maar dat is ook logisch met zo veel hits. Met ‘The Second Sitting for the Last Supper’ vind een avond vol muzikaliteit aan en met ‘Art for Art’s Sake’ en ‘Life Is a Minestrone’ haalden het publiek terug naar de jaren zeventig, terwijl ‘The Wall Street Shuffle’ met zijn funky gitaarriffs de zaal letterlijk in beweging bracht.
Tussen de bekende hits door klonk ook ‘Old Wild Men’, een nummer dat de band in recente jaren heeft toegevoegd. Het complexe ‘Feel the Benefit’ demonstreerde de muzikale verfijning waarmee 10cc zich altijd heeft onderscheiden. Het arrangement bleef dicht bij de studioversie, met alle instrumentale lagen intact.
De zaal zong elk woord mee, terwijl de band het delicate arrangement met zorg uitvoerde. Ook ‘The Things We Do for Love’ en ‘I’m Mandy Fly Me’ werden natuurlijk vol overtuiging ontvangen door het Eindhovense publiek. Maar het echte, verwachtte, hoogtepunt van de avond kwam aan het einde. Met ‘I’m Not in Love’, het nummer dat de band wereldberoemd maakte en recent nog een nieuwe generatie bereikte via de film ‘Guardians of the Galaxy’.
‘Dreadlock Holiday’ zorgde daarna voor de echte afsluiting van het hoofdprogramma, waarbij het publiek op verzoek enthousiast meezong. Gouldman zelf had voor de Eindhovenaren nog een laatste gimmick in petto, door aan het eind een kort “I don’t like Eindhoven, I love it”, toe te voegen. Het werd gewaardeerd door het Eindhovense publiek, natuurlijk.
De toegift bracht een verrassing: een a capella-versie van ‘Donna’, de laatste jaren eigenlijk een standaard in de set, toonde de vocale kwaliteiten van de band, waarbij Stone backstage bleef en pas voor de laatste toon het podium op kwam. Wederom een staande ovatie viel de band ten ere, voordat ‘Rubber Bullets’ de avond definitief afsloot. Bij dat laatste nummer pakte Alex Dee de saxofoon, wat gewaardeerd werd door .
10cc was in Eindhoven, ondanks wisselingen in de bezetting en het verstrijken van de tijd, een band blijft die haar vaardigheden serieus neemt. Gouldman en zijn mannen leverden stuk voor stuk een professionele voorstelling waarin de songs centraal stonden. Geen theatrale capriolen of uitgebreide toespraken, maar gewoon gedegen muziek van mannen die hun vak verstaan. Bijna Amerikaans strak zelfs.
Voor fans die opgroeiden met deze liedjes was het een nostalgische trip, maar de tijdloze kwaliteit van het songmateriaal sprak ook een jonger publiek aan. De mix van ingenieuze arrangementen, rake teksten en onvergetelijke melodieën blijft overeind, ongeacht wie er achter de instrumenten zit. Het publiek genoot.