Het is ontegenzeglijk de zegen van de hernieuwde belangstelling voor fysieke dragers, zoals cd en natuurlijk vinyl: platen die ter viering van een jubileum opnieuw worden uitgebracht in luxe, uitgebreide versies en waarvoor fans het spaarvarken aan gruzelementen dienen te meppen, zeker richting de feestdagen. We worden letterlijk overspoeld met de re-releases; met master recordings, Dolby Atmos-editions, extended en enhanced. Soms voegen die nieuwe uitgaves echt iets toe, maar doorgaans is het alleen voor de die-hard fan interessant. Vooroordeel: het zal met deze ‘Recollections’ van Simply Red dus wel niet anders zijn. Veertig opgepoetste tracks waaronder de grootste hits om het veertigjarig jubileum van deze Britse formatie rond zanger Mick Hucknall luister bij te zetten.
Daar doen we deze release evenwel veel te kort mee. Dit is geen oppoetsen van de originele opnames, maar veertig tracks die opnieuw zijn opgenomen. Op volledig eigen voorwaarden van de band en dat heeft wel degelijk ook te maken met rechten op de masters: een ‘Taylor Swiftje’. De songs zijn met deze uitgave van de band en van de fans, zoals Hucknall het zelf zei in een interview. Volgens het roodharige icoon komt de band hiermee ‘full circle’: het opnieuw opnemen staat de band toe om te laten horen hoe het geluid van Simply Red zich heeft ontwikkeld in vier decennia.
Natuurlijk let je daarbij in de eerste plaats naar de stem van Hucknall zelf: de man is inmiddels 65, maar de stem klinkt nog exact als veertig jaar geleden. Misschien zit er hier en daar iets meer gruis op de stembanden, maar aan bereik en ‘soul’ heeft de strot werkelijk geen millimeter ingeboet. Indrukwekkend, niks minder. Daarnaast levert producer en vaste rechterhand van Hucknall, Andy Wright een topproductie af door de sfeer van de originele opnames als uitgangspositie te nemen. Dat hoor je vooral in de tracks die oorspronkelijk op het debuut ‘Picture Book’ stonden. De ziel van die plaat is behouden.
Mogen we dan nu eerst een staande ovatie voor ‘Holding Back the Years’? Want, potverdorie, wat kruipt die track onder je huid. Het zijn maar kleine nuance-verschillen tussen deze versie en het origineel uit 1985, maar die minimale fresh-up werkt wel. Het arrangement is net iets subtieler, waardoor de vocalen iets meer naar voren komen. Dan valt op dat het stemgeluid van Hucknall meer doorleefd klinkt, letterlijk meer soul heeft, en dat past zeker dit vroege materiaal als een jas.
Natuurlijk: dit is een ‘best of’. In veertig tracks krijgen we de geschiedenis van Simply Red voorgeschoteld inclusief ‘Stars’, ‘Something Got Me Started’ en ‘Fairground’, om er maar een paar te noemen. Wat dat betreft is de melkkoe al flink uitgemolken met ‘The Greatest Hits’ uit 2012 en ‘Song Book 1985-2010’ dat in 2013 verscheen. Diverse live-compilaties en remasters laten we dan maar buiten beschouwing. De vraag is gerechtvaardigd of ‘Recollections’ nog iets toevoegt.
Toch wel: voor fans zal het een feest van herkenning zijn, voor nieuwkomers een betere instap dan genoemde compilaties met het oude materiaal. Omdat dit een veel betere productie is: het geluid klinkt helder, met aandacht voor detail, met veel meer diepte en daarmee warmte. Geen radicale veranderingen, maar een bevestiging van het erfgoed. Simply Red herinnert ons eraan dat goede songs niet verouderen; ze worden opnieuw beluisterd, opnieuw beleefd, opnieuw verbonden met tijd en publiek. Zo beschouwd is dit album een brug tussen verleden en heden, tussen de fan van 1985 en de luisteraar in 2025.
Veertig songs opnieuw opnemen is geen sinecure: dat doe je alleen als je een statement wilt maken. Hoeveel gemakkelijker was het geweest om de originele opnames van die veertig tracks gewoon af te stoffen en dat opnieuw uit te brengen? Te gemakkelijk. Als je een van de populairste bands uit de Britse popgeschiedenis bent met meer dan zestig miljoen verkochte albums wereldwijd, dan mag je best wat moeite doen om een speciaal feestje van je veertigste verjaardag te maken. Dat is gelukt. (8/10) (simplyred.com)