Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Duo Reflections – La Tregua
Een analoge recorder, één stereo-microfoon, een pianist en een gitarist. Het geluid op ‘La Tregua’ moest rauw en puur worden en het moet gezegd dat de eigen composities van Sylvain Rey en Leandro López-Nussa uitstekend tot haar recht komen in deze werkwijze. Het resultaat is bijzonder intiem, maar vooral ook spannend omdat het duo er in is geslaagd om de spelvreugde en de energie goed vast te leggen. Goede voorbeelden zijn tracks als ‘En las Nubes’ en ‘L’ami de Rasputin’: tracks waarin de gitaar van López-Nussa in dialoog gaat met de piano van Rey. Soms vallen er harde woorden in die dialoog met onverwachte wendingen, lopen emoties hoog op in gedurfde improvisaties, maar altijd keren de twee terug naar de harmonie. De twee dwingen elkaar tot het uiterste en dat vergt het nodige van de luisteraar: die moet zich echt openstellen voor de negen tracks, van de opening ‘Aube’ tot ‘L’Ami de Rasputin’. Bedenk dan dat deze negen tracks in één dag zijn opgenomen: op 4 juli 2024. Dat moet een uitputtingsslag zijn geweest, tot de instrumenten zwegen en de wapenstilstand intrad. Pas dan realiseer je dat je naar iets bijzonders hebt geluisterd. (Jeroen Mulder) (8/10) (Filibusta Records)
FKA twigs – EUSEXUA Afterglow
Na de kritische en commerciële doorbraak van ‘Eusexua’ eerder dit jaar keert FKA twigs verrassend snel terug met een vervolgalbum dat oorspronkelijk bedoeld was als deluxe editie. ‘EUSEXUA Afterglow’ ontpopt zich als een standalone project dat de ravesfeer van zijn voorganger verlengt naar de uren na het feest, waar technobeats gefragmenteerd en speels worden. De elf nieuwe tracks tonen twigs in haar meest experimentele vorm, waarbij opener ‘Love Crimes’ direct inzet met een meedogenloze vierkwartsmaat die lichamelijk genot koppelt aan mortaliteit. Hoogtepunten zijn het ballroom-geïnspireerde ‘Sushi’, waar ze koppelrappende coupletten afvuurt en de ernstigheid van het eusexua-concept doorprikt, en het hypnotiserende ‘Slushy’ dat positieve mantras over ASMR-spectres legt. Hoewel ‘Afterglow’ niet de donkere humor en grillige intensiteit van ‘Eusexua’ evenaard en mist deze plaat de emotionele diepgang van tracks als ‘Sticky’, blijft het een meesterlijke sequentie waarbij twigs haarzelf toestaat om los te laten. Met een gastoptreden van PinkPantheress op ‘Wild and Alone’ en producties die schakelen tussen grunge-gitaren en shoegaze-texturen, bewijst deze collectie dat twigs B-materiaal vele volledige discografieën overtreft. (William Brown) (7/10) (Atlantic)
The Hokum Syndicate – Keep On Walking
Een zeer interessante plaat, die onlangs is verschenen is ‘Keep On Walking’ van The Hokum Syndicate, de band rond Bo Brocken. Maar voor ik de plaat bespreek, wat is Hokum nu eigenlijk? Hokum is een variatie van de stadse blues met vlotte liedjes, grappige liedjes, liedjes die een beetje op het randje waren met vaak wat dubbelzinnige teksten. Hokum vertoont naast blues ook invloeden uit jazz, ragtime en swing, nodigde uit tot dansen en was vooral in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw populair. Naast Bo Brocken, een van de meest authentieke bluesartiesten van ons land, bestaat The Hokum Syndicate uit Rob Geboers (piano, accordeon), Marco Oonincx (contrabas) en Fokke de Jong (drums, percussie). Stuk voor stuk muzikanten met tassen vol ervaring in blues, rock, country en jazz. Bo kwam op de proppen met dertien zelfgeschreven nummers, die een persoonlijk verhaal vertellen. De enige cover op de plaat is een eigen bewerking van een meer dan 150 jaar oud lied uit de Appalachian Mountain, getiteld ‘The Longest Train I Ever Saw’. Naast de hierboven genoemde heren verlenen Ad van Erp (klarinet) en William Kroot (trompet) ondersteuning op enkele nummers. Het geheel is opgenomen in de eigen studio van Bo in Sibculo, Natural Records. En het resultaat mag er zijn. Het is een uitstekende plaat met prima geschreven en goed uitgevoerde nummers. Het begint met het nummer ‘D.I.Y.’, want als je iets goed gedaan wil dan ‘do it yourself’. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn ‘My Sweet Jelly Roll’, het droevige ‘Closed Front Door’ en het prachtige ‘Going Back To The Country’. De luisteraar wordt meegenomen op een persoonlijke reis en leert over het belang van loslaten, reizen en opnieuw beginnen. Voor wat betreft muziek en zeker ook teksten had deze Nederlandse band het podium kunnen delen met artiesten als Tampa Red en de Hokum Boys van zo’n kleine honderd jaar geleden. Grote klasse. (Eric Campfens) (8/10) (Natural Records)
Cheap Trick – All Washed Up
Na vijf decennia en 21 studioalbums bewijst de veteranenband uit Rockford dat ze verre van uitgerangeerd zijn, ondanks de zelfspottende titel die verwijst naar hun 1980-album ‘All Shook Up’. De energieke opener en titelnummer plus ‘All Wrong Long Gone’ klinken alsof ze rechtstreeks uit 1977 komen, waarbij zanger Robin Zander nog altijd dezelfde levendigheid toont als op hun debuut. Single ‘Twelve Gates’ mengt psychedelische invloeden met Beatles-achtige harmonieën, terwijl powerballad ‘Bad Blood’ doet denken aan onuitgebracht Badfinger-materiaal. Gitarist Rick Nielsen viert hun erfgoed op ‘The Riff That Won’t Quit’ en levert een adembenemende solo op ‘Bet It All’, ondersteund door Tom Peterssons stevige baslijnen. Het album schakelt moeiteloos tussen ruige rockers en meezingbare refreinen zoals ‘Dancing with the Band’, compleet met hooroepjes die instant klassiekers worden. Hoewel het tweede deel wat inzakt en sommige tracks te vertrouwd aanvoelen voor een band die ooit grenzen verlegde, blijven de beste momenten met kracht inslaan. Deze veteranen hebben na 50 jaar nog steeds toegang tot de moederlode van rock. (Anton Dupont) (7/10) (BMG)
Summer Walker – Finally Over It
Met het langverwachte sluitstuk van haar ‘Over It’-trilogie levert Summer Walker een bevrijdend statement af dat zelfliefde en persoonlijke groei centraal stelt na jaren van rauwe hartzeer. Het 18 tracks tellende dubbelalbum splitst zich in ‘For Better’ en ‘For Worse’, waarbij het eerste deel draait om jezelf volledig kiezen terwijl het tweede eerlijkheid omarmt zonder bitterheid. Vocaal schittert Walker op nummers als ‘Heart of a Woman’, geïnspireerd door een voicemail van haar ex Lil Meech, en op het sensuele ‘No’ dat een sample van Beyoncés ‘Yes’ bevat. De imposante gastenlijst met Anderson .Paak, Mariah the Scientist, Chris Brown, 21 Savage en GloRilla voegt verschillende perspectieven toe aan haar verhaal over relaties en zelfreflectie, hoeweh sommige features de solomomenten van Summer wat verdunnen. De productie brengt vroege jaren 2000 teksturen en beats naar het heden met gemak, waarbij tracks als ‘Robbed You’ en ‘Situationship’ de eenzaamheid na juiste beslissingen verkennen. De rollout met Anna Nicole Smith-geïnspireerde trouwfoto’s en escape rooms versterkte de hype, en het resultaat rechtvaardigt de vier jaar wachten met een triomfantelijke ode aan herstel en zelfacceptatie. (Elodie Renard) (8/10) (LVRN/Interscope)
