King King heeft geen introductie meer nodig, deze blues-rock band heeft in de afgelopen decennia al diverse keren opgetreden in De Bosuil (Weert). Donderdag 13 november stond er weer een optreden gepland, dat druk bezocht werd.
Wie misschien wel introductie nodig heeft, is de Belgische Indie Folk Rock band Heartland Drive. Vorig jaar kwam hun debuutalbum ‘Boys Of Yesteryear’ uit. Van dit album speelden ze een aantal nummers.
Heartland Drive
Het instrumentale intro van ’Better Off, was kalm. De wending verandering naar meer volume was goed. De aangename stem van Gitarist/ frontman Steven Vergauwen mengde goed samen met de stemmen van de backing vocals van gitarist Tim Toegaert, toetsenist Pedro Gordts, en bassist Moreno Claes. Langzaam werd het gitaarspel van Steven ruiger, ruiger dan je in eerste instantie zou verwachten. In ‘Patchwork’ gebruikte hij een bottleneck. Regelmatig was de emotie op zijn gezicht zien.
In ieder nummer zaten verrassende elementen en verschillende veranderingen in tempo en/of volume. Ook drummer Eric Bosteels ging hierin mee. Dat was onder andere te horen in ‘Boys’, daar waar het moest speelde hij mooi zacht. Wie het Belgische ’Down the road’ volgt, herkende ‘Great wide open’. Na ‘Runner up’ waren de drie kwartier alweer voorbij, en verliet de band het podium. Heartland Drive heeft zowel instrumentaal als vocaal een goede (eerste) indruk gemaakt.
King King
Hoewel de support van ‘Heartland Drive’ gewaardeerd werd, was men vooral voor King King gekomen. Na een korte , maar enthousiaste begroeting van frontman Alan Nimmo begon de band met ‘More than I can take’. Vocaal werd hij af en toe bijgestaan door zijn broer Stevie, toetsenist Jonny Dyke en bassist Zander Greenshields. Vanaf het prille begin was het te merken dat King King zin had in deze avond.
Alan bewoog volop mee met het opzwepende ritme van ‘Let Love In’. Fans zongen zacht mee met het refrein, maar op “commando” van Alan zong men luider. Stevie speelde ook een gaaf stuk gitaarspel.
Fans herkende direct het intro van ‘Waking up’, en klapten mee. Jon Lodge had iets meer in het licht gezet mogen worden, maar zijn drumspel leed daar allerminst onder!
Strong
Er werden niet alleen maar oude bekende nummers gespeeld, ’Strong’ is een nieuw (aangenaam lang) nummer. Op Alan’s stem zat even een lichte galm, de eerste zinnen waren woord voor woord te verstaan. Toen de muziek luider werd, had Alan zeker volume genoeg. Toch was de muziek iets te luid om alle woorden te verstaan. Je voelde de emotie waarmee hij speelde, even later stond hij tegenover Stevie te spelen. Dit gave, uitgebreide instrumentale stuk werd met een extra applaus beloond. Vlak voor het einde zong Alan bijna solo.
Alan droeg ‘A Long History of Love’ op aan alle trouwe fans, die het orgel-intro natuurijk meteen herkende. Weer viel in de samenzang de blend van de stemmen positief op. Alan roemde Jonny, deze speelde zijn aandeel in dit instrumentale stuk heel gevoelig, hij werd hierbij mooi belicht. Terecht kreeg hij een tussentijds applaus. Toen Alan er weer bij kwam met gitaar, werd ook hij mooi in het licht gezet. Samen een vleugje rook, kwam dit extra goed tot zijn recht. Het publiek genoot, ook van het minimalistische deel, bijna iedereen in de zaal was stil. Alan zong zacht maar intens, dit was zo’n mooi moment. Tempo en volume werden weer omhoog gestuwd, om daarna weer heel zacht te eindigen.
De set was gevarieerd, want voor ‘Cried Out for Love’ en ‘Hurricane’ ging het gas er weer op. ‘Lay With Me’ wordt niet vaak gespeeld, maar op deze avond werd het publiek getrakteerd op dit bijzonder nummer.
‘You Stopped the Rain’ startte met a-capella zang. Dit was één van de sfeermakers waarbij het publiek “Ohhoho” meezong. Dit groot plezier van de bandleden. De sfeer was al goed, maar werd nòg beter! Dit vloeiende mooi over naar het ingetogen intro van ‘Rush Hour’, voor velen één van de favoriete nummers. Weer was er een leuke interactie tussen de band en de fans.
Alan stelde de band voor, dat maakte duidelijk dat het concert bijna voorbij zou zijn. Maar eerst speelden ze ‘I Will Not Fall’ (van het album ‘Maverick’). Ook dit nummer, met zijn gevoelige tekst, werd overtuigend gespeeld. Het gitaarspel van Stevie was super. De hele band speelde vurig. Toen de mannen het podium verlieten, werd er geroepen om meer. Dat werd ‘Find Your Way Home, hiermee eindigde deze fantastische avond.