In de kleine zaal van het Muziekgebouw Eindhoven voltrok zich woensdagavond een bijzondere transformatie. Terwijl buiten duizenden bezoekers door het verlichte centrum doolden voor lichtfestival GLOW, werd binnen Mozarts Il dissoluto punito, ossia il Don Giovanni op zijn kop gezet door Pynarello, aangevuld met de eigenzinnige humor van Jiskefet-legende Michiel Romeyn.
De voorstelling begon traditioneel met de beroemde ouverture, gespeeld door elf muzikanten in volle klassieke glorie. Maar al snel bleek dat dit geen normale klassieke opera zou worden. Op het grote filmdoek verscheen Romeyn als de hedendaagse variant van de beruchte vrouwenverleider: John Giovanni, een arrogante rockster die denkt overal mee weg te komen. Ruw, minimalistisch neergezet.
Jim van der Zee vertolkte Don Ottavio, de ridderlijke verloofde die zijn geliefde wil wreken, terwijl Dorona Alberti de rol van Donna Anna op zich nam, de vrouw wier vader vermoord werd door Don Giovanni. Van der Zee bespeelde vanaf het tweede nummer ook gitaar, wat zijn personage een eigentijdse muzikale dimensie gaf.
De moord op de Commandeur zette meteen de toon. In deze hedendaagse versie werd deze als ridder vertolkt en was deze zojuist neergestoken, met een mes in zijn buik zoals getoond op het filmdoek tijdens de ouverture. Tot zover de ridder. Alberti sleepte hem van het doek af en de ridder kwam vanuit de coulissen voor op het toneel te liggen. Enkele muzikanten knielden al spelend bij het lijk terwijl Alberti begon te snikken. De muziek gleed van klassiek Mozart over in een soort progrock die deed denken aan Pink Floyds ‘Great Gig in the Sky’, waarbij de ridder na de scene zijn helm afzette en als twaalfde muzikant achter de keyboards plaatsnam.
Het samenspel tussen podium en projectie werd een van de sterkste elementen van de avond. Romeyn speelde absurdistische scènes: een politie verhoor waarin John Giovanni alles ontkende, een ontsnapping terwijl Van der Zee klassiek sterk aanwezig was, anders dan we hem kenden, en Alberti naar de fles greep. De losbandigheid van Don Giovanni kwam pregnant naar voren toen tientallen namen over het scherm rolden, voornamelijk vrouwen maar ook een enkele man, slachtoffers van zijn veroveringsdrang, Giovanni’s liefdesleven in vogelvlucht.
In een vernuftig moment gooide Romeyn vanaf het filmdoek de kabel van zijn gitaarversterker naar de gitarist, die deze van onder het doek vandaan haalde en hem inplugde. Een leuke creatieve brug tussen film en realiteit, die de interactie tussen de vooraf opgenomen Romeyn en Pynarello. Romeyn scheurde met zijn gitaren door de klassieke serenade van Van der Zee, die Romeyns geweld weer overstemde, waarna Romeyn een grotere versterkerset oprolde en met geweld het barokspel overstemde, waarbij de bekende aria haar rock-‘n-roll-gedaante kreeg.
Pynarello bewees tijdens de voorstelling waarom zij zich muzikale vrijdenkers noemen. Zonder gêne schakelden de muzikanten moeiteloos tussen genres. Tijdens het spel gristen de muzikanten de wijnfles van Alberti af om zelf te drinken, het feestelijke karakter van dit deel contrasteerde scherp met de eerdere dramatiek.
Alberti groeide gedurende de voorstelling van kwetsbare slachtoffer tot krachtige aanklager. Haar stem won aan volume en intensiteit, vooral tijdens het klassieke dinerdeel waarbij zij de zaal vulde met vocale autoriteit. Ze demonstreerde ook haar veelzijdigheid met jazz-scat, waarmee ze trouw bekende aan haar oorsprong. Maar vanwege haar samenwerkingen met André Rieu kennen we haar natuurlijk ook al jaren als uitstekend mezzosopraan. Van der Zee wisselde eveneens tussen stijlen: van barok tot elektrisch rockgitarist, waarbij hij zijn personage Don Ottavio neerzette als oprechte tegenpool van de roekeloze John Giovanni.
Het dinerdeel vormde de climax. Tot ieders verbazing verscheen de ridder op het scherm als tafelgast van John Giovanni. Ze schudden elkaar de hand, een grimmige confrontatie tussen dader en slachtoffer. Men eiste berouw, maar John Giovanni weigerde, en probeerde als soort van Donald Trump de hand van de vermoorde ridder te blijven overmeesteren. Maar in het laatste deel, met Alberti eindelijk centraal op het podium, volgde de rekening die de losbol moest betalen voor zijn wandaden. Dorona Alberti overwon zowel op spel als met haar zang.
Na iets meer dan een uur stond het publiek vol enthousiasme op de stoelen. Velen hadden absoluut iets anders gezien en gehoord dan verwacht, maar dat bleek juist de kracht van deze productie. Pynarello bewees dat klassieke muziek niet stoffig hoeft te zijn en dat Mozart probleemloos mee kan draaien in een rockband. De combinatie van Romeyn’s absurdisme, de muzikale anarchie van het ensemble en de groeiende kracht van beide zangers maakte John Giovanni tot een toegankelijke maar respectvolle bewerking van het origineel.
Voor wie dacht dat opera en rock twee gescheiden werelden zijn, bood deze voorstelling het tegendeel. Mozart ontmoette the Rolling Stones en ze bleken elkaar inderdaad geweldig te vinden.