Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Bananagun – Why is the Colour of the Sky?
Vier jaar na hun lockdown-debuut keert het Melbourne-collective terug met een album dat de slimme sunshine-pop en afrobeat van ‘The True Story of Bananagun’ verruilt voor losser, experimenteler terrein. Opgenomen met minimale takes op vintage analoge apparatuur bij Button Pusher Studio weerspiegelt ‘Why is the Colour of the Sky?’ de turbulente periode die de band doormaakte met Australische lockdowns en persoonlijke veranderingen. Opener ‘Brave Child of a New World’ zet direct de toon met ruige drums, vervaagde gitaren, fluituitbarstingen en geharmonieerde vocalen in een levende kakofonie van melodie. ‘Children of the Man’ combineert Velvet Underground-achtige ritmepatronen met afrobeat, terwijl ‘Feeding the Moon’ een instrumentaal avontuur is met jazzy akkoorden en absurde maatwisselingen. De band laat zich duidelijk inspireren door spiritual jazz, Tropicalia en zamrock, maar het psychedelische karakter legt soms onnodige hobbels in de weg. ‘Free Energy’ heeft een fantastische groove, en de tweedelige afsluiter ‘Wonder’ is indrukwekkend in zijn fusie-achtige aanpak. Het album voelt minder goed geoliede d dan het debuut maar juist die ruwheid en vrijheid maken dit tot een gedurfd en inventief werk dat bewijst dat Bananagun niet bang is voor nieuwe muzikale territoria. (Anton Dupont) (7/10) (Full Time Hobby)
Lars Fredrik Frøislie – Quattro Racconti
In 2023 lanceerde Wobbler’s toetsenist Lars Fredrik Frøislie ‘Fire Fortellinger’. Nu is de speciale versie van dit debuut uit. Op ’Quattro Racconti’ uit zingt Stefano ‘Lupo’ Galifi (Museo Rosenbach). Twee van de vier tracks zijn epics van ruim 16 minuten. Al in de eerste, ‘Il Cavaliere dell’Apocalisse’, zijn er talloze wendingen. Door mijn beperkte kennis van het Italiaans, versta ik weinig van de zang, maar ik merk dat Stefano met bezieling zingt. De emotie is ook te horen in de muziek. ‘Un Posto Sotto il Cielo’ is een gevarieerde track, met een beetje saaie fade out. Presagio’ bevat aangenaam veel retro orgelspel. De zang in ‘Cattedrale della Natura’ zit soms op de grens van wel of niet te intens, maar de vocale volumewisselingen zijn indrukwekkend. Dit album heeft ook psychedelische invloeden en folk elementen. Je hoort de klanken van een fluit, en van een akoestisch snaren instrument. Daarnaast zijn er contrasten van lage (bas) tonen en de hoge (elektronische) klanken van de toetsen. Het drumspel verdient absoluut een compliment, maar vooral het toetsenwerk is zeer gevarieerd. ’Quattro Racconti is een aanrader voor de liefhebber van complexe (retro) prog rock. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Karisma Records)
Brandon Sanders – Lasting Impression
Je hebt maar één kans om direct een goede indruk te maken: dat heeft drummer Brandon Sanders goed begrepen. ‘Lasting Impression’ opent met het ijzersterke ‘8/4 Beat’ met een werkelijk weergaloze vibrafoon-solo van Warren Wolf. Maar wat echt opvalt is de lichtvoetigheid van de groove die Sanders neerzet. We horen complexe ritmes, maar Sanders laat het vloeiend, bijna zwevend klinken waarbij hij nooit het doel van de drummer voorbijstreeft: zorgen voor een koersvaste swing zodat andere musici met vertrouwen het podium kunnen pakken. Of vocalisten zoals zangeres Jazzmeia Horn die twee tracks verrijkt met pure soul. Eén van die tracks is de Gershwin-compositie ‘Our Love is Here to Stay’: met een warm, diep geluid en hier en daar zelfs een rauw randje, geeft Horn een masterclass in het vertolken van American songbook. Horn mag ook de afsluitende track voor haar rekening nemen met een vertolking van Stevie Wonder’s ‘Until You Come Back To Me (That’s What I’m Gonna Do)’: na de pure jazz in stukken als ‘Tales of Mississippi’ en ‘No BS for B.S.’ (Wolf speelt in beide tracks iedereen naar huis op de vibrafoon) eindigt de plaat met een nummer dat het ook buiten jazzkringen uitstekend zal doen. Ons advies: uitbrengen als single. Absoluut radio-fähig, waarmee Sanders aantoont niet alleen een uitstekend drummer te zijn, maar ook iemand die weet wat het grote publiek wil horen en in staat is dat publiek buiten de jazzscene te bereiken. Nu hopen dat het een blijvende indruk zal zijn. (Jeroen Mulder) (8/10) (Savant Records)
Rosalía – Lux
‘Lux’ is een ambitieuze plaat van de Catalaanse ster Rosalía, die resoluut afstand neemt van de traditionele popstructuren van haar eerdere werk ‘Motomami’ en een veel duisterder, orkestraal pad inslaat. Het album, dat de luisteraar een diepe focus vraagt, bevat teksten in dertien verschillende talen, waaronder Catalaans in het nummer ‘Divinize’ en Italiaans in de ballad ‘Mio Cristo Piange Diamanti/My Christ’, wat de universele en spirituele reis van de muziek benadrukt. Haar stem is op deze opname krachtiger en minder behandeld dan voorheen, waarbij ze moeiteloos schakelt tussen intieme fluisterzang en lyrische, bijna opera-achtige hoogten, zoals in de single ‘Berghain’. De samenwerking met het London Symphony Orchestra en gastartiesten als Björk zorgt voor een ongewoon, gelaagd geluidslandschap dat klassieke elementen mengt met elektronische experimenten. ‘Lux’ is geen album voor de gemakkelijke consumptie, maar eerder een kunstzinnig, gedurfd project dat de luisteraar confronteert met de essentie van menselijkheid en kwetsbaarheid. Het is een zeldzaam voorbeeld van popmuziek die de grenzen van het genre volledig overstijgt. (Elodie Renard) (9/10) (Columbia/Sony Music Latin)
Portugal. The Man – SHISH
Portugal. The Man keert terug naar hun onafhankelijke roots met ‘SHISH’, een compact maar krachtig tiende studioalbum uitgebracht op hun eigen KNIK imprint na het vertrek bij Atlantic Records. Alle tien tracks zijn vernoemd naar locaties in Alaska en onderzoeken thema’s als overleven, familie en verbondenheid met de plek die de band heeft gevormd. Opener ‘Denali’ combineert grunge gitaren met synthpop refreinen en psychedelische outro’s, waarbij meerdere genres naadloos in elkaar overvloeien. De chaotische hardcore van ‘Pittman Ralliers’ staat in schril contrast met de melodieuze indiepop van ‘Knik’, terwijl ‘Mush’ landelijk leven en gevaar verkent met de herhaalde tekst ‘we can be family’ als statement tegen isolatie. Het album is geproduceerd door John Gourley en Kane Ritchotte in een thuisstudio omgeving die hen vrijheid gaf voor experimenteren. ‘Tanana’ biedt met strijkers een emotioneel hoogtepunt, waarbij verdriet en hoop samenkomen terwijl de wereld brandt. Dit is geen radio-vriendelijke opvolger van ‘Feel It Still’, maar een bewuste keuze voor artistieke authenticiteit boven commercieel succes. (Jan Vranken) (8/10) (KNIK/Thirty Tigers)
