Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Charlatans – We Are Love
Na acht jaar keert de Britse band terug met hun veertiende album, opgenomen in het iconische Rockfield Studios waar ze bijna dertig jaar geleden voor het laatst werkten tijdens ‘Tellin’ Stories’. Die sessies werden overschaduwd door de dood van toetsenist Rob Collins, en ‘We Are Love’ eert die geschiedenis zonder erin te blijven steken. Producer Dev Hynes bracht de band terug naar hun oorsprong, aangevuld met werk van Fred Macpherson en Stephen Street. De titeltrack is een optimistisch anthem dat Tim Burgess omschrijft als een rit in een cabrio langs de kust, terwijl ‘Deeper And Deeper’ teruggrijpt naar hun vroege psychedelische sound met Hammond orgel en fuzzy gitaren. ‘Kingdom Of Ours’ opent met kenmerkende toetsen en verwijst lyrisch naar Collins. ‘For The Girls’ is een zonnig anthem, en ‘Out On Our Own’ voelt claustrofobisch en constant van richting veranderend. Het experimentele ‘Salt Water’ bevat strandsampels, en de afsluiter ‘Now Everything’ duurt bijna zeven minuten en eindigt instrumentaal. Het album balanceert tussen nostalgie en vernieuwing. (William Brown) (7/10) (BMG)
Greensky Bluegrass – XXV
De progressieve bluegrass pioniers uit Michigan vieren hun vijfentwintigjarig bestaan met een retrospectief album vol herwerkte klassiekers en enkele live favorieten die nu voor het eerst op een studioalbum verschijnen. De band nodigde vrienden uit zoals Sam Bush, Billy Strings, Lindsay Lou, Nathaniel Rateliff en Holly Bowling voor dit feest van dertien nummers. ‘Can’t Stop Now’ opent met razendsnelle banjo en Sam Bush op mandoline, een perfecte showcase van hun jamgrass stijl. Billy Strings verleent zijn stem en gitaar aan ‘Reverend’, Lindsay Lou voegt prachtige harmonieën toe aan ‘In Control’, en Nathaniel Rateliff zingt op het bedrieglijk opgewekte ‘Past My Prime’. De band bewijst dat hun virtuoze musicianschap en improvisatievermogen na 25 jaar alleen maar scherper zijn geworden. Nummers als ‘Broken Highways’ en ‘Windshield’ krijgen een frisse uitstraling, terwijl ‘Who Is Frederico’ en ‘33443’ eindelijk hun studiodebuut maken. Geproduceerd door Glenn Brown klinkt het album helder en dynamisch, een viering van traditie en vriendschap. (Tobias Brown) (8/10) (Big Blue Zoo/Thirty Tigers)
Despised Icon – Shadow Work
De Canadese deathcore veteranen keren na zes jaar terug met hun zevende album, en het klinkt als een band die volledig in controle is. Geproduceerd door Alex Erian en Eric Jarrin, gemixt door Christian Donaldson, presenteert ‘Shadow Work’ de meest verfijnde versie van hun brutal death metal vermengd met hardcore. De titeltrack opent meedogenloos met blast beats en gecoilde riffs, terwijl ‘Over My Dead Body’ met Matthew Honeycutt van Kublai Khan TX pure hardcore energie uitstraalt. Het dubbele vocale geweld van Alex Erian en Steve Marois bereikt nieuwe hoogtes op ‘The Apparition’, dat black metal invloeden verweeft met devastating breakdowns. ‘In Memoriam’ biedt een spookachtige pauze met toetsenist Misstiq, en ‘Omen Of Misfortune’ en ‘Obsessive Compulsive Disaster’ zijn een moorddadige combinatie. Het korte ‘ContreCoeur’ brengt grindcore intensiteit in het Frans, en afsluiter ‘Fallen Ones’ bevat flamenco gitaar en donkere death metal dynamiek. Na twee decennia bewijst Despised Icon nog steeds de beste songwriters in deathcore te zijn, zonder trucjes of bombast. (Anton Dupont) (8/10) (Nuclear Blast)
Florence + The Machine – Everybody Scream
Florence Welch verwerkt op haar zesde album als Florence + The Machine een levensbedreigende buitenbaarmoederlijke zwangerschap die ze tijdens een tournee doormaakte. ‘Everybody Scream’ is een donker, therapeutisch album dat zich bezighoudt met thema’s als sterfelijkheid, vrouwelijkheid en hekserij. Geproduceerd met Aaron Dessner en Mark Bowen van IDLES, klinkt het album rauw en eerlijk zonder de kenmerkende grandeur te verliezen. De titeltrack opent met een glam rock ritme vol geschreeuw, terwijl ‘One Of The Greats’ en ‘Witch Dance’ het theatrale karakter van haar eerdere werk voortzetten. ‘Kraken’ vertelt over de vervreemding van het eigen lichaam met krachtige harmonieën, en op ‘You Can Have It All’ rijst Welch als een feniks uit de as. Het album combineert folk horror met mystiek en literatuur, van de Brontë-zussen tot Mary Shelley. Waar eerdere albums vaak één climax nastreefden, laat Welch hier gedachten natuurlijker stromen. De afsluiter ‘And Love’ biedt een subtiele, kalme exhaling na alle razernij. (Elodie Renard) (8/10) (Republic/Polydor)
Bob Dylan – Through The Open Window: The Bootleg Series Vol. 18
De achttiende editie in Bob Dylans Bootleg Series documenteert de transformatie van Robert Zimmerman tot de stem van een generatie. Deze verzameling van 139 tracks omspant de periode 1956 tot 1963, van zijn allereerste opname als vijftienjarige in een muziekwinkel in St. Paul tot zijn legendarische concert in Carnegie Hall. De box bevat 48 nooit eerder uitgebrachte opnames, waaronder sets uit Gerdes Folk City en het complete Carnegie Hall concert uit oktober 1963. Je hoort Dylan experimenteren met zijn stem, zijn identiteit vinden en groeien van Woody Guthrie-imitator tot de meest invloedrijke protestzanger van zijn tijd. Outtakes van zijn eerste drie albums tonen zijn ontwikkeling, zoals alternatieve versies van ‘Man of Constant Sorrow’ en ‘Seven Curses’. Samenwerkingen met Joan Baez, Pete Seeger en optredens op het Newport Folk Festival leggen vast hoe de wereld kennis maakte met zijn genie. De productie door Sean Wilentz en Steve Berkowitz presenteert deze vroege jaren niet als iets om van weg te bewegen, maar als de fundamenten van grootsheid. (Norman van den Wildenberg) (9/10) (Columbia/Legacy)
