Level 42 bracht vrijdagavond een avond vol hits naar Muziekgebouw Eindhoven, volledig gewijd aan het veertigjarig jubileum van het legendarische album ‘World Machine’ uit 1985. Mark King en zijn mannen leverden een concert af dat qua emotie en energie alles in zich had, maar waarbij de uitvoering niet altijd even strak bleek. Toch vertrok geen fan teleurgesteld huiswaarts.
De avond begon enigszins aarzelend. King leek in de openingsnummers meer te praten dan te zingen, waarbij zijn vocalen nog niet helemaal loskwamen. Ook toetsenist en zanger Mike Lindup had moeite zijn timing te vinden, meerdere malen moest hij zijn teksten inhalen op de muziek. Pas na een aantal nummers vond de band zijn ritme en werd de performance overtuigender. King benadrukte tijdens het concert het belang van ‘World Machine’ voor Level 42. Het album uit 1985 markeerde volgens de bassist een keerpunt in de carrière van de band, het moment waarop alles veranderde. Die toon van dankbaarheid en reflectie kleurde de hele avond, ondanks de soms wankele uitvoering.
De bassist nam even de tijd om het publiek toe te spreken over het boekingsproces van de tournee. Toen MOJO de reeks concerten organiseerde, had de bassist volgens eigen zeggen zelf nadrukkelijk gevraagd Eindhoven op te nemen in het schema. De stad zou zijn favoriete stad om te spelen zijn, een compliment dat door het aanwezige publiek gretig werd geaccepteerd.
De setlist laveerde tussen het titelgevende album en andere klassiekers uit het Level 42-repertoire. De Deluxe-editie van ‘World Machine’ werd integraal gespeeld, inclusief de minder vaak op de radio gespeelde ‘Physical Presence’, ‘Coup d’Etat’, ‘I Sleep on My Heart’, ‘Lying Still’ en de grovende ‘It’s Not the Same for Us’ de revue, aangevuld met de grote hits van andere albums als ‘Running in the Family’, ‘The Sun Goes Down (Living It Up)’ en natuurlijk het genoemde ‘Love Games’. De versie van dat nummer mag absoluut het hoogtepunt van de avond worden genoemd, en werd door een solo door Nichol Thomson op trombone en een magistrale basssolo van de beste bassist ter wereld uitgerekt tot 12 minuten genieten. Mark haalde zijn bassspel tijdens het spelen van de hit helemaal uit zijn tenen, maar zorgde daarbij voor een kant en klaar oorgasme.
De toegift bracht met ‘Heaven in My Hands’, ‘The Chinese Way’ en ‘Hot Water’ nog drie favorieten die door het aanwezige publiek van voor tot achter woord voor woord werden meegezongen. Dat deed het publiek sowieso bij vrijwel ieder nummers. Waar Level 42 in het verleden vrijwel iedere tournee wel een instrumentaal nummer in de set weefde, werden instrumentale publiekslievelingen als ‘Dune Tune’, ’88’ en ‘Mr Pink’ deze keer compleet achterwege gelaten. Zelfs ‘Kansas City Milkman’, de meest gespeelde albumtrack van de band, ontbrak. Maar goed, dat krijg je bij een band met zo veel hits.
Opvallend was de prominente rol van de blazerssectie. Trompetist Dan Carpenter, trombonist Nichol Thomson en saxofonist Sean Freeman, door sommige fans inmiddels liefkozend The Three Stooges genoemd, hebben de afgelopen jaren een transformatie doorgemaakt. Waar het trio aanvankelijk vooral functioneel leek, is hun samenspel inmiddels uitgegroeid tot een essentieel onderdeel van de Level 42-sound. Hun chemie onderling en met de rest van de band is merkbaar gegroeid. Muzikaal is dit drietal absoluut een aanwinst, hoewel de drie blazers soms iets te vaak met elkaar bezig zijn om wie het lolligste is.
Het concert in Eindhoven liet zien dat Level 42 na vier decennia nog steeds de ambitie heeft om te verrassen. Dat het niet altijd vlekkeloos verloopt, doet daar weinig aan af. Toch waren er hoogtepunten die deze kinderziektes ruimschoots compenseerden. ‘Love Games’ groeide uit tot een memorabele interpretatie die het wat rommelige overkomen van het optreden verder deed vergeten. De uitvoering behoorde tot de sterkste die de band ooit van dit nummer heeft neergezet. De energie, de improvisatie en vooral de muzikale momenten waarin alles wel samenviel, maakten het tot een avond die fans van de band niet snel zullen vergeten.