Vijfentwintig jaar geleden brachten Patrick Forge en Chris Franck hun eerste album uit als Da Lata. Nu zijn ze terug met ‘Edge Of Blue’, een plaat die voelt als het album dat ze altijd al wilden maken. Het klinkt tegelijk vertrouwd en fris, alsof alle puzzelstukjes van hun muzikale reis eindelijk op hun plek vallen.
Forge en Franck waren er al vroeg bij toen Braziliaanse muziek in de jaren negentig de Britse clubs veroverde. Forge draaide platen bij Kiss FM en organiseerde samen met Gilles Peterson legendarische sessies, terwijl Franck met zijn band Smoke City een wereldhit scoorde met ‘Underwater Love’. Toen ze in 2000 samen ‘Songs From The Tin’ uitbrachten, zetten ze een nieuwe standaard voor hoe je Braziliaanse ritmes kon mengen met clubgeluiden. Nu zijn ze terug, zes jaar na ‘Birds’.
Het hoogtepunt van ‘Edge Of Blue’ is ‘The Lonely City’, waarin Franck voor het eerst zelf zingt op een Da Lata track. Zijn stem heeft iets van José González of Rhye, zacht en dichtbij. De teksten waren hem te persoonlijk om aan iemand anders toe te vertrouwen. Over een heerlijk lounge-achtige bossa beat, met diepe synth bas en spaarzame gitaar, zingt hij over stedelijke eenzaamheid. Het nummer klinkt veel groter dan je zou verwachten van zo’n sobere bezetting. Hier hoor je waar Da Lata na al die jaren staat: volwassen, verfijnd, maar nog steeds op zoek naar nieuwe wegen.
Op de rest van het album passeren heel wat interessante gasten de revue. Bembé Segué, icoon uit de broken beat scene, brengt op ‘Arena’ precies die mix van kracht en souplesse waar ze om bekend staat. Lenna Bahule, een Mozambikaanse zangeres die vanuit Brazilië werkt, laat op ‘Tsinguipa’ horen hoe Afrikaanse tradities en moderne sounds elkaar kunnen versterken. LUIZGA’s stem op ‘Caberá’ doet denken aan de grote Milton Nascimento, een bewuste keuze die het nummer extra gewicht geeft.
Adriana Vasques schittert op ‘Musa’, met harmonieën die door je heen glijden. Bruna Lucchesi brengt op ‘Boca Seca’ iets wilds en chaotisch, met knipogen naar Os Mutantes, versterkt door de altsax van oudgediende Finn Peters. En Sukirti Uikey omlijst het album met haar zwevende stem op ‘First Rays’ en ‘Listen’, twee rustpunten tussen de grooves door.
Franck en Forge geven zelf aan dat het album eigenlijk een soort van bluesplaat is geworden. Niet blues in traditionele zin, maar wel songs over worsteling en overleven, gezien door hun Noord-Londense bril. Tsja, zo kan je het ook bekijken. Persoonlijke verhalen die universeel worden. Het is muziek voor een wereld die op zijn grondvesten schudt, vandaar de titel: alles heeft een blauwe gloed, die kleur van melancholie maar ook van hoop.
Franck’s gitaar loopt als een rode draad door het album, van de allereerste noot tot de laatste. Het is niet te prominent aanwezig, maar zijn gitaar voegt overal precies dat beetje menselijkheid toe dat de electronische elementen soms missen. De productie klinkt warm en ruimtelijk, met aandacht voor detail maar nooit overdreven gepolijst.
Wat ‘Edge Of Blue’ bijzonder maakt is dat het niet voelt als een nostalgisch project van veteranen die nog een keer willen laten zien wat ze kunnen. Dit is een album dat gewoon nog steeds in het heden staat, en zich verhoudt tot wat er vandaag speelt. Thema’s over isolatie, veerkracht en gemeenschap spreken rechtstreeks tot het heden. En muzikaal zit het ergens tussen meditative en dansbare in, een balans die weinigen zo goed weten te vinden als Da Lata doet.
Na een kwart eeuw blijft Da Lata aan de top van de Braziliaanse muziek; en dat vanuit Londen. ‘Edge Of Blue’ laat horen dat groove en gevoel hand in hand kunnen gaan, dat traditie en experiment elkaar niet hoeven uit te sluiten. Een album waar je tijd voor moet nemen, maar dat die tijd dubbel en dwars teruggeeft. (8/10) (Da Lata Music)