Na jarenlange afwezigheid keert Eagle-Eye Cherry terug met zijn zevende studioalbum ‘Become A Light’, een werk dat de Zweedse artiest weer laat herontdekken waar zijn hart werkelijk ligt. Cherry, zoon van jazzlegende Don Cherry en vooral bekend van de wereldhit ‘Save Tonight’, heeft een album afgeleverd dat zowel nostalgisch als verrassend eigentijds klinkt.
Het album ontstond in twee verschillende werelden. De ene helft werd gecreëerd in Los Angeles samen met songwriter-producer Jamie Hartman en The Killers-bassist Mark Stoermer, terwijl de andere helft vorm kreeg in Zweden met zijn vaste muzikale partner Peter Kvint. Deze geografische tweeslachtigheid resulteert in een interessante spanning tussen Amerikaanse rock-esthetiek en Scandinavische songwriting-traditie.
‘Just Because’, de albumopener, zet meteen de toon met zijn Tom Petty-achtige americana-sound. Het nummer ademt de melancholie van voorstedelijke verveling, maar biedt tegelijkertijd de belofte van iets beters. Cherry’s stem klinkt rijper dan ooit, met een ruwheid die perfect past bij de thematiek van het verlaten van comfort zones. De productie is bewust organisch gehouden, met echte drums en gitaren die ruimte krijgen om te ademen.
‘Hate To Love’, de eerste single, toont Cherry’s vermogen om toegankelijke popmuziek te maken zonder zijn artistieke integriteit op te geven. Het nummer ontstond spontaan tijdens een sessie in het legendarische Sunset Marquis hotel, en die spontaniteit is hoorbaar in de speelse interactie tussen de instrumenten. Stoermer’s baslijnen geven het nummer een moderne edge die herinneringen oproept aan de beste momenten van The Killers.
‘Chasing Down A Dream’ vormt het moderne hart van het album. Hier klinkt Cherry strak en hedendaags, zonder zijn roots te verloochenen. De productie van Hartman zorgt voor een gepolijste maar niet steriele sound die perfect werkt voor radioplaying. Het is een nummer dat bewijst dat Cherry nog altijd weet hoe hij een haak moet schrijven die dagen in je hoofd blijft hangen.
Zwakkere momenten zijn er ook. ‘Long Way Home’ voelt ondanks zijn directe aanpak wat eendimensionaal, alsof de emotionele lading niet helemaal wordt waargemaakt door de muzikale uitvoering. Enkele nummers in het middenstuk van het album hebben de neiging om in elkaar over te lopen, waardoor de impact vermindert.
Cherry’s keuze om terug te grijpen naar de rock en postpunk van zijn jeugd in New York blijkt echter een verstandige zet. Het album voelt levend en authentiek, alsof een man van middelbare leeftijd eindelijk heeft gevonden wat hij al die tijd zocht. De contrasten die hij zelf noemt tussen droge directheid en moderne strakheid zorgen voor een dynamiek die het album interessant houdt.
‘Become A Light’ is geen revolutionair album, maar het is wel een bevredigend en volwassen werk van een artiest die weer weet wie hij is. Cherry bewijst dat je niet per se iets nieuws hoeft uit te vinden om relevant te blijven. Soms is het genoeg om gewoon eerlijk en gepassioneerd muziek te maken. Voor fans van klassieke americana-rock en iedereen die Cherry’s eerdere werk waardeerde, is dit album een welkome terugkeer naar vorm. (7/10) (Eigen productie)